Όταν βλέπης πράγματα ωραία εις την όψιν, και έντιμα εις την γην, συλλογίσου, ότι όλα είναι ουτιδανά, και ωσάν μία κοπρία, κατά σύγκρισιν των ωραιοτήτων, και πλουσιοτήτων του ουρανού, τας οποίας μετά θάνατον έχεις να απολαύσης, ανίσως καταφρονήσης όλον τον Κόσμον στρέφωντας δε όλον το βλέμμα σου προς τον ήλιον, στοχάσου, ότι περισσότερον από αυτόν είναι λαμπρά και ωραία η ψυχή σου, ανίσως στέκης εις την χάριν του ποιητού σου ειδέ μη, είναι πλέον σκοτεινή και βδελυκτή, από το καταχθόνιον σκότος. Κυττάζωντας με τους οφθαλμούς σου εις τον ουρανόν, πέρασε με τα όμματα της ψυχής σου υψηλότερα εις τον εμπύρινον ουρανόν, και εκεί προσηλώσου με τον λογισμόν, ωσάν οπού, αυτός, σου είναι ετοιμασμένος διά παντοτεινόν ευτυχέστατον κατοικητήριον, ανίσως και ζήσης εδώ εις την γην με αθωότητα. Ακούωντας τα κελαδίσματα των πετεινών επάνω εις τα δένδρα, τον καιρόν της ανοίξεως, και άλλα μελωδικά άσματα, ύψωσε τον νουν εις εκείνα τα γλυκοκελαδίσματα του Παραδείσου, και στοχάσου πως εκεί αντηχεί ακαταπάυστος το, Αλληλούϊα, και η άλλαις Αγγελικαίς δοξολογίαις, και παρακάλεσε τον Θεόν να σε αξιώση να τον υμνής παντοτεινά, ομού με εκείνα τα ουράνια Πνεύματα << Και μετά ταύτα ήκουσα φωνήν όχλου πολλού μεγάλην εν τω ουρανώ, λέγοντος Αλληλούϊα >> (Αποκ. ιθ΄. 3).

Αγίου Νικοδήμου Αγιορειτου