Ο φόβος τού Θεού εξουθενώνει τήν σάρκα περισσότερο από τήν νηστεία καί τίς άλλες ασκήσεις। Γιά όποιον τόν απέκτησε δέν υπάρχουν πάνω στήν γή ούτε θλιβερά ούτε ευχάριστα πράγματα।
Δέν φθάνει νά φυλάμε τήν αγνότητα τού σώματος। Πρέπει απαραιτήτως νά έχουμε καθαρούς καί αγνούς λογισμούς।
Καί ο παραμικρός εμπαθής δεσμός πρός κάποιο πρόσωπο ή πρός ωρισμένα πράγματα επισύρει τήν οργή τού Θεού καί οδηγεί στήν καταστροφή।
Ο ακάθαρτος καί υποδουλωμένος σέ πάθη άνθρωπος μολύνει μέ τίς αμαρτίες, καί τά πράγματά του। Γι' αυτό μή τά εγγίζης καί μή τά χρησιμοποιής।
Φυλάξου νά μήν κατακρίνης τόν πλησίον σου। Γιά νά μή πέφτης σ' αυτό τόν πειρασμό, παύσε νά ασχολήσαι μέ τήν συμπεριφορά τών άλλων।

Οσίου Στάρετς Παρθενίου τού Κιέβου

Περί Μυστηρίου τής Εξομολογήσεως

Μιά πολύ συνηθισμένη τέχνη καί παγίδα πού χρησιμοποιεί ο διάβολος, προκειμένου νά καταστρέψη τήν ιερότητα τού Μυστηρίου τής Εξομολογήσεως καί νά αποτρέψη τήν λύτρωσι τής ψυχής από τήν αμαρτία, είναι η εντροπή। Ο εχθρός τής ψυχής πολεμεί μέ τήν εντοπή τόν εξομολογούμενο, ώστε νά αποκρύψη από τόν Πνευματικό εκείνα τά αμαρτήματα, τά οποία βαθειά τόν ταπεινώνουν καί εξευτελίζουν ενώπιον τών άλλων। Έτσι όμως, ο εξομολογούμενος προσθέτει ένα βαρύτατο, ένα θανάσιμο αμάρτημα επάνω στίς παλαιές του αμαρτίες: τό αμάρτημα τής ιεροσυλίας, όπως τό χαρακτηρίζουν οι Άγιοι τής Εκκλησίας μας। Μέ τήν απόκρυψι αυτή, λόγω εντροπής, μέ τό θανάσιμο αυτό αμάρτημα τής ιεροσυλίας, κυριολεκτικά εμπαίζουμε τό Άγιο Πνεύμα, τό Οποίο είναι παρόν στό Μυστήριο τής Εξομολογήσεως। Καί όχι μόνο προσθέτουμε αμαρτία επάνω στις αμαρτίες μας, αλλά όπως λέγουν οι Άγιοι, άν από τίς εκατό αμαρτίες μας εξομολογηθούμε τίς ενενήντα εννέα καί αποκρύψουμε μία, τότε μένουν ασυγχώρητες καί οι ενενήντα εννέα। Ούτε δάκρυα, ούτε νηστείες, ούτε αγρυπνίες, ούτε μετάνοιες, ούτε ελεημοσύνες καί άλλες αρετές καί αγαθοεργίες έχουν τήν δύναμι νά σβήσουν έστω καί μία αμαρτία, όταν μάλιστα τήν αποκρύπτουμε από εντοπή στό Μυστήριο τής Εξομολογήσεως। Γιά τόν λόγο αυτό, οι Άγιοι Πατέρες μάς συμβουλεύουν πολύ σοφά τά εξής: << Άν θέλης νά νικήσης τόν διάβολο, οπού σού φέρει τήν εντοπή, λέγε πρώτην από όλας εκείνην τήν αμαρτίαν, όπου εντρέπεσαι περισσότερον >> ( Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης )

Κύριε ο Θεός μου, σέ παρακαλώ νά μού δώσης τήν χάριν σου, διά νά ποθώ σέ μέ όλην τήν καρδίαν μου καί μέ τόν πόθον αυτόν νά σέ ζητώ καί ζητών νά σέ εύρω। Αφούδέ σέ εύρω, αξίωσέ με νά σέ αγαπήσω καί αφού σέ αγαπήσω ειλικρινώς, νά ελευθερωθώ από όλα τά κακά, όσα υπάρχουν μέσα εις τήν ψυχήν μου। Αφού δέ απαλλαγώ από αυτά, βοήθησέ με διά νά μή γυρίσω πάλιν εις τά ίδια αμαρτήματα। Δώσε εις τήν ψυχήν μου μετάνοιαν αληθινήν, Κύριε ο Θεός μου, καί εις τήν καρδίαν μου λύπην βαθείαν διά τάς αμαρτίας μου, καί εις τά μάτια μου άφθονα δάκρυα μετανοίας, καί εις τά χέρια μου ελεημοσύνας πλουσίας πρός τους πτωχούς। Σύ, Κύριε, ο βασιλεύς μου, ευδόκησε νά σβήσης μέ τήν χάριν σου τάς ορέξεις καί επιθυμίας τής σαρκός, πού εξεγείρονται καί ανάβουν εντός μου, καί ν' ανάψης εις τήν ψυχήν μου τήν φλόγα τής αγάπης πρός σέ। Σύ, Κύριε, ο ελευθερωτής μου, αποδίωξε από εμέ τό πνεύμα τής υπερηφανείας καί ως εύσπλαγχνος ευδόκησε νά μεταδώσης εις τήν ψυχήν μου από τόν άφθονον πλούτον τής ιδικής σου αγαθωσύνης। Σύ, ο Θεός, ο Σωτήρ μου, απόστρεψε από εμέ τόν θυμόν τής δικαίας οργής σου διά τάς αμαρτίας μου। Δείξε καί εις εμέ τό έλεός σου καί τούς οικτιρμούς σου καί ευδόκησε νά περιφράξης τήν ψυχήν μου μέ τήν αρετήν τής υπομονής, πού ομοιάζει μέ ασπίδα, προφυλάττει καί ασφαλίζει τήν ψυχήν από τάς επιθέσεις τού διαβόλου। Σύ, Κύριε, ο δημιουργός καί πλάστης μου, ξερρίζωσε από τήν ψυχήν μου κάθε απρεπή καί επιβλαβή δυσαρέσκειαν καί πικρίαν κατά τών άλλων, καί δώσε νά βασιλεύη πάντοτε εις τόν νούν μου τό γλυκύ καί ειρηνικόν φρόνημα τής επιεικείας καί συμπαθείας πρός τόν πλησίον। Σύ, Κύριε, ο πατήρ τής ευσπλαγχνίας καί τού ελέους, δώρησαί μου τήν ακλόνητον πίστιν εις σέ καί εις όλας τάς αληθείας σου। Δός μου τήν στερεάν ελπίδα πρός σέ, διά τήν οποίαν όσοι ελπίζουν δέν θά ευρεθούν απατημένοι καί εντροπιασμένοι। Δώσε μου καί αγάπην, τήν οποίαν νά έχω καί νά δείχνω παντού κί πάντοτε, εις κάθε περίστασιν καί ώραν। Σύ, Κύριε, ο οδηγός μου, ευδόκησε ν' απομακρύνης από εμέ πάσαν ματαίαν σκέψιν καί πράξιν। Αποδίωξε από εμέ τήν ακαταστασίαν καί τό ευμετάβολον τού νού, τήν απασχόλησιν τής καρδίας μου εις επιθυμίας ματαίας καί αμαρτωλάς, τά πολλά καί τά περιττά λόγια από τό στόμα μου, τήν αλαζονείαν τών οφθαλμών, τήν αχόρταστον τής κοιλίας μου επιθυμίαν, τήν κατάκρισιν καί τόν εξευτελισμόν τού πλησίον, τήν απρεπή καί παράνομον καταλαλιάν εις βάρος τών άλλων। Απάλλαξέ με από τόν ερεθισμόν τής περιεργείας, από τήν όρεξιν τού πλουτισμού, από τό νά σφετερίζωμαι δικαιώματα εξουσίας καί νά καταπιέζω τούς άλλους, από τόν πόθον τής ματαίας από τούς ανθρώπους δόξης, από τήν πονηρίαν τής υποκρισίας, από τήν πανουργίαν τής κολακείας। Αποδίωξε από εμέ τήν αδιαφορίαν διά τούς πτωχούς, τήν καταπίεσιν τών αδυνάτων, τήν φλογεράν δίψαν τής φιλαργυρίας, τό δηλητήριον τού φθόνου καί τήν θανατηφόρον βλασφημίαν। Σύ, Κύριε, ο Πλάστης μου, ευδόκησε νά κόψης εντελώς από εμέ τήν υπερηφάνειαν, τήν αχαριστίαν, τό πείσμα, τήν ανησυχίαν πού φέρει η ολιγοπιστία, τήν οκνηρίαν εις τήν εκτέλεσιν τών καθηκόντων μου, τόν νυσταγμόν τής ψυχής καί τήν αμέλειαν διά τήν αρετήν, τό αποκοίμισμα τού νού μου, τήν σκλήρυνσιν τής καρδίας εις τό κακόν, κάθε σκέψιν αναίσχυντον, τήν απότομον συμπεριφοράν καί τήν σκληρότητα πρός τούς άλλους। Απάλλαξέ με από τήν δυσκολίαν νά πείθωμαι εις τά καλά, από τήν αντίστασιν εις τάς ωφελίμους συμβουλάς, από τήν ασυγκράτητον γλώσσαν, από τήν παραμέλησιν τών υφισταμένων μου, από τήν κακήν συμπεριφοράν πρός τούς υπηρέτας, από τήν έλλειψιν αγάπης καί στοργής πρός τούς οικιακούς καί τούς συγγενείς, από τήν απότομον συμπεριφοράν πρός τούς πλησίον μου। Δός μου, Κύριε, νά μή περιφρονώ κανένα, εις όλους δέ ν'αποδίδω τήν οφειλομένην εκτίμησιν, ν' ακολουθώ τά παραδείγματα τών αγαθών καί εναρέτων, από δέ τούς πονηρούς ανθρώπους ν' απομακρύνωμαι। Δώσε, Κύριε, νά έχω υπομονήν εις τάς συμφοράς καί τάς θλίψεις, εις δέ τάς ευτυχίας ταπεινοφροσύνην καί φρόνησιν। Όπως άλλοτε ο Δαβίδ, καί εγώ, Κύριε, σέ παρακαλώ, << θέσε εις τό στόμα μου τήν προσοχήν ως φρουρόν άγρυπνον καί ως θύραν, η οποία νά κλείη τά χείλη μου >>, διά νά μή βγαίνουν ποτέ λόγια απρόσεκτα καί επιβλαβή। Βοήθησέ με, διά ν' απαρνούμαι καί νά καταπατώ όλα τά μάταια καί αμαρτωλά, όσα υπάρχουν εις τήν γήν, μέ δίψαν δέ νά επιθυμώ ν' απολαύσω τά πνευματικά καί άφθαρτα αγαθά σου, πού τά έχεις ετοιμάσει εις τήν επουράνιον βασιλείαν σου। Αμήν।

Ιερού Αυγουστίνου