Η ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Είναι εν εκ των σοβαρωτάτων βιβλίων της Καινής Διαθήκης, μη υπολειπομένη εις σπουδαιότητα ουδεμιάς των λοιπών επιστολών του θείου Παύλου. Σύγγραμμα απολογητικού χαρακτήρος, αποδεικνύει συστηματικώς την ανυπέρβλητον υπεροχήν του Χριστιανισμού και της Νέας Διαθήκης έναντι της Ισραηλιτικής θρησκείας και της Παλαιάς Διαθήκης. Καθιστών δε δήλην την ανεπάρκειαν της λευϊτικής ιερωσύνης και των θυσιών των εν τω Ναώ των Ιεροσολύμων προσφερομένων, εξαίρει την αιωνίαν και αδιάδοχον ιερωσύνην του Χριστού, όστις ως μέγας και αιώνιος αρχιερεύς προσενεγκών άπαξ διά παντός το ίδιον αυτού αίμα υπέρ των αμαρτιών του λαού του εισήλθεν εις τα αληθινά Άγια, τον Ουρανόν, χρηματίσας πρόδρομος ημών και διανοίξας ελευθέραν την είσοδον αυτών και εις ημάς, ούτω δε γενόμενος πρόξενος σωτηρίας αιωνίου. Αναντιλέκτως η προς Εβραίους επιστολή κατά μεν τας ιδέας και τας αναπτυσσομένας εν αυτή διδασκαλίας παρουσιάζεται συγγενής προς τας άλλας επιστολάς του Παύλου και αισθανόμεθα να αναπηδά εκ των σελίδων αυτής το πνεύμα αυτών των κυρίων γραμμών της διδασκαλίας του Παύλου. Εμφανίζει όμως και διαφοράς προς τας λοιπάς επιστολάς, άλλας τε και μάλιστα περί το ύφος. Εντεύθεν , μολονότι δεν διημφεσβητήθη η αποστολικότης και η θεοπνευστία αυτής, από χρόνων παλαιών εκυκλοφόρησεν η γνώμη, καθ’ ην << τα μεν νοήματα του Αποστόλου εστίν, η δε φράσις και η σύνθεσις>> άλλου τινός των ακολούθων αυτού ( του Λουκά ή του Απολλώ ή του Κλήμεντος Ρώμης ), όστις απεμνημόνευσε τα αποστολικά διδάγματα και ελευθέρως, αλλά και πιστώς διετύπωσεν αυτά. Εντεύθεν εγένετο δεκτόν και υπό του Ωριγένους, ότι << ουχί εική οι αρχαίοι άνδρες ως Παύλου αυτήν παραδεδώκασι >>. Η επιστολή εγράφη προς Χριστιανούς εξ Ιουδαίων, εν δοκιμασία διατελούντας και κλονιζομένους, εκ Ρώμης πιθανώτατα και ολίγον προ της καταστροφής των Ιεροσολύμων, ήτοι περί το 70 μ. Χ.