ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' 

Στίχ. 1-5. Ο Παύλος λυπείται διά τήν πώρωσιν τού Ισραήλ. 

Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, ου ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τής συνειδήσεώς μου εν Πνεύματι Αγίω, 
2 ότι λύπη μοί εστι μεγάλη καί αδιάλειπτος οδύνη τή καρδία μου. 
3 ηυχόμην γάρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από τού Χριστού υπέρ τών αδελφών μου, τών συγγενών μου κατά σάρκα, 
4 οίτινές εισιν Ισραηλίται, ών η υιοθεσία καί η δόξα καί αι διαθήκαι καί η νομοθεσία καί η λατρεία καί αι επαγγελίαι, 
5 ών οι πατέρες, καί εξ ών ο Χριστός τό κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τούς αιώνας αμήν. 

Στίχ. 6-13. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί αι θείαι υποσχέσεις. 

6 Ουχ οίον δέ ότι εκπέπτωκεν ο λόγος τού Θεού. ου γάρ πάντες οι εξ Ισραήλ, ούτοι Ισραήλ, 
7 ουδ' ότι εισί σπέρμα Αβραάμ, πάντες τέκνα, αλλ' εν Ισαάκ κληθήσεταί σοι σπέρμα 
8 τούτ' έστιν ου τά τέκνα τής σαρκός ταύτα τέκνα τού Θεού, αλλά τά τέκνα τής επαγγελίας λογίζεται εις σπέρμα. 
9 επαγγελίας γάρ ο λόγος ούτος κατά τόν καιρόν τούτον ελεύσομαι καί έσται τή Σάρρα υιός. 
10 ου μόνον δέ, αλλά καί Ρεβέκκα εξ ενός κοίτην έχουσα, Ισαάκ τού πατρός ημών 
11 μήπω γάρ γεννηθέντων μηδέ πραξάντων τι αγαθόν ή κακόν, ίνα η κατ' εκλογήν τού Θεού πρόθεσις μένη, ουκ εξ έργων, αλλ' εκ τού καλούντος, 
12 ερρέθη αυτή ότι ο μείζων δουλεύσει τώ ελάσσονι, 
13 καθώς γέγραπται τόν Ιακώβ ηγάπησα, τόν δέ Ησαύ εμίσησα.

Στίχ. 14-33. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί η Θεία δικαιοσύνη. 

14 Τί ούν ερούμεν; μή αδικία παρά τώ Θεώ; μή γένοιτο. 
15 τώ γάρ Μωϋσή λέγει ελεήσω όν άν ελεώ, καί οικτειρήσω όν άν οικτείρω. 
16 άρα ούν ου τού θέλοντος ουδέ τού τρέχοντος, αλλά τού ελεούντος Θεού. 
17 λέγει γάρ η γραφή τώ Φαραώ ότι εις αυτό τούτο εξήγειρά σε, όπως ενδείξωμαι εν σοί τήν δύναμίν μου, καί όπως διαγγελή τό όνομά μου εν πάση τή γή. 
18 άρα ούν όν θέλει ελεεί, όν δέ θέλει σκληρύνει. 
19 Ερείς ούν μοι τί έτι μέμφεται; τώ γάρ βουλήματι αυτού τίς ανθέστηκε; 
20 μενούνγε, ώ άνθρωπε, σύ τίς εί ο ανταποκρινόμενος τώ Θεώ; μή ερεί τό πλάσμα τώ πλάσαντι, τί με εποίησας ούτως; 
21 ή ουκ έχει εξουσίαν ο κεραμεύς τού πηλού, εκ τού αυτού φυράματος ποιήσαι ό μέν εις τιμήν σκεύος, ο δέ εις ατιμίαν; 
22 ει δέ θέλων ο Θεός ενδείξασθαι τήν οργήν καί γνωρίσαι τό δυνατόν αυτού ήνεγκεν εν πολλή μακροθυμία σκεύη οργής κατηρτισμένα εις απώλειαν; 
23 καί ίνα γνωρίση τόν πλούτον τής δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, ά προητοίμασεν εις δόξαν; 
24 ούς καί εκάλεσεν ημάς ου μόνον εξ Ιουδαίων, αλλά καί εξ εθνών, 
25 ως καί εν τώ Ωσηέ λέγει καλέσω τόν ου λαόν μου λαόν μου, καί τήν ουκ ηγαπημένην ηγαπημένην 
26 καί έσται εν τώ τόπω ού ερρέθη αυτοίς, ου λαός μου υμείς, εκεί κληθήσονται υιοί Θεού ζώντος. 
27 Ησαΐας δέ κράζει υπέρ τού Ισραήλ εάν ή ο αριθμός τών υιών Ισραήλ ως η άμμος τής θαλάσσης, τό κατάλειμμα σωθήσεται 
28 λόγον γάρ συντελών καί συντέμνων εν δικαιοσύνη, ότι λόγον συντετμημένον ποιήσει Κύριος επί τής γής. 
29 και καθώς προείρηκεν Ησαΐας, ει μή Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα άν εγενήθημεν καί ως Γόμορρα άν ωμοιώθημεν. 
30 Τί ούν ερούμεν; ότι έθνη τά μή διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην, δικαιοσύνην δέ τήν εκ πίστεως, 
31 Ισραήλ δέ διώκων νόμον δικαιοσύνης εις νόμον δικαιοσύνης ουκ έφθασε. 
32 διατί; ότι ουκ εκ πίστεως, αλλ' ως εξ έργων νόμου προσέκοψαν γάρ τώ λίθω τού προσκόμματος, 
33 καθώς γέγραπται ιδού τίθημι εν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου, καί πάς ο πιστεύων επ' αυτώ ου καταισχυνθήσεται.