Αγίου Θεοφάνους τού Εγκλείστου

Πάντοτε νά στρέφεσαι στόν Χριστό

Όλα τά προβλήματά μου εγείρονται στόν αόρατο νού μου καί στήν καρδιά. Γι' αυτό ακριβώς χρειάζομαι έναν αόρατο Σωτήρα, ο Οποίος νά γνωρίζη τήν καρδιά μου. Άν πειράζεσαι από κάποια εμπαθή κίνησι (έχθρα, οργή, ζήλεια, μίσος, λιγοψυχία, φιλαυτία, θέλημα, απαιτήσεις τών αισθήσεων), σπεύσε καί μέ τήν πιό οδυνηρή αυτογνωσία στρέψου στόν Χριστό. Άν περιβάλλεσαι σάν νέφος από σκοτάδι, αμφιβολία ή απελπισία, επικαλέσου τό Όνομά Του μέ όλη σου τήν καρδιά. Σ' Αυτόν θά βρής γνώσι, εμπιστοσύνη καί ειρήνη. Καί άν δέν θέλης νά υφίστασαι τήν συνεχή ενόχλησι τού εχθρού, νά επαναλαβάνης συνεχώς στήν καρδιά σου τήν ευχή τού Ιησού, <<Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, ελέησόν με τόν αμαρτωλόν>>. Άν η προσευχή μου είναι ειλικρινής, ο Κύριος πάντοτε θά διώχνη τόν πειράζοντα, ο οποίος γίνεται δυνατός μόνον εξ αιτίας τής δικής μου παρεκκλίσεως. Ο αόρατος εχθρός λοιπόν έχει τόν αόρατο Θεό εναντίον του, τόν Δυνατό, τόν Παντοδύναμο.Γι' αυτό, πάντοτε νά στρέφεσαι στόν Χριστό καί νά Τόν σκέπτεσαι συνεχώσ, καί τότε θά σώζης καί τόν εαυτό σου καί τούς άλλους.

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ

Η δύναμις τού Σταυρού καί τής νοεράς προσευχής.

Τώρα σάς λέγω νά κάμητε τούτο νά πάρετε όλοι από ένα κομπολόγιον ( κομβοσχοίνι ) καί νά προσεύχεσθε  νά λέγητε τό - Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ καί Λόγε τού Θεού τού ζώντος, διά τής Θεοτόκου καί πάντων σου τών Αγίων ελέησόν με τόν αμαρτωλόν καί ανάξιον δούλον σου-. Μέσα εις τό << Κύριε Ιησού Χριστέ >>, αδελφοί μου, τί θεωρεί; Θεωρεί η Αγία Τριάς, ο Θεός μας, η ένσαρκος οικονομία τού Χριστού μας. Καί πάντες οι Άγιοι μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό << Κύριε Ιησού Χριστέ >> επήγαν εις τόν Παράδεισον. Καί όποιος λέγει αυτόν τόν λόγον καί κάμνει καί τόν Σταυρόν του, κάν άνδρας, κάν γυναίκα, ευλογεί τόν ουρανόν, τήν γήν, τήν θάλασσαν. Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό << Κύριε Ιησού Χριστέ >> ιατρεύονται κάθε αρρωστείες. Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό << Κύριε Ιησού Χριστέ >> οι Απόστολοι αναστούσαν νεκρούς καί ιάτρευαν πάσαν ασθένειαν. Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό << Κύριε Ιησού Χριστέ >> αποστομώνει ο άνθρωπος κάθε αιρετικόν. Μέ τόν Σταυρόν καί μέ τό << Κύριε Ιησού Χριστέ >> αγιάζει ο άνθρωπος καί πηγαίνει εις τόν Παράδεισον, νά χαίρεται καί νά ευραίνεται ωσάν οι Άγγελοι....

Αγίου Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Προσευχή μέ μετάνοια καρδίας

Μέ μετάνοια καρδίας προσευχόμεθα μέ ανιδιοτέλεια, μέ ειλικρίνεια καί μέ απλότητα, μέ ελπίδα στόν Θεό, μέ πλήρη παράδοσι στό θέλημά Του, μέ πεποίθησι ( εμπιστοσύνη ) στήν σοφία Του, στήν καλωσύνη Του καί στήν Παντοδυναμία Του. Γι' αυτό, δέν πρέπει νά βασιζώμεθα στήν οποιαδήποτε βοήθεια τών τεχνικών μέσων ή στήν ποσότητα τών προσευχών μας, γιά νά μή περιπέσουμε στήν πλάνη τού νά στηριζώμαστε στόν εαυτό μας ή σέ κάτι τό εξωτερικό, καί έτσι εξ αιτίας τής υπερηφανείας μας χάσουμε τήν εμπιστοσύνη μας στόν Θεό. Άς μή αναζητούμε γιά ευχαριστήσεις καί οράματα: είμεθα αμαρτωλοί, ανάξιοι γιά πνευματικές απολαύσεις καί οράσεις. Επί πλέον, είμεθα ακόμη ανίκανοι νά δεχθούμε τέτοια πράγματα. Αυτό, τό οποίο μπορούμε νά κάνουμε είναι μόνον νά στρέψουμε τόν νού μας μέ προσεκτική προσευχή στόν εαυτό μας, ώστε νά διακρίνουμε ( εντοπίσουμε ) τίς ελλείψεις μας. Τότε, σάν τυφλοί, χωλοί καί βωβοί, λεπροί καί δαιμονισμένοι, ιστάμεθα ενώπιον τού Κυρίου μας καί μέ πτωχεία πνεύματος κραυγάζουμε εις Αυτόν: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!

ΧΑΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός καί Θεός, αδελφοί μου, ο γλυκύτατος αυθέντης καί Δεσπότης, ο ποιητής τών Αγγέλων καί πάσης νοητής καί αισθητής κτίσεως, παρακινούμενος ο Κύριος από τήν πολλήν του αγαθότητα οπού έχει εις τό γένος μας, σιμά εις άπειρα χαρίσματα οπού μάς εχάρισε καί μάς χαρίζει καθ' εκάστην ημέραν καί ώραν καί στιγμήν, ακαταδέχθη καί έγινε καί τέλειος άνθρωπος εκ Πνεύματος Αγίου καί από τά καθαρώτατα αίματα τής Δεσποίνης ημών Θεοτόκου καί Αειπαρθένου Μαρίας, διά νά μάς κάμη νά έβγωμεν από τάς χείρας τού διαβόλου, καί νά μάς κάμη υιούς καί κληρονόμους τής βασιλείας του, νά χαίρωμεν πάντοτε εις τόν παράδεισον μαζί μέ τούς Αγγέλους καί νά μή καιώμεθα εις τήν κόλασιν μέ τούς ασεβείς καί τούς διαβόλους.

ΛΟΓΙΣΜΟΙ

Η αμαρτία του ανθρώπου εξαλείφεται με την εξομολόγηση. Οι ρίζες της αμαρτίαςόμως ξεριζώνονται

με τον αγώνα εναντίον των αμαρτωλών λογισμών και την συχνή εξαγόρευση. Με το που θα εμφανιστούν

οι λογισμοί κι ενοχλούν, πρέπει να τους εξομολογηθείς. Δεν είναι σπουδαίος ο πειρασμός σου.

Απλά γιγαντώθηκε επειδή τον έκρυψες. Να τον εξομολογηθείς με μετάνοια στη μητέρα Α.Κι όταν ο

λογισμός αρχίσει ξανά να σ' ενοχλεί, να εξομολογηθείς και πάλι με μετάνοια. Θά' ναι μεγάλη ευλογία

άν τον καιρό του πειρασμού έχεις κοντά σου ένα πρόσωπο στο οποίο μπορείς να εξομολογηθείς.

<< Αντίστητε τώ διαβόλω καί φεύξεται αφ' υμών >> ( Ιακ. δ' 17 ), είπε ο αδελφόθεος Ιάκωβος.

Στους λογισμούς πού σού υποβάλλει ο διάβολος ν' αντιστέκεσαι καί νά τούς εξομολογείσαι, νά μή

τούς δέχεσαι. Σ' όποιον κι άν ανήκει κάποιο πρόσωπο πού εμφανίζεται στήν φαντασία σου καί προκαλεί

ακάθαρτες σκέψεις καί ιδέες, είναι διαβολικό, είναι ο ίδιος ο διάβολος. Εκείνος στέκεται μπροστά στήν

ψυχή τήν ώρα τού πειρασμού καί τήν εξαπατά. Φοράει μάσκα κι είναι ικανός νά εμφυτέψει τό πάθος

ανάλογα μέ τήν προδιάθεση τής ψυχής. Εκείνος πού αποδέχεται τούς αμαρτωλούς λογισμούς καί τούς

ρεμβασμούς αποδέχεται τόν ίδιο τό σατανά. Υποτάσσεται σ' αυτόν τόσο στόν παρόντα αιώνα όσο καί

στό μέλλοντα. Γι' αυτό κι ο πόλεμος εναντίον τών λογισμών είναι ουσιώδης. Ακόμα κι ένας λογισμός ζήλειας

είναι απάτη τού διαβόλου. Γιατί όποιος διδάσκει τή νέκρωση πρός όλους καί όλα κι επομένως τούς αγαπά όλους

εξίσου, δέν προτιμά ένα πρόσωπο περισσότερο από άλλο. Ο Χριστός είναι Ένας.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

( επιστολή σέ κάποια μοναχή )

«Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω»!

Ένας νέος πόθησε ν' αφιερώση τή ζωή του στό Θεό, ακολουθώντας τόν ερημικό βίο. Η μητέρα του όμως δέν τόν άφηνε κι' έκανε ότι μπορούσε νά τόν εμποδίση. - Αμαρτάνεις στόν Θεό, τής έλεγε συχνά εκείνος, βάζοντας στό δρόμο του τόσα προσκόμματα. Θέλω νά φύγω, νά σώσω τήν ψυχή μου. Τέλος, μέ τά πολλά κατάφερε νά τήν πείση. Έφυγε ευθύς στήν έρημο, βρήκε μιά καλύβα κι' έμεινε εκεί ν' ασκητεύη μόνος. Ύστερα από λίγο καιρό πέθανε κι' η μητέρα του πού δέν ήταν καθόλου καλή χριστιανή. Στήν αρχή ο νέος ερημίτης πήγαινε καλά, αγωνιζόταν. Μέ τόν καιρό όμως άρχισε νά χάνη τόν ζήλο του. Βαρέθηκε τή μοναξιά, παραμέλησε τά καθήκοντά του πού είχε σάν μοναχός καί στό τέλος κατάντησε νά μή δίνη σημασία γιά τή σωτηρία του. Κάποτε αρρώστησε βαρειά καί λίγο έλειψε νά πεθάνη. Ένας αδελφός, πού από αγάπη τόν φρόντιζε, τόν είδε νά πέφτη εξαντλημένος σέ βαθειά λιποθυμία. Ο ίδιος, όπως διηγείτο αργότερα, ένοιωσε νά χωρίζεται βίαια η ψυχή από τό σώμα του καί νά βυθίζεται στή σκοτεινή άβυσσο τής Κολάσεως. Εκεί, ανάμεσα στούς άλλους κολασμένους, βρήκε τή μητέρα του. Τόν είδε κι' εκείνη η δυστυχισμένη καί σάστισε. - Κι' εσύ, γυιέ μου, τού είπε θρηνώντας, σέ τούτο τόν καταραμένο τόπο τής απελπισίας καταδικάστηκες; Πού είναι λοιπόν τά λόγια πού μού έλεγες, πώς θέλεις νά σώσης τήν ψυχή σου; Έγινες καλόγηρος, μά δέν τήν έσωσες. Τόσο ντροπιάστηκε ο Μοναχός από τή δίκαιη εκείνη παρατήρησι, πού δέν έβρισκε λόγια νά δικαιολογηθή. Ευχόταν τή στιγμή εκείνη ν' άνοιγε πιό βαθειά ο Άδης νά τόν κρύψη, παρά ν' ακούη τόν έλεγχο τής μάνας του. Στή δύσκολη θέσι πού βρισκόταν, τού φάνηκε πώς άκουσε τήν προσταγή: - Πάρτε τον πίσω. Τού χαρίζεται λίγη προθεσμία νά διορθωθή. Ύστερα απ' αυτό ήρθε στίς αισθήσεις του. Τρομαγμένος διηγήθηκε στόν αδελφό του όσα είχε ιδεί κι' ακούσει. Σέ λίγες μέρες έγινε καλά από τήν αρρώστια του, αλλά καί ψυχικά αναγεννήθηκε. Κλείστηκε στήν καλύβα του καί φρόντιζε μέ φόβο καί τρόμο γιά τήν σωτηρία τής ψυχής του. Κάθε μέρα έκλαιγε μέ δάκρυα πικρά, βαθειά μετανοημένος γιά τήν περασμένη του αμέλεια. - Μήν κάνης έτσι, αδελφέ, τού έλεγαν οι γέροντες, θ' αρρωστήσης πάλι από τήν υπερβολική σου θλίψι. - Άν δέν υπέφερα, πατέρες μου, τούς έλεγε εκείνος, τό ντρόπιασμα τής μητέρας μου, πώς θά υπομείνω τάχα τήν καταισχύνη πού θά μού κάνη ο Κριτής μπροστά στούς Αγγέλους, στούς Δικαίους καί σ' όλους τούς συνανθρώπους μου τή φοβερή στιγμή πού θά μέ κρίνη;

Μέ τήν μελέτη αυτή ο πρώην αμελής Ερημίτης έφτασε σέ αγιότητα.

Κατέβηκε μιά μέρα στήν πόλι νά πουλήση τά πανέρια του ένας γέρος Αββάς. Κατάκοπος από τήν οδοιπορία πήγε καί κάθησε στό σκαλοπάτι ενός μεγάλου σπιτιού πού βρέθηκε στό δρόμο του. Τή στιγμή εκείνη ψυχορραγούσε ο πλούσιος νοικοκύρης τού σπιτιού. Ενώ ο Αββάς ξεκουραζόταν, ανίδεος γιά ότι γινόταν μέσα, είδε ξαφνικά νά έρχωνται καλπάζοντας πλήθος μαύροι καβαλλάρηδες, άγριοι στήν όψι. Στήν εξώθυρα κατέβηκαν από τά κατάμαυρα επίσης άλογά τους κι' ώρμησαν στό σπίτι. Ο γέροντας κατάλαβε καί τούς ακολούθησε ώς επάνω στό δωμάτιο τού ετοιμοθανάτου. Σάν τούς αντίκρυσε εκείνος, έβγαλε σπαρακτικές κραυγές:

- Θεέ μου, σώσε με.

Εκείνοι τόν ειρωνεύτηκαν σκληρά:

- Τώρα στή δύσι τής ζωής σου θυμάσαι τάχα τό Θεό;

Πολύ αργά τό σκέφτηκες. Γιατί δέν τόν φώναζες από τήν αυγή; Τώρα μάς ανήκεις.

Καθώς έλεγαν αυτά εκείνοι οι απάνθρωποι απόσπασαν μέ βία τήν ψυχή του καί μέ θριαμβευτικό αλαλαγμό απομακρύνθηκαν.

Ο Αββάς έμεινε σάν πεθαμένος από τή θλίψι καί τήν τρομάρα του. Όταν ύστερα από πολλή ώρα συνήλθε, διηγήθηκε γιά ωφέλεια τών άλλων, τί τού είχε φανερώσει ο Θεός.