ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'.

Στίχ. 1-13. Η κάθοδος τού Αγίου Πνεύματος.

Καί εν τώ συμπληρούσθαι τήν ημέραν τήν πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί τό αυτό. 
2 καί εγένετο άφνω εκ τού ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, καί επλήρωσεν όλον τόν οίκον ού ήσαν καθήμενοι 
3 καί ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ' ένα έκαστον αυτών, 
4 καί επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, καί ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι. 
5 Ήσαν δέ εν Ιερουσαλήμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους τών υπό τόν ουρανόν 
6 γενομένης δέ τής φωνής ταύτης συνήλθε τό πλήθος καί συνεχύθη, ότι ήκουον είς έκαστος τή ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών. 
7 εξίσταντο δέ πάντες καί εθαύμαζον λέγοντες πρός αλλήλους ουκ ιδού πάντες ούτοί εισιν οι λαλούντες Γαλιλαίοι; 
8 καί πώς ημείς ακούομεν έκαστος τή ιδία διαλέκτω ημών εν ή εγεννήθημεν, 
9 Πάρθοι καί Μήδοι καί Ελαμίται, καί οι κατοικούντες τήν Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε καί Καππαδοκίαν, Πόντον καί τήν Ασίαν, 
10 Φρυγίαν τε καί Παμφυλίαν, Αίγυπτον καί τά μέρη τής Λιβύης τής κατά Κυρήνην, καί οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε καί προσήλυτοι, 
11 Κρήτες καί Άραβες, ακούομεν λαλούντων αυτών ταίς ημετέραις γλώσσαις τά μεγαλεία τού Θεού; 
12 εξίσταντο δέ πάντες καί διηπόρουν, άλλος πρός άλλον λέγοντες τί άν θέλοι τούτο είναι; 
13 έτεροι δέ χλευάζοντες έλεγον ότι γλεύκους μεμεστωμένοι εισί.