ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΚΡΙΒΗΣ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΙΝ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΤΕΛΕΣΘΕΝΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ ΥΠΟ ΙΟΥΔΑΙΟΥ ΤΙΝΟΣ ΑΙΝΕΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙΣΑ ΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΔΑ ΓΛΩΣΣΑΝ ΥΠΟ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΠΑΡΧΟΥ ΤΟΥ ΕΚ ΡΩΜΗΣ
ΜΕΤΕΝΕΧΘΕΙΣΑ Δ’ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΥΠΟ ΑΒΕΡΚΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Σώζεται έν τινι χειρογράφω εν τω Αγίω Όρει.


Αφου οι στρατιωται συνελαβαν τον Ιησουν, δια της προδοσιας του Ισκαριωτου Ιουδα, ήγαγον αυτόν προς Άνναν και Καιαφαν τους Αρχιερεις, ειτα και προς Πιλατον τον Ηγεμονα ός ην Ρωμαίος (ην δε παρασκευη πρωί). Ιδων δε ο Ιουδας ότι ήγαγον τον Ιησούν ενώπιον του Πιλάτου, και ότι κατεκριθη δια της αυτου προδοσίας, μετεμελήθη, και εβουλετο επιστρεψαι τα τριακοντα αργύρια τοις αρχιερεύσι και τοις πρεσβυτέροις των Ιουδαίων, επειδη και γνωστον εγένετο τοις πάσι το αυτου κακουργημα έλεγε γαρ κατ’ αυτου υβριστικώς πας ο λαος: ο προδότης, ο παρανομος, ο άπιστος, ο αχάριστος, ο τον διδάσκαλον αυτού προδόσας εις θάνατον, ο παρ’ αυτού τους πόδας νιπτόμενος, ο το βαλάντιον αυτου κατέχων, και όσα θέλων διδους εξ αυτών και όσα θέλων κρύπτων και πάσαν την αιτίαν της σταυρώσεως ετίθουν εις αυτόν. Ούτος ουν αγανακτών, και μη δυνάμενος τους ονειδισμους υπομενειν και τοσούτο υπο παντων υβριζόμενος κατακρίνεσθαι, παραγενόμενος εις τον Ναον, και ευρών τους Αρχιερεις και Γραμματείς ειπείν αυτοίς: ήμαρτον παραδούς αιμα αθώον, γινώσκω αληθως ότι κακως εποιησα, λαβετε λοιπον τα αργυρια τα οποια μοι εδώκατε, οι δε ειπον: τι προς ημας; Συ όψει! Μη θελοντες δ’ οι Ιουδαίοι δέξασθαι τα αργύρια, ρίψας αυτά ο Ιουδας εν μέσω αυτων, έφυγε και απήλθεν εις τον εαυτού οίκον του ποιησαι αγχόνην δια σχοινίου εις το κρεμασθηναι εύρε δε την σύζυγον αυτου καθημένην, και εψήνουσαν αλέκτορα εν τη πυρά, και λέγει αυτή: γύναι ετοίμασόν μοι σχοινίον ότι βούλομαι ίνα κρεμασθώ ως και μοι πρέπει η δε είπεν αυτώ: τι άρα λ΄ργεις τα ρήματα ταύτα; Και οΙουδας λεγει αυτή: γίνωσκε εν αληθεία ότι αδίκως παρέδωκα τον Διδάσκαλόν μου Ιησούν τοις κακουργοις προς Πίλατον του θανατώσαι αυτόν, ότι αυτός μέλλει αναστηθήναι τη τριτη ημέρα, και ουαί ημίν! Εκείνη δε λέγει αυτώ: μη λέγε μηδέ νόμιζε ούτως ότι ώσπερ ουτος ο αλεκτωρ εψηνομενος εν τη ανθρακιά φωνησαι ου δύναται, ουδε ζησαι, ουτω και ο Ιησούς ουκ αναστήσεται δυνηθειη, ως συ λέγεις και ευθύς συν τω λογω αυτής, ο αλεκτορ έδωκετας πτερυγας αυτου, και έκραξε τρίτον κατά την φωνην αυτου εκ τούτου πεισθεις ο Ιούδας έτι πλέον, και ποιήσας ευθύς την αγχόνην εκρεμάσθη ο αλιτήριος και απήγξατο.
Ερχομένου δε του Ιησού προς Πιλάτον τον Ηγεμόνα, προσεκύνουν Αυτόν ακουσίως οι του Πιλάτου στρατιώται ίσταντο δε και έτεροι στρατιώται έμπροσθεν του Πιλάτου κατέχοντες σημαίας εις τας χειρας και κλίνουσαι αι σημαίαι προσεκύνουν τον Ιησούν θαυμάζοντες δε του Πιλάτου, είπον οι Ιουδαίοι προς αυτόν: Κυριε, ουχ’ ότι αι σημαιαι προσκυνησουν τον Ιησουν, αλλ’ οι στρατιώται ταύτας κατεχουσιν αμελώς και δια τουτο κλινουσιν αι σημαίαι λεγει ο Πιλάτος τω αρχισυναγωγω: έλενξον άνδρας ισχυρούς δωδεκα ώστε κατέχειν αυτάς ισχυρώς και τουτου γενομενου εκελευσεν ο Πιλατος τον υπηρέτην εκβαλείν έξω τον Ιησούν και παλιν εισαγαγειν αυτόν ερχομένου δε του Ιησού πάλιν έκλινον αι σημαίαι και προσεκύνησαν αυτόν ως και πρότερον τότε ο Πιλάτος εθαύμασεν οι δε Ιουδαιοι είπον: μάγος εστί και δια τούτο ποιεί ταύτα λέγει ο Πιλάτος τω Ιησού: ακούεις τι ούτοι σου καταμαρτυρούσιν; Αποκριθεί ο Ιησούς έφη: πάς άνθρωπος εξουσίαν έχει τού λαλείν εί τι θέλη είπον ουν οι Ιουδαίοι προς αυτον : έχομεν ειπείν κατά σου, πρώτον, ότι εξ αμαρτίας εγεννήθης δευτερον ότι δια σε οτε εγεννηθης εφονεύθησαν αι 14 χιλιάδες βρέφη εν Βηθλεέμ, τρίτον, ότι ο πατήρ σου και η μήτηρ σου έφυγον εις Αίγυπτον, διοτι ουδεν ειχον θάρρος εις τον λαόν.
Και επι τουτοις απεκρίθησαν δώδεκα θεοσεβείς Ιουδαίοι και είπον: Ημεις λεγομεν ότι η γέννησις αυτου και η ανατροφή ουκ έστιν εξ αμαρτίας ως λέγετε και ότι εις μνηστείαν εδόθη τω Ιωσήφ η μήτηρ αυτου Μαριάμ, ου δια γάμον, αλλα δια τήρησιν και πασαν την πολιτείαν αυτου καλως γνωρίζομεν οι ταύτα Ιουδαίοι λέγοντες εισίν ούτοι: Λάζαρος, Σαμουήλ, Φινεές, Κρήσπος, Δάγριππος, Ευμεσές, Ιούδας και οι λοιποί λέγει ουν προς αυτόν ο Πιλατος: εις την ζωην του Καισαρος θελω ινα ομοσητε εάν εκτος αμαρτίας εστιν η γέννησις αυτου απεκρίθησαν ούτοι ο νόμος ημών ορίσειμη ομνύειν όλως, ότι μεγάλη αμαρτίαν εστίν η γέννησις αυτού ει δε ψευδόμεθα καρατομηθήναι ημάς κέλευσον απεκρίθησαν ουν οι κατηγορούντες τον Ιησούν Ιουδαιοι λεγοντες: και πιστεύεις περισσότερον τοι τοιούτοις δώδεκα, ή παντί τω λαώ, όστις ακριβώς γνωρίζει αυτόν μάγον και βλάσφημον και υιόν Θεού εαυτόν ονομάζοντα; Τότε εκέλευσεν ο Πιλάτος εξελθείν πάντας από του πραιτωρίου άνευ μόνον των ρηθέντων δώδεκα και τούτου γενομένου λέγει προς αυτούς κρυφίως ο Πιλάτος: τον ανθρωπον τουτον ειδομεν ότι δια φθόνου μανίας βούλονται οι Ιουδαιοι ινα φονεύσωσι, κατηγορούντες αυτόν ότι καταλύει τα Σάββατα, και αυτος τότε μάλιστα ποιεί κάλα έργα θεραπεύων τους ασθενείς ταύτα δια καταδίκην θανάτου εις αυτόν ουκ έστιν οι δε δώδεκα εκεινοι λέγουσιν αυτώ: Ναι Κύριέ μου, ούτος έχει η αλήθεια.
Εξήλθε ουν ο Πιλατος έξω μετ’ οργης και θυμου, και λεγει προς τον Ανναν και Κιαφαν και προς τον όχλον: τίνα κατηγορίαν φερετε κατά του ανθρωπου τουτου; Απεκρίθη ο όχλος και ειπεν: εάν μη ην ουτος γόης και μαγος και βλασφημος και κακοποιος, ου προς το μεγαλειον το ον ήγομεν και παρεδίδομεν. Λεγειν ουν ο Πιλατος: επει υμεις νόμον έχετε, εξετάσατε αυτοι κατά τον νόμον υμών και ως ήν δικαιον, ουτω ποιήσετε οι δε ειπον: ο νομος ημών ουδενα άνθρωπον παραχωρει φονεύσαι. Λεγει αυτοις ο Πιλατος: Ει υμείς φονεύειν ου βούλεσθε, ποσον μαλλον εγώ! Τοτε ο Πιλατος στραφεις εις το εαυτου παλατιον και φωνησας τον Ιησουν ειπεν αυτω: συ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων; Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτω: σύ λέγεις τούτο, ή οι Ιουδαίοι σοί είπον ίνα με ερωτήσεις; Ο δε έφη: μήτοι Ιουδαίοις ειμί εγώ: ο λαός ο Ιουδαικός και οι αρχιερείς παρέδωκάν σε εις χείρας μου και ειπόν μοι ότι ο βασιλεύς ει σύ των Ιουδαίων ο δε Ιησούς έφη: η βασιλεία η εμή ουκ έστι εν τω κόσμω τούτω και ο Πιλάτος: Λοιπόν βασιλεύς ει σύ; Απεκρίθη ο Ιησούς: σύ είπας εγώ εις τούτο εγεννήθην ίνα μαρτυρώ την αλήθειαν και ει τις εκ της αληθείας εστί, πιστεύει μου τους λόγους και ποιεί αυτούς. Λέγει αυτώ ο Πιλάτος: τι εστίν αλήθεια; Ο δε έφη: εγώ ειμί η αλήθεια, ο λαλών την αλήθειαν. Αφείς δε ο Πιλάτος τον Ιησούν μόνον, εξήλθεν έξω και λέγει τοις Ιουδαίοις: εγώ ουδεμίαν αιτίαν θανάτου ευρίσκω εν τω ανθρώπω τούτω προς ταύτα απεκρίθησαν οι Ιουδαίοι και είπον: ούτος έφη δύναται καταλύσαι τον Ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις οικοδομήσαι αυτόν, όν έκτισεν ο Σολομών επι τεσσαράκοντα και έξ έτη, αναστάς δε ο αρχιερεύς λέγει τω Ιησού: εξορκίζω σε κατά του Θεού του ζώντος, ίνα ημίν είπης ει σύ ει ο Χριστός ο υιός του Θεού λέγει ο Ιησούς: σύ είπας τότε ο αρχιερεύς διέρρηξε τα ιμάτια αυτου λέγων ότι εβλασφήμησε, και τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων!
Λέγει δε ο Πιλάτος κατ’ ιδίαν προς τους αρχιερείς: ου γάρ εστί δίκαιον αποθάνειν τον τοιούτον άνθρωπον, όστις εποίησε πολλά αγαθά εις πολλούς οι δε είπον: ει ατιμάση τις, Κύριέ μου, τον Καίσαρα άξιος θανάτου εστί, πόσο μάλλον ούτος ο υβρίσας τον Θεόν; Τότε ο Πιλάτος εκβαλών άπαντας έξω, λέγει τω Ιησού : τι θέλεις ποιήσω σοι; Ο δε έφη: ποίησον εις εμέ όπως εστίν ωρισμένον ο γάρ Μωυσής και οι Προφήται έγραψαν σταυρωθήναι με δει και αναστήναι, ακούσαντες ούν και οι Ιουδαίοι ταύτα, είπον προς τον Πιλάτον: και άλλην μεγαλυτέραν ύβριν ζητείς ακούσαι παρ’ αυτού προς τον Θεόν; Έφη ο Πιλάτος : ύβρεως λόγος αυτός προς τον Θεόν ουκ έστιν, επειδή εν τις των προφητών βιβλίοις ευρίσκεται γεγραμμένος. Οι δε Εβραίοι είπον: η ημετέρα γραφή λέγει: εάν υβρίση ο άνθρωπος άνθρωπον, λαμβάνει μετά ράβδου πληγάς τεσσαράκοντα, ει δε και υβρίση τον Θεόν να λιθοβολήται…
Κατ’ εκείνην δε την ώραν ηλθεν είδησις προς τον Πιλατον εκ της συζυγου αυτου Πρόκλης λεγούσης, πρόσεχε σεαυτώ μη συγκαταβής του γενέσθαι τι κατ’ αυτού, ότι κατά την νύκτα ταύτην φοβερά όνειρα είδον δι’ αυτόν. Ο δε Πιλατος έφη τοις Ιουδαίοις: εάν ύβρις εστί προς τον Θεόν ο λόγος, ον λέγετε ότι είπεν ο Ιησούς, λάβετε αυτόν υμείς και κρίνατε κατά των νόμων ημών. Οι δε αρχιερείς και γραμματείς λέγουσι τω Πιλατω : ημείς θέλομεν ινα σταυρώσης αυτόν. Ο δε έφη: ουκ έστι τούτο καλόν τι γαρ κακόν εποίησεν; Οι δε είπον: βασιλέα εαυτόν λέγει και Υιόν Θεού
Είς δε άνθρωπος Ιουδαίος, ονόματι Νικόδημος, σταθείς εν μέσω αυτών, εφη: τίνα λόγον έχετε κατά του ανθρώπου τουτου; Ούτος γαρ πολλά θαύματα ποιεί, τα οποία ουδείς των ανθρώπων εποίησεν ουδεποτε άφετε ούν αυτόν, και ει μεν εστίν του Θεού, σταθήναι θέλουσιν όσα αν ποιή ειδέ εστιν από ανθρώπου θέλουσι λυθή, καθώς εγενετο ότε ο Θεός απέστειλεν τον Μωυσην εις την Αιγυπτον, και είπε προς τον Φαραώ ινα ποιήση σημείον , και εποίησεν. Είχεν δε ο Φαραώ δυο μαγους, τον Ιαννήν, και Ιαμβρήν, οιτινες ποιήσαντες και αυτοί σημεία μαγικα κατελύθησαν υπό μωσαικής ράβδου, διότι ουκ ήσαν εκ Θεού. Ειχον γαρ αυτούς ως θεούς οι Αιγύπτιοι ουτος ουν ο Ιησους τον Λαζαρον νεκρόν τεταρταίον όντα, με μόνον τον λόγον αυτού ανέστησε, και βλέπομεν πραγματικώς αυτόν ζώντα τα εργα Αυτού ιδού παρίστανται αληθινά, προς έλεγχον του φθόνου των Γραμματέων και Φαρισαίων δια τούτο δέομαί σου μη παραχωρήσης φονευθήναι τον τοιούτον ιατρόν. Ταυτα ακούσαντες οι Γραμματείς και οι Φρισαίοι ωργίσθησαν κατά του Νικοδήμου και είπον: συ κατά αλήθειαν υπέρ του Ιησού λαλεις και ούτω να ήνε και η μερίς σου μετ’ αυτού. Ο δε Νικόδημος έφη: Αμην, αμην συν τούτω έτερος Ιουδαίος λέγει τω Πιλατο δέομαί σου Κύριε άκουσόν μου. Εγώ ήμην ασθενής επι κλινης ετη τριακοντα και οκτώ, ουτος λοιπόν ιδών με πάραυτα ευσπλαχνισθείς λέγει μοι: έγειρε, άρον σου τον κράββατον και υπαγε εις τον οικον σου και συν τω λογω εγερθείς ήρα το κλινίδιόν μου και απηλθον εις τον οικον μου παρομοίως και ο ποτέ τυφλός, και ο λεπρός και έτεροι λεπροι και παράλυτοι, έκραζον και ωμολόγουν, ότι λόγω μόνον του Ιησού ημείς ιάθημεν και υγιείς εσμέν. Λεγουσιν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι: αλλά τα Σάββατα ου τηρεί, ευρέθη δε εκει και τις γυνή , ονομαζομένη Βερονίκη, και είπεν: επι δώδεκα ήμην εν ρύσει αίματος και μόνον ότε ηψάμην του κρασπέδου του ιματιου Αυτού παρευθύς ευρέθην υγιής. Λέγουσι οι Γραμματείς: μαρτυρίαν γυναικός ο νόμος ου δέχεται. Και πάλιν έτεροι θεοσεβείς εβοήθησαν λέγοντες: Ούτος ο άνθρωπος μεγαλα σημεία και τέρατα εποίησε, διατί με μονον πεντε αρτους εχορτασε πεντε χιλιαδας λαον εν τη Ερήμω και παλιν άλλοτερ με επτα άρτους εχόρτασε χιλιαδας τέσσαρας και οι δαιμονες αυτόν φοβουνται κατά πολλά.
Ο δε Πιλατος έφη: και πως ουδέ εφοβούντο ουτω και τους γονείς υμών τα δαιμόνια; Και αυτοί αποκρισιν ουκ έδωκαν αυτω. Ειτα εξελθών εξω ο Πιλατος λεγει προς τον λαον: Έθος εστίν εν ταίς εορταίς των αζύμων ίνα ελευθερούται εις εκ των δεσμιων (ήν γαρ εν τη φυλακή κακουργος τις λεγομενος Βαραβας) και λεγει αυτοις τίνα εκ των δύο θέλετε ινα απολύσω υμιν, Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν ή τον Βαραββάν; (Λουκ. Κ. 23. Π. 18). Και αποκριθείς ο αγνώμων λαός είπεν αίρε τον Ιησούν, απολυσον δε ημίν τον Βαραββάν. Λεγει αυτοις ο Πιλατος τι ούν ποιήσω τω Ιησού; Λεγουσιν εκεινοι: σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν, και πάλιν έτεροι εξ αυτών εβόησαν: Εάν απολύσης τον Ιησούν, ουχ’ υπάρχεις φίλος του Καίσαρος Υιόν Θεού εαυτόν ονομάζει και βασιλέα ώστε εάν αυτόν απολύσης γίνεται βασιλεύς, και μέλλει λαβείν την βασιλείαν του Καίσαρος. Ο δε Πιλατος θυμωθεις επι τούτω λεγει: πάντοτε η γενεά υμών των Ιουδαίων διαβολικη και άπιστος εστί, και προς τους ευεργέτας αντιδικοι και αχαριστοι εστέ οι δε είπον: και τίνες υμών ήσαν ευεργέται; Ο Πιλατος εφη: Ο Θεός ελευθερώσας υμάς εκ χειρός Φαραώ, και διαπεράσας την Ερυθραν Θαλασσαν ωσεί ξηραν ο χορτάσας τη ορτυγομήτρα ο ποτίσας ύδωρ εκ πέτρας ανίκμου, ο και τον νόμον διδούς υμιν, τον οποίον κατελύσατε αρνησάμενοι τον Θεόν, και εάν μη εστάθη Μωυσής παρακαλών τον Θεόν, πικρώ θανάτω ηθέλατε απολεσθή άπαντες νυν δε λέγετέ μοι ότι εγώ επιβουλεύομαι τον Καίσαρα. Ταυτα δε ο Πιλατος ειπών, ηγέρθη μετά θυμού και παλιν οι Ιουδαίοι έκραξαν, λέγοντες ημείς τον Καίσαρα θελομεν βασιλεύειν ημίν και ουχί τον Χριστόν διά τούτο και ο Ηρώδης όταν ήκουσεν ότι μέλλει γενέσθαι βασιλεύς, ηθέλησε φονεύσαι αυτόν, ώστε αποστειλας απέκτεινε πάντα τα βρέφη τα εν τη βηθλεέμ. Ο δε πατήρ αυτού και η μήτηρ διέσωσαν αυτόν φυγόντες εις Αίγυπτον. Ταύτα ακούσας ο Πιλατος κατεσίγησε τον λαόν και λέγει: Λοιπόν ουτο εστίν ο Ιησούς, ον ο Ηρωδης εζητει φονεύσαι; Οι δε λέγουσι αυτω: ναι, ουτος εστίν. Απεστειλε λοιπόν τον Ιησούν προς αυτόν, όντα τότε και αυτόν εν Ιερουσολύμοις. Ο δε Ηρώδης ιδών τον Ιησούν λίαν εχάρη επεθύμει γαρ ιδείν αυτόν, ακουων αυτου τα θαυματα α εποίει ουχ’ ότι ήθελεν ινα κερδήση τι ψυχωφελές εκ της Θείας αυτου διδασκαλίας, αλλ’ επειδή ήκουεν ότι σοφος εστί και τερατουργός, δια ταύτα επεθύμει τροπον τινά ιδείν αλλόκοτον άνθρωπον, και ακούσαι τι παράξενον παρ’ αυτου. Ενδύσας ουν αυτόν λαμπραν εσθήτα, ήρξατο ερωτών αυτόν πόθεν ην, και εκ ποίου γενους, ο δε Ιησούς εσιώπα. Ειστήκοσαν δε και οι Αρχιερείς κατηγορούντες αυτόν. Ο ουν Ηρώδης θελων και θαύμα τι ιδείν εξ αυτου γενόμενον, και μη ιδών, και ότι ουδεν καν απόκρισιν έδωκεν αυτώ εμπαίξας αυτόν και εξουθενήσας, περιβαλών αυτόν εσθήτα λαμπράν απέστειλεν αύθις προς τον Πιλατον, και γεγόνασι φίλοι ότε Πιλατος Ηρώδης, εν εκεινη τη ημερα, προυπήρχον γάρ εν έχθρα. Ο δε λαός έκραζεν προς τον Πιλάτον, λέγων σταύρωσον αυτόν. Ο δε λέγει τον βασιλέα υμών σταυρώσω; Οι δε μεγάλως έκραζον: ημείς ουκ έχομεν βασιλέα ειμή τον Καισαρα. Ταύτα ιδών ο Πιλάτος λέγει τοίς στρατιώταις αυτού φέρειν ύδωρ, όστις και νίπτων τας χειρας λέγει προς τον λαόν αθώος ειμί εγώ εκ του αίματος του δικαίου τούτου, υμείς δε όψεσθε, ότι αδίκως αυτόν φονεύετε, επειδή ούτε εγω εύρον εν αυτώ αιτίαν θανάτου, ούτε ο Ηρώδης, δια τούτο και ευθύς έπεμψεν αυτόν οπίσω εις εμέ απεκρίθησαν οι Ιουδαίοι και είπον το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών. Οι δε Αρχιερείς εθορυβούντο όπως τον Ιησούν συντόμως απολέσωσι. Τότε λέγει τω Ιησού ο Πιλάτος: Σύ ει ο βασιλεύς των Ιουδαίων; Ο δε Ιησούς απόκρισιν ουκ έδωκεν αυτώ. Λέγει αυτώ ο Πιλάτος εμοί ου λαλείς; Ουκ οίδας ότι εξουσίν έχω σταυρώσαι σε και εξουσίαν έχω απολύσαι σε; Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτώ ουκ είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, ει μη ην σοι δεδομένον άνωθεν.
Μετά δε ταύτα εκάθησεν ο Πιλάτος επι θρόνου υψηλού ίνα απόφασιν δώση κατά του Ιησού, ώρισεν ουν και ήλθεν ο Ιησούς έμπροσθεν αυτού και φέρων στέφανον εξ ακάνθων έθηκεν επι την καφαλήν αυτού μετά πυγμών, και περιέβαλεν αυτώ ιμάτιον πορφυρούν, και κάλαμον επι την δεξιάν αυτού. Είτα ποιήσας απόφασιν λέγει προς αυτόν η γενεά σου λέγει και μαρτυρεί σε ότι θέλεις να βασιλεύσης δια τούτο και ορίζω, ότι δέσωσί σε εις τον κίονα, και τύψαντές σε πρώτον με ράβδον πληγάς τεσσαράκοντα, καθώς οι νόμοι των Βασιλέων ορίζουσιν, είτα και εμπαίζοντές σε, τελευταίον να σε σταυρώσωσιν.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

( Ιδού το κατά του ΣΩΤΗΡΟΣ ημών παρά του Πιλάτου εκδοθέν ψήφισμα , ευρεθέν εν τη πόλει τη καλουμένη Ακυλλία, έν τινι σιδηρώ κιβωτίω, εν ώ ήν έτερον κιβώτιον θαυμαστού μαρμαρου, έχον εγκεκλεισμένην ταύτην την απόφασιν, γεγραμμένην Εβραιστί εν μεδβράνη, ήτις μετακομισθείσα εν τη βασιλίδι των πόλεων κατά το 1580 από Χριστού πατριαρχεύοντος τότε εν αυτή Ιερεμίου, μετεφράσθη Ελληνιστί.Έχει δε ούτως: )
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ
ΗΓΕΜΟΝΟς ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

ΤΗΝ ΕΞΕΔΩΚΕ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
( Ίδε Τρόπαιον της Ορθοδόξου Πίστεως σελίς 238.
Έκδοσις Α΄ εν Βιέννη της Αυστρίας 1791 )
Έτος επταδεκάδετον Τιβερίου Καίσαρος βασιλέως Ρωμαίων,
Μονάρχου ανικήτου, Ολυμπιάδος εκατοστής εικοστής πρώτης,
Ηλιάδος ογδόης από πλάσεως Κόσμου κατά το ημέτερον και το
Μερισμόν των Εβραίων τετρακισχίλια εκατόν εβδομήκοντα τέσσαρα έτη, και καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία, και ελευθερίας της δουλωσύνης Βαβυλώνος έτη ογδοήκοντα και καταστροφής του Ιερού βασιλείου έτη ενενήκοντα επτά, επι των Υπάτων του λαού των Ρωμαίων Λουκίου Πιζωνίου, και
Πάρκου Παυσανίου, και Προϋπάτου του Ιλλυρικού Βαλλερίου
Παλιστέρα, κοινού διοικητού της πόλεως Ιερουσαλήμ, Ηγεμόνος κρατίστου Πιλάτου,
Επιστάτου της κάτωθεν Γαλιλαίας Ηρώδου του δευτέρου της άκρας αρχιερωσύνης
Άννα και Καϊαφα, Αλινάτου και Μαήλ μεγίστου εις τον ναόν
Ραμπάμ Αμαμπέλ Γιοκτινώ, εκατοντάρχου Υπάτου Ρωμαίων και της πόλεως Ιερουσαλήμ Κορνηλίου Σούμπλιμα Σέξτου Μποπλίον Ρούφα, εν μηνί Μαρτίω κε΄.
Εγώ Πόντιος Πιλάτος ο Ηγεμών διά της Βασιλείας των Ρωμαίων ένδοθεν του Πραιτωρίου της Ηγεμονίας κρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον ΙΗΣΟΥΝ τον λεγόμενον υπό του πλήθους ΧΡΙΣΤΟΝ, Ναζωραίον και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώδη του νόμου του Μωσαϊκού, εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Τιβερίου Καίσαρος. Καθορίζω και απόφασίζω δια τουτο, ότι ο θάνατος αυτου να είναι εις τον σταυρόν, όμως μετά των ήλων κατά το σύνηθες των υποδίκων, επεί συνηθροίσθη αυτός μετά των πολυαρίθμων πλουσίων και πτωχών, και ούτε έπαυσε συνέχων θορύβους εν πάση τη Ιουδαία ποιών εαυτόν ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και βασιλέα του Ισραήλ, απειλών χαλασμόν της Ιερουσαλήμ και του Ιερού Ναού, απαρνούμενος τον φόβον του Καίσαρος, έχων έτι τόλμης εισελθείν μετά Βαϊων και θριάμβων, μετά μέρους του πλήθους ώσπερ Ρήξ εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ εις τον Ιερόν Ναόν. Όθεν ορίζομεν τον πρώτον και ημέτερον εκατόνταρχον Κόϊντον τον Κορνήλιον συνάγειν παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιγούμενον, πορφύρα περιβαλλόμενον, στεφανούμενον μετά ακανθίνου στεφάνου βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επι του ώμου, ίνα η παράδειγμα τοις πάσις κακοποιοίς,μεθ’ ου βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξελθείν δια της πύλης Γκαπαρόλας νυν δε Αντωνιάνας, Συνάξαι δε αυτόν τον Χριστόν παρρησία εις το όρος των κακούργων ονόματι Καλβάριον, (1) όθεν εσταυρωμένον και θανατωμένον έστω το σώμα αυτού εν τω σταυρώ, ως κοινόν θέαμα πάντων των κακούργων, και άνωθεν του σταυρού τεθείτω τίτλος, γεγραμμένος τρισί γλώσσαις, Ελληνική, Ρωμαϊκή και Εβραϊκή, Ελληνιστί μεν «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς των Ιουδαίων». Ρωμαϊστί δε « Iesus Nasoreos Rex Iudeorum» και Εβραϊστί «Γιεσουνά Ροζορή Μελέχ Γελουντίμ». Ορίζομεν δε, ότι ουδείς ης τινος ουν τάξεως, ποιότητος και καταγωγής τολμήσει απερισκέπτως να εμποδίση την τοιαύτην δίκην, υπ’ εμού ωρισμένην διωκημένην και επιτελουμένην μετά πάσης σεμνότητος, κατά τα ψηφίσματα και νόμους των Ρωμαίων ως Εβραίος, εις ποινήν αυτομολίας της των Ρωμαίων Βασιλείας.
Μάρτυρες της παρούσης ημετέρας αποφάσεως
Δια των Υπάτων και δικαστών των Εβραίων
ΡΑΜΠΑΝ, ΜΑΝΤΑΝΗ, ΜΠΕΝΕΝΡΣΟΛΗ
Δια των Φαρισαίων.
ΜΠΑΡΜΑΝ, ΣΥΜΕΩΝ, ΜΠΟΝΑΛ
Δια της Βασιλείας και Ηγεμονίας των Ρωμαίων
ΛΟΥΚΙΟΣ, ΣΕΞΤΙΛΙΟΣ, ΜΕΣΙΕΜΙΚΙΟΣ
Δια των κριτών της Φυλής του Ισραήλ
ΡΑΤΑΜ, ΔΑΝΙΗΛ, ΡΑΜΠΙΝΗΛ, ΙΟΥΑΟΝ, ΜΠΙΝΙΚΑΝ
ΡΑΤΑΜ, ΙΟΥΑΒΕΛ, ΠΕΡΙΚΟΥΛΑΜ
Δια της Αρχιερωσύνης
ΡΑΜΠΑΜ, ΙΟΥΔΑΣ, ΜΠΟΝΚΑΣΟΛΗ ΝΟΜΙΚΟΣ
Της παρούδης κοινής δια των εγκλημάτων
ΝΟΜΙΚΟΣ ΜΠΕΤΑΜ

Ταύτης της του Πιλάτου αποφασεως ακουσαντες οι Ιουδαίοι, ήρξαντο τύπτειν τον Ιησούν επι των νώτων και επι παν μέλος, οι μέν με βούνευρα οι δε με ράβδους, άλλοι με τας χείρας, έτεροι με τους πόδας, και ούτω οι μεν εις το πρόσωπον έτυπτον, άλλοι δε έπτυον, έτεροι ερράπιζον, και άλλοι έλεγον: προφήτευσον ημίν Χριστέ τι εστίν ο τύψας σε; Και έτεροι γονυπετούντες ενέπαιζον αυτόν λέγοντες Χαίρε, βασιλεύ των Ιουδαίων. Είτα κατασκευάσαντε τον σταυρόν επορεύοντο εις το σταυρώσαι αυτόν, και ούτω πορευόμενον και βαστάζοντα τον σταυρόν, έφερον έξω τη πύλης της πολεως Ιερουσαλήμ. Αλλ’ ότε επορεύοντο την οδόν βαστάζων ο Ιησούς τον σταυρόν από τας πολλάς πληγάς και το βάρος του σταυρού ουκ ηδύνατο περιπατείν, υπό δε της επιθυμίας ήν είχον εις το σταυρώσαι Αυτόν ταχέως άραντες απ’ Αυτού τον σταυρόν, έδωκεν αυτόν εις τινα Κυρηναίον Σίμωνα ονόματι συναντήσαντα αυτοίς ερχόμενον από αγρού, όστις ειχε δύο υιούς, Αλέξανδρον και Ρούφον, έδωκεν δε εις αυτόν τον σταυρόν ουχ’ ότι ελεούντες τον Ιησούν ίνα ελαφρόσωσιν εκ του βαρους, αλλ’ επιθυμούντες ίνα οδεύη συντομώτερον και φθάση εις τον τόπον της καταδίκης δια τούτο ηγγάρευσαν τον Κυρηναίον ίνα άρη τον σταυρόν αυτού και ούτω φέρουσιν αυτόν επί τινα τόπον λεγόμενον Γολγοθά, ός εστί μεθερμηνευόμενος κρανίου τόπος. (Μαρ. Κ. 15 Π. 22). Ηκολούθει ουν δι’ όλης της οδού μέχρι του Γολγοθά τόπου ο Ιωάννης, ο εις εκ των δώδεκα μαθητών αυτού.Εν τοσούτω ιδών ο Ιωάννης ταύτα έφυγεν από εκει και δραμών προς την Θεοτόκον λέγει αυτή μετά δακρύων ώ Κυρία και Μήτηρ του Διδασκαλου μοτ που είς; Και ουκ οίδας τα γενόμενα; Απεκρίθη η Θεοτόκος και ειπε και ποία εισι ταύτα, ώ Ιωάννη; Ο δε μετά θερμών δακρύων και αναστεναγμών έφη τον φίλτατον Υιόν σου και διδάσκαλόν μου απάγουσιν οι αχάριστοι και άθεοι Ιουδαίοι εις το σταυρώσαι Αυτόν.
Η δε Θεοτόκος ακούσασα ταύτα έκραξε μεγάλη τη φωνή : Οίμοι, οίμοι, γλυκύτατε Υιέ, τι γαρ κακόν εποιησας τοις Ιουδαίοις και απάγουσί σε εις τον σταυρόν; Και ούτω εγερθείσα και κλαίουσα επήρχετο δρομαία κατά την οδόν, ηκολούθουν δε αυτή και γυναικες τινες, η τε Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρθα και η Σαλώμη και έτεραι παρθένοι, συν αυταις και ο Ιωάννης. Ως γούν έφθασεν εις το πλήθος του όχλου λέγει η Θεοτόκος πρός τον Ιωάννην Που εστιν ο Υιός μου; Λεγει ο Ιωάννης βλέπεις εκείνον όστις φορεί τον ακάνθινον στέφανον με τας χείρας δεδεμένας; Ιδούσα δε αυτόν η Θεοτόκος έπεσεν όπισθεν εις την γήν κάτω και έκειτο ικανήν ώραν, αι δε γυναίκες αι ακολουθούσαι αυτή, ίσταντο γύρωθεν αυτής και έκλαιον αφού δ’ η Θεοτόκος ανέπνευσε και ηγέρθη έδραμε μετά πολλών δακρύων και αναστεναγμών τους Ιουδαίους λέγουσα δότε μοι, ώ άνδρες, τόπον όπως ίδω καικλαύσω τον γλυκύτατόν μου Υιόν και το στήθος αυτής τύπτουσα έκραζε γοερώς Οίμοι, ώ Υιέ, φως των εμών οφθαλμών, πως υπομένω θεωρούσα Σε; Οίμοι , οίμοι, που του Γαβριήλ τα Ευαγγέλια; Δεύτε πάντες και κλαύσατε την τετραυματισμένην μου ψυχήν, ότι τον μονογενή μου Υιόν και πρωτότοκον θεωρώ ως αρνίον άκακον απαγόμενον επι σταυρού δεύτε και ακουσατε λαοί, φυλαί, και γλώσσαν, ποίον άδικον θάνατον δίδουσιν εις τον Υιόν μου και πάλιν γεγονωτέρα τη φωνή εβόησε λέγουσα:Ώ Υιέ μου, Υιέ μου γλυκύτατε, πως μέλλω υπομείναι τοιαύτα θεωρούσα Σε πάσχοντα; Λεγουσα δε ταύτα και τύπτουσα το στήθος μετά δακρύων και βαρέων αναστεναγμών πάλιν έλεγε που έδυσας, Υιέ μου, τα αγάθα όσα εποίησας εν τη Ιουδαία; Τι γαρ κακόν, Υιέ μου προς τους αχαρίστους Ιουδαίους εποίησας; Οι δε Ιουδαίοι ταύτα παρά της Μητρός του Ιησού ακούοντες και ούτως αυτήν βλέποντες θρηνωδούσαν, εδίωκον Αυτήν από εκεί. Η δε Θεοτόκος ουκ ήθελον φυγείν, αλλ’ έμενε βοώσα και λέγουσα φονεύσατε εμε πρώτον, ώ Ιουδαίοι παράνομοι.
Τοιουτοτρόπως ουν ελθόντες εις τον Κρανίου τόπον, ος εστι λιθόστρωτος, έστησαν εκεί οι Ιουδαίοι τον σταυρόν, είτα εκδύσαντες αυτόν διεμερίσαντο αυτού τα ιμάτια, και γονυπετούντες έμπροσθεν αυτού έλαβον τον κάλαμον και έτυπτον αυτού την κεφαλήν και οτέ ενέπαιζον αυτόν, τότε ανεβίβασαν αυτόν και καθήλωσαν εις τον σταυρόν, καρφώσαντες αυτού τας παναχράντους χείρας ως ήν δυνατόν. Είτα σύραντες και τους πόδας Αυτού κάτω εκάρφωσαν και αυτούς ήν δε ώρα ωσεί έκτη, ημέρα δε παρασκευή. Ο δε Πιλάτος έγραψε τίτλον και απέθηκεν επάνω της κεφαλής Αυτού , λέγων: Ουτος εστιν ο Βασιλεύς των Ιουδαίων τότε εσταύρωσαν και δύο ληστάς σύν Αυτώ ετέθησαν δε ο εις εκ δεξιών ονόματι Δημάς και ο εις εξ ευωνύμων ονόματι Γήστας.Ταύτα πάλιν ακούσασα και ιδούσα η Θεοτόκος, οδυρομένη εκ βάθους καρδίας, έλεγε: ώ Αρχάγγελε Γαβριήλ, που ει ίνα δικάσωμαι μετά σου; Που μοι το χαίρε ό έφης; Πως ουκ είπες μοι έκτοτε τα άμετρα βάσανα και τον άδικον φόνον του γλυκυτάτου μου Υιού; Πως ουκ είπές μοι την απαραμύθητον θλίψιν ταύτην; Ποίος αρα γε εις πάσαν την οικουμένην να εδοκίμασε τοιούτους βαρυτάτους πόνους, ώστε να έλθη τώρα και να κατασβέση την φλόγα της καρδίας μου; Οίμοι, παμφίλτατε Υιέ, και πως θέλω χωρισθή της αμέτρου σου αγάπης; Έως θανάτου εις εμέ εστιν η Σύ λύπη. Θλίψεις ούν πόνοι, δάκρυα, αναστεναγμοί, και ταύτα απαρηγότητα ότι άρτι βλέπω χωρίζομαι από σου, και λοιπόν Υιέ μου αποθανούμαι καγω άμα σύ Σοί και ελθέτω δέομαί Σου Υιέ μου ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο δούς μοι πρώτον την χαράν, και συζεύξει την ψυχήν μου, μετά Σου. Είτα κράξασα φωνήν μεγάλην και ατενίζουσαν προς Αυτόν, έλεγε μετά δακρύων : Υιέ μου Υιέ μου, τι πέπονθας ούτως αιφνιδίως; Πώς φέρω τον χωρισμόν Σου Υιέ μου; Τότε και ο Ιησούς ατενίσας προς αυτήν, και ιδών την μητέρα και τον μαθητήν, τον αγαπημένον Ιωάννην, ιστάμενον πλησίον Αυτής και κλαίοντα μετά των λοιπών γυναικών είπε προς την μητέρα αυτού: γύναι, ίδε ο υιός σου είτα λέγει προς τον μαθητήν, ιδού η μήτηρ σου.Η δε Θεοτόκος πλέον κραυγάζουσα έλεγε δια τούτο κλαίω επι Σε Υιέ μου, διότι παρέδωκάν Σε οι Ιουδαίοι εις πικρόν και άτιμον θάνατον ως αυτοί νομίζουσι, αλλ’ ο θάνατός Σου Υιέ μου εστίν άγιος και δίκαιος και σωτηρία του κόσμου, και προς αυτόν ατενίζουσα έλεγε: κλίνον, σταυρέ, όπως παραλαβούσα τον Υιόν μου καταφιλίσω Αυτόν, ον εν τοις μαστοίς μου ξενοτρόπως εθήλασα που το κάλλος Σου ώ Υιέ; Που Σού η ευπρέπεια Υιέ μου παμφίλτατε; Ο ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων νυν δε ουκ έχεις είδος, ουδε κάλλος! Λοιπόν Σύν Σύ αποθανούμαι οι δε Ιουδαίοι ταύτα ακούσαντες, εδίωξαν απ’ εκεί την Θεοτόκον, και τας γυναίκας, και τον Ιωάννην. Τότε η Πάναγνις οδυρομένη έλεγε: οίμοι, οίμοι, Υιέ μου, ουδέ κατ’ όψιν αφίνουσί με να σε βλέπω, τι είπω εις την μισοθεϊαν των αχαρίστων Ιουδαίων! Πάσαι αι μητέρες συγκλαύσατέ μοι, πάσαι αι φυλαί, λαοί, και γλάσσαι συνθρηνήσατέ μοι, ότι εγώ υπερήρα πάσας τας μητέρας τοίς κλαυθμοίς και οδυρμοίς.
δε Ιησούς επι σταυρού κρεμάμενος έκραξε φωνή μεγάλη και είπεν: άφες αυτοίς, Πάτερ, την αμαρτίαν ταύτην, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν. Είτα λέγει διψώ. Ευθέως δε δραμών εις των στρατιωτών και λαβών σπόγγον επότιζε τον Ιησούν. Ο δε γευσάμενος ουκ ήθελε πιείν. Οι δε Ιουδαίοι ιστάμενοι και βλέποντες καταγέλων αυτού λέγοντες: εάν αληθώς λέγεις ότι Υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του σταυρού και πιστεύσωμέν σοι άλλους εθεράπευσας, ασθενείς παραλελυμένους, χωλούς, δαιμονιζομένους, νενεκρωμένους, και εαυτόν ου δύνασαι σώσαι; Ωσαύτως και ο εν τω αριστερώ μέρει εσταυρωμένος ληστής, ήγουν ο Γήστας έλεγεν: εάν Υιός Θεού ή σύ , κατάβηθι από του σταυρού και σώσον σεαυτόν και ημάς. Ο δε έτερος ο εκ δεξιών ληστής, ήγουν ο Δημάς, ονείδιζε τον άλλον λέγων ώ ταλαίπωρε και άθλιε, ουδε φοβεί σύ τον Θεόν, ότι ημείς μέν δικαίως καθ’ ά επράξαμεν απολαμβάνομεν, ούτος δε ουδέν έπραξε κακόν, ουκ είδες, άθλιε, τον Ήλιον σκοτισθέντα; και στραφείς προς τον Ιησούν έλεγε: Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου. Ο δε Ιησούς έφη αυτώ: Αμην, λέγω σοι σήμερον μετ’ εμού έσει εν τω παραδείσω. Αλλ’ άς είπωμεν ολίγα τινά περί τούτου του αγαθού ληστού του εκ δεξιών.
Ούτος ο ληστής, ο Δημάς δηλονότι εγεννήθη ο Χριστός και έφυγεν ο Ιωσήφ μετά της Θεοτόκου και του βρέφους εις την Αίγυπτον, κατά την προσταγήν του Αγγέλου, τότε λέγω, παραλαβων ο Ιωσήφ την μητέρα και το βρέφος, επορεύοντο την όδον και πλησιάσαντες εις Αίγυπτον επείνασαν ό,τε ο Ιωσήφ και η Θεοτόκος ευθής δε θεωρούσι φοινικέαν με καρπόν πάνυ ωραίον τότε η Θεοτόκος λέγει τη φοινικέα: κλίνον, δένδρον μου καλον, και χάρισόν μοι εκ του σου ωραιοτάτου καρπού. Ευθύς δε συν τω λόγω της Θεοτόκου έκλινε το δένδρον και λαβόντες εκ του καρπού συν τω Ιωσήφ όσο ήθελον, πάλιν έστρεψεν το δένδρον εις τον τόπον αυτού ως το πρότερον. Συνερχόμενοι δε έμπροσθεν απήντησαν τούτον τον ληστήν, ήγουν τον Δημάν, ο οποίος ιδών την Θεοτόκον, εξέστη του κάλλους Αυτής ως γάρ αστραπή η εξ ουρανού λάμπουσα, ούτως εφαίνετο η Θεοτόκος και το βρέφος Αυτής εν ταίς αγκάλαις βασταζόμενον. Ο δε ληστής ελθών μετά φόβου και τρόμου προσεκύνησε την Θεοτόκον και λέγει αυτή κατ’ αλήθειαν εάν και ο Θεός είχε μητέρα ήθελον ειπεί ότι Σύ εί. Προσκαλέσας δε αυτήν ομού με τον Ιωσήφ έφερεν αυτούς εις τον οίκον αυτού και λέγει τη γυναικί αυτού. Γύναι επιμελήθητι και φιλοξένησον Αυτούς όσον δύνασαι καλώς, έως να επιστρέψω καγώ από το κυνήγιον, ότι κατά το φαινόμενον από ευγενεστάτης γενεάς υπάρχει αύτη η Κυρία μου και Δέσποινα.
Και ούτως ο μέν ληστής απήλθεν εις κυνήγιον, η δε γυνή αυτού ποιήσασα θερμόν έλουσε το βρέφος της Παναγίας, από δε του αποπλύματος έλουσε και το βρέφος αυτής ό είχε ήν γαρ το βρέφος εκείνο λεπρόν εκ γεννήσεως, διά τούτο ουκ επαύετο κλαίειν ημέρας και νυκτός. Ως δε έλουσεν αυτό, ευθύς έπεσεν απ’ αυτού η λέπρα και πάσα ασθένεια ήν είχε και έπαυσε του κλαίειν. Ελθόντος ουν του ληστού από το κυνήγιον ητοίμασαν τράπεζαν φιλοξενήσαντες εντίμως την Δέσποιναν. Καθημένων δε και εσθιόντων, λέγει ο ληστής τη εαυτώ συζύγω που εστι το τέκνον ημών; Και εκείνη είπεν αυτώ τα συμβάντα και ότι διά τούτο ειρηνεύει το τέκνον ημών το πρώην ανήσυχον, χάριτι θεία. Είτα δε λέγει πάλιν προς αυτόν η γυνή αυτού. Εγώ μοι φαίνεται, αύτη η ευγενής Κυρία και Δέσποινα, ότι είναι χαριτωμένη από τον Ύψιστον Θεόν, και ότι δι’ αυτής το τέκνόν μας εγένετο χαροποιόν. Ιδών δε και αυτός ο ληστής το τέκνον αυτού χαροποιόν και υγιές, εξέστη του θαύματος και λέγει τη γυναικί αυτού τη αληθεία, ως νομίζω, η Κυρία αύτη και Δέσποινα πολλάς ευχάς έχει από τον Υψιστον Θεόν. Είτα προσκυνήσαντες αυτήν και πολλά ευχαριστήσαντες, εποίησαν εις αυτήν όσα ηδύναντο εν όσω καιρώ η Θεοτόκος έμεινεν εις την Αίγυπτον. Μετά δε το επιστρέψαι πάλιν η Θεοτόκος μετά του Ιωσήφ και του βρέφους εις Ιερουσαλήμ, ο αυτός ληστής συνώδευσεν αυτούς μετά πάσης χαράς και τιμής έως ου απεράσαντες τους κακούς τόπους ήλθον εις τους καλούς και τότε ο ληστής ούτος εποίησε μετάνοιαν εις την Θεοτόκον δια να επιστρέψη εις τον οίκον αυτού, αποχαιρετίσας Αυτήν με υπέρτιμον ευχαριστίαν.
Η δε Θεοτόκος ανταπεκρίθη αυτώ, ύπαγε, ύπαγε εν ειρήνη, και ποτέ καιρόν ανταμοιβήν σοι ποιήσω τον μισθόν δια τα οποία εποίησας ημίν.
Δια ταύτα λοιπόν και ηξιώθη εις αυτό τούτο δια της χάριτος του ελεήμονος Χριστού και της αυτού Μητρός, το να μαρτυρήση εις τον σταυρόν συν τω Χριστώ. Έφη γαρ αυτός τω Ιησού μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου. Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ αμήν λέγω σοι, σηήμερον μετ’ εμού έσει εν τω Παραδείσω. Αλλ’ επί το προκείμενον επανέλθωμεν όσπερ αφήκαμεν.
Από δε έκτης ώρας εν ή εσταύρωσαν τον Ιησούν, σκότος εγένετο επι πάσαν την γήν έως ωρας ενάτης περί δε την ενάτην ώραν κράξας ο Ιησούς φωνήν μεγάλην είπε Πάτερ εις χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου. Και τούτο ειπών εξέπνευσε. Και πάραυτα σεισμός μέγας εγένετο επι πάσαν την γην, ώστε πας ο κόσμος έφριξε, και αι πέτραι εσχίζοντο και τα μνημεία ηνοίγοντο, και πολλά σώματα των δικαίων ηγέρθησαν και καθεξής κατά το γεγραμμένον και ούτως τούτων γενομένων, οι μεν Ιουδαίοι φοβηθέντες έλεγον όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος είναι.
Ο δε Λογγίνος ο εκατόνταρχος ιστάμενος μετά παρρησίας είπεν αληθώς Υιός Θεού ήν ούτος. Παρομοίως δε οι ερχόμενοι θεωρούντες Αυτόν κατέτυπτον τα στήθη αυτών και υπέστρεφον από του φόβου. Ο δε εκατόνταρχος τοιαυτα θαύματα θεωρήσα, απελθών διηγήσατο αυτά τω Πιλάτω. Ο δε ακούσας, εθαύμασε και εξεπλάγη αφού δε διελύθη το σκότος, διεμήνυσεν ο Πιλάτος και ήλθεν όλον το συνέδριον και λέγει αυτοίς είδατε πάντες ποίος σεισμός και ποίον σκότος εγένετο; Και πως εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού; Όντως εγώ καλά έλεγον, δι’ εκείνον τον καλόν άνθρωπον και ότι ουδαμώς ηβουλόμην φονεύσαι αυτόν.
Το δε συνέδριον λεγει προς τον Πιλάτον το σκότος όπερ εγένετο έκλειψις του ηλίου ήν καθώς και εν εταίροις καιροίς εγένετο. Ο δε Πιλάτος έφη αλλά τα έτερα εξαίσια θαύματα τίνα λέγετε είναι; Οι δε Ιουδαίοι μη έχοντές τι απολογηθήναι, λέγουσι τω πιλάτω ημείς έχομεν την εορτήν των αζύμων τη επαύριον λοιπόν παρακαλούμεν σε επειδή και έτι πνέουσιν οι σταυρωθέντες ίνα καταθλασθώσι τα σκέλη αυτών και καταβιβασθώσιν από τους σταυρούς. Ο δε έφη και τούτο γενέσθω. Απέστειλεν ούν ο Πιλάτος στρατιώτας οίτινες ευρόντες ακόμη πνέοντας τους ληστάς συνέθλασαν αυτών τα σκέλη, τον δε Ιησούν ως εύρον ήδη τεθνηκότα, ουδαμώς ήψαντο Αυτού, αλλ’ εις των στρατιωτών τολμήσας ελόγχευσεν Αυτού την δεξιάν πλευράν, και ευθέως εξήλθεν αίμα και ύδωρ, όπως πληρωθώσιν οι λόγοι των προφητών εις όσα προεφήτευσαν δι’ εκείνην την ημέραν.
Περί δε την ημέραν της Παρασκευής ελθούσα η Θεοτόκος εις απείρους λογισμούς, δια το βουληθήναι οι Ιουδαίοι αφήσαι το σώμα του Ιησού επι σταυρού κρεμάμενο, δια τούτο και πλείστο ωδύρετο και προς τον Πιλάτον εβούλετο απελθείν, δι’ ό και στέλλει τον Ιωάννην προς τον Ιωσήφ ίνα έλθη προς Αυτήν τάχιον. Ελθών δε ο Ιωσήφ προς την Θεοτόκον λέγει προς αυτόν: Ιωσήφ, ηγαπημένε του γλυκυτάτου μου Υιού, παρακαλώσε παρηγόρησον την λύπην μου, και ποίησον εις εμέ δύο ζητήματα. Πρώτον να υπάγης προς τον Πιλάτον και να ζητήσης το σώμα του ηγαπημένου μου Υιού. Και δεύτερον να μου χαρίσης το μνημείον, ό έχεις λελατομημένον εν τω κήπω, ίνα θάψω αυτό εκεί. Ο δε Ιωσήφ πλησθείς δακρύων πολλών λέγει: Κυρία μου και Δέσποινα, γενηθήτω το θέλημά Σου ως θέλεις. Ούτος δε ο Ιωσήφ ήν ανήρ ευγενής τε και πλούσιος και θεοσεβής Ιουδαίος ευρών ούν ούτος και τον Νικόδημον λέγει αυτώ: οίδα, ότι τον Ιησούν ηγάπας λίαν και τους λόγους Αυτού ηδέως ήκουες, και προς τους Ιουδαίους έβλεπόν σε πάντοτε μαχόμενον υπέρ Αυτού. Ει δοκεί σοι ούν πορευθώμεν προς Πιλάτον και αιτήσωμεν το σώμα του Ιησού προς ταφήν, ότι αμαρτία εστίν μεγάλη μείναι άταφον. Λέγει ο Νικόδημος: μήπως οργισθή ο Πιλάτος και πάθω τι κακόν; Αλλά κάλλιον να υπάγη σύ μόνος και όταν σοι δωρήση το σώμα του τεθνεώτος, τότε καγώ συνοδεύσαι σοι, και πάντα τα προς κηδείαν και ταφήν ομού διαπράξωμεν.
Ταύτα ειπόντος του Νικοδήμου, ο Ιωσήφ ατενίσας προς Ουρανόν το όμμα και αιτησάμενος την εξ ύψους δύναμιν, ίνα επιτύχη του αιτήματος, απελθών προς Πιλάτον, και προσαγορεύσας εκθέσθη. Είτα λέγει προς αυτόν μετά δακρύων δέομαί σου Κύριέ μου δι’ ά μέλλω λαλήσαι σοι, και αιτήσω παρά της σης μεγαλειότητος μη οργισθείς επ’ εμοί. Ο δε Πιλάτος έφη: και τι αιτείς; Λέγει ο Ιωσήφ αιτώ τον Ιησούν τον ξένον, τον καλόν άνθρωπον όν φθονούντες οι Ιουδαίοι εσταύρωσαν. Δος μοι τούτον τον ξένον ότι ουκ έχει που την κεφαλήν κλίναι δός μοι τούτον τον ξένον, ότι ο Ισκαριώτης Ιούδας τούτο παρέδωκε τοις Ιουδαίοις ως ξένον, και εσταύρωσαν δος μοι τούτον τον ξένον ότι οι μαθηταί Αυτού έφυγον και ουκ έχει τινά του κηδεύσαι Αυτόν ως ξένος ως από αλλοδαπής χώρας ών. Δός μοι τούτο το σώμα του τεθνηκότος, ίνα καταφιλήσω αυτό και κηδεύσω, ότι εκείνος και έγω πλείστα ηγαπώμεθα, δώρησαί μοι τούτον τον νεκρόν, παρακαλώ σε, κράτιστε, ίνα λάβω αυτόν και τη γη καλύψω ούτω δέομαι τη ση μεγαλειότητι, ώ κράτιστε και εξουσιάρχα!
Ταύτα έλεγεν ο Ιωσήφ προς τον Πιλάτον, ίνα λάβη το σώμα του Ιησού. Ο δε Πιλάτος έφη: και τι γέγονεν ότι μαρτυρηθείς ο τοιούτος από της γενεάς Αυτού επι μαγεία και υποψία ότι εζήτει λαβείν την Βασιλείαν του Καίσαρος, δια τούτο παρ’ ημών εις θάνατον εκδοθέντα, πάλιν τούτον, ει, και νεκρόν όντα, υμίν επιστρέψωμεν; Ο δε Ιωσήφ περίλυπος γενόμενος και δακρύσας, τοις ποσί κατέπεσε του Πιλάτου ειπών αυτώ: Κύριέ μου, από νεκρόν ποίος φθόνος προέρχεται; Πάσαν γαρ κακίαν εν τη τελευτή δείσας απολύειν του ανθρώπου. Εγώ δε οίδα την μεγαλειότητά σου πόσον εσπούδαζες, ώστε μη σταυρωθήναι τον Ιησούν, και πόσα προς τους Ιουδαίους περί Αυτού είπας, και πως τας χείρας απένιψας ειπών: αθώος ειμί εγω από του αίματος του δικαίου τούτου και τα εξής, δια τα οποία άπαντα δέομαί σου μη απορρίψης την δέησίν μου.
Ο δε πιλάτος ιδών τον Ιωσήφ εκπίπτοντα ικετευτικώς τοις ποσίν αυτού, ήγειρεν αυτόν λέγων: ; άπιθι, ιδού χαρίζω σοι τον τοιούτον νεκρόν, και ποίησον Αυτώ όσα σύ βούλει. Τότε ο Ιωσήφ ευχαριστήσας τον Πιλάτον και καταφιλήσας αυτού τας χείρας και ιμάτια εξήλθε χαίρων τη καρδία επιτυχών του ποθουμένου και τους οφθαλμούς έτι έχων δακρυρρόους, τρέχει προς τον Νικόδημον, και λέγειαυτώ πάντα τα λεγόμενα, ότι και εκείνος ευσεβής ήν και ηγάπα τον Ιησούν. Ο δε Νικόδημος πορευθείς και αγοράσας σμύρναν και αλόην ωσεί λίτρας εκατόν, καθείλον το σώμα του Ιησού εν σινδόνη λευκή, άμα συν τη Θεοτόκο, και τη Μαγδαληνή Μαρία, και τη Σαλώμη, και ταις λοιπαίς γυναιξί συν τω Ιωάννη, οίτινες και κηδεύσαντες το σώμα του Ιησού, ως έθος εστί κατέθεντο εν καινώ μνημείω.
Η δε Πάναγνος Θεοτόκος θρηνωδούσα έλεγε: πώς να μην σε κλαύσω, γλυκύτατε Υιέ, θεωρούσα σε αδίκως θνήξαντα; Ή πώς να ζήσω χωρίς Σου, φως μου γλυκύτατον; Οίμοι! Οίμοι! Που η εξουσία Σου, Υιέ μου παμφίλτατε; Πως υπέμεινας την άδικον σφαγήν πως ουκ απέστειλας πυρ από τον Ουρανόν εις το κατακαύσαι τους αχαρίστους Ιουδαίους; Και γαρ θνητός φαίνη δια την των βροτών σωτηρίαν, αλλ’ ουρανού και γης ποιητής ει πως ου κατεσχίσθη ο ουρανός βλέπων ταύτα; Αλλ’ ευχαριστώ, Υιέ μου του Ηλίου Σου, ότι ημαυρώθη και της γης ότι εσείσθη και εφοβήθη, και των πετρών ότι εσχίσθησαν και ερράγησαν ιδόντες την ανομίαν των Ιουδαίων ή πώς να μη Σε θρηνήσω, Υιέ μου, και πως το εμόν (πρόσωπον ου μη σπαράξω τοις όνυξιν, αλλα τουτο εστιν, Υιέ μου,), εκείνο όσπερ Συμεών ο προφήτης είπέ μοι ότε τεσσαρακονθήμερον βρέφος Σε ήγαγον εν τω Ναώ αύτη εστίν η ρομφαία ήτις νύν κατά της καρδίας μου εισήλθε. Τις τα εμά δάκρυα, Υιέ μου καταπαύση; Όντως ουδείς, ειμή Σύ, εάν καθώς είπας αναστής τη τρίτη ημέρα;
Η δε Μαρία η Μαγδαληνή κλαίουσα και αύτη ούτως έλεγεν:
Ακούσατε, λαοί, φυλαί και γλώσσαι, και μάθετε ποίω θανάτω οι παράνομοι και αχάριστοι Ιουδαίοι τον Θεάνθρωπον Χριστόν κατεδίκασαν, των μυρίων αγαθών αυτοίς ευεργέτην ακούσατε και θαυμάσατε, τις ακουστά ποιήσει, ταύτα προς τον κόσμον άπαντα; Αλλ’ εγώ εις Ρώμην απελεύσομαι προς τον Καίσαρα, ίνα αναγγείλω αυτώ όσα ο Πιλάτος τω Ιησού πεποίηκε πειθόμενος τη κακίστη βουλή των παρανόμων Ιουδαίων.
Προς ταύτα και ο Ιωσήφ οδυρόμενος έλεγεν: οίμοι, οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! Πως Σε κηδεύσω, Θεέ μου! Ή πως Σε ενταφιάσω, φιλάνθρωπε! Ταύτα και άλλα πολλά λαλούντος του Ιωσήφ συνεθρήνουν μετ’ αυτού και αι γυναίκες συν τω Ιωάννη και τότε ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος μετά του Ιωάννου και των λοιπών γυναικών ενεταφίασαν τον Ιησούν. Είτα ο Ιωσήφ μετά του Νικοδήμου επορεύθησαν εις τα ίδια ομοίως, και η Κυρία Θεοτόκος μετά των λοιπών γυναικών και του Ιωάννου.
Ταύτα τα πραχθέντα παρά του Ιωσήφ και του Νικοδήμου μαθόντες οι Ιουδαίοι μεγάλως εταράχθησαν διό και προσκαλέσαντες τον Ιωσήφ οι Αρχιερείς, είπον αυτώ:
Διατί εποίησας τοιαύτην κηδείαν τω Ιησού; Ο δε Ιωσήφ είπεν αυτοίς: διότι εγώ εγνώρισα αυτόν άνδρα δίκαιον και άγιον και άγιον καθ’ όλα, βεβαιωθείς ότι διά φθόνον εποιήσατε εις Εκείνον ταύτα, διά τούτο και εκήδευσα Αυτόν εντίμος.
Οργισθέντες ουν οι Αρχιερείς εκράτησαν τον Ιωσήφ και έβαλον αυτόν εις φυλακήν, λέγοντες: προς το παρόν έση εν τη φυλακή τηρούμενος, τη δε Κυριακή πρωί θανάτω παραδοθείς και συ ώσπερ Εκείνος. Ταύτα ειπόντες έβαλον τον Ιωσήφ εν τη φυλακή και σφαλίσαντες αυτήν εσφράγισαν τας θύρας.
Ούτος ούν της Παρασκευής τελειωθείσης τω Σαββάτω πρωί απήλθον οι Ιουδαίοι προς Πιλάτον λέγοντες αυτώ: Κύριε εξουσιάρχα, τι εποίησας; Διατί έδωκα την άδεια και ενεταφίασαν τον Ιησούν; Ημείς μεν εβουλάμεθα να μείνη κρεμάμενος επι ξύλου, ίνα υπο ορνέων βρωθή συ δε εδωρήσω Αυτόν τω Ιωσήφ και ενεταφίασεν να κλέψωσιν. Αυτόν οι μαθηταί Αυτού και είπωσιν ότι ανέστη εκ νεκρών και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων και πρώτης. Ο δε Πιλάτος έφη: ώ της κακίας και του φθόνου σας! Ουδέ μετά θάνατον αυτού ευχαριστείσθε αλλ’ ακόμη κατά του δικαίου τούτου τεχνεύεσθε. Οι δε πάλιν λέγουσι: κύριε, εμνήσθημεν ότι εκείνος πλάνος έτι ζων είπεν: μετά τρείς ημέρας αναστήσεται μήτοι λοιπόν έλθωσιν οι μαθηταί αυτού νυκτός και κλέψαντες πλανήσωσι τον λαόν επι τοιούτω ψεύδει κέλευσον ουν, δεόμεθά σου τηρηθήναι τον τάφον Αυτού. Ο δε Πιλάτος έδωκεν επι τούτω πεντακοσίους στρατιώτας εις φύλαξιν του τάφου, και με σφραγίδα, εσφράγισε τον λίθον επάνω του τάφου, και οι στρατιώται εφύλαττον τον τάφον από το Σάββατον έως του όρθρου της Κυριακής και ιδού περί το μεσονύκτιον σεισμός γίνεται και τότε ανέστη ο Ιησούς Χριστός εγείρας τον Αδάμ και πάντας τους Προφήτας, ους είχεν ο διάβολος εν τη χειρί αυτού ήγειρε δε και πάντας τους πιστεύσαντας εις Αυτόν.
Είτα ελθών εξ Ουρανού Άγγελος αστραποφόρος και κυλίσας τον λίθον εκ του μνημείου εκάθησεν επάνω αυτού από δε της του Αγγέλου θεωρίας απενεκρώθησαν οι στρατιώται, μη δυνάμενοι μη τε φυγείν μη τε λαλήσαι τι εκ του φόβου εις δόξαν Αυτού του ενανθρωπήσαντος Θεού ημών συν τω Πατρί και τω Παναγίω Αυτού Πνεύματι εις τους αιώνας Αμήν.

ΤΕΛΟΣ
ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ
ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ