Β’ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β’

Στίχ. 1-11. Συνιστά αγάπην προς τον μετανοήσαντα.

Έκρινα δε εμαυτώ τούτο, το μη πάλιν εν λύπη ελθείν προς υμάς.

2 ει γαρ εγώ λυπώ υμάς, και τις εστιν ο ευφραίνων με ει μη ο λυπούμενος εξ εμού;

3 και έγραψα υμίν τούτο αυτό, ίνα μη ελθών λύπην έχω αφ’ ων έδει με χαίρειν, πεποιθώς επί πάντας υμάς ότι η εμή χαρά πάντων υμών εστιν.

4 εκ γαρ πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας έγραψα υμίν διά πολλών δακρύων, ουχ ίνα λυπηθήτε, αλλά την αγάπην ίνα γνώτε ην έχω περισσοτέρως εις υμάς.

5 Ει δε τις λελύπηκεν, ουκ εμέ λελύπηκεν, αλλά από μέρους , ίνα μη επιβαρώ, πάντας υμάς.

6 ικανόν τω τοιούτω η επιτιμία αύτη η υπό των πλειόνων

7 ώστε τουναντίον μάλλον υμάς χαρίσασθαι και παρακαλέσαι, μήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθή ο τοιούτος.

8 διό παρακαλώ υμάς κυρώσαι εις αυτόν αγάπην.

9 εις τούτο γαρ και έγραψα, ίνα γνώ την δοκιμήν υμών, ει εις πάντα υπήκοοί εστε.

10 ω δε τι χαρίζεσθε, και εγώ και γαρ εγώ ει τι κεχάρισμαι ω κεχάρισμαι, δι’ υμάς εν προσώπω Χριστού,

11 ίνα μη πλεονεκτηθώμεν υπό του σατανά ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμεν.

Στίχ. 12-17. Οι Απόστολοι είναι ειλικρινείς εργάται του ευαγγελίου.

12 Ελθών δε εις την Τρωάδα εις το ευαγγέλιον του Χριστού, και θύρας μοι ανεωγμένης εν Κυρίω,

13 ουκ έσχηκα άνεσιν τω πνεύματί μου τω μη ευρείν με Τίτον τον αδελφόν μου, αλλά αποταξάμενος αυτοίς εξήλθον εις Μακεδονίαν.

14 Τω δε Θεώ χάρις τω πάντοτε θριαμβεύοντι ημάς εν τω Χριστώ και την οσμήν της γνώσεως αυτού φανερούντι δι’ ημών εν παντί τόπω

15 ότι Χριστού ευωδία εσμέν τω Θεώ εν τοις σωζομένοις και εν τοις απολλυμένοις,

16 οις μεν οσμή θανάτου εις θάνατον, οις δε οσμή ζωής εις ζωήν. και προς ταύτα τις ικανός;

17 ου γαρ εσμεν ως οι λοιποί καπηλεύοντες τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως εξ ειλικρινείας, αλλ’ ως εκ Θεού κατενώπιον του Θεού εν Χριστώ λαλούμεν.