Β’ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ’

Στίχ. 1-7. Προτροπαί του Αποστόλου διά γενναίαν και πρόθυμον εισφοράν.

Περί μεν γαρ της διακονίας της εις τους αγίους περισσόν μοι εστι το γράφειν υμίν

2 οίδα γαρ την προθυμίαν υμών ην υπέρ υμών καυχώμαι Μακεδόσιν, ότι Αχαΐα παρεσκεύασται από πέρυσι και ο εξ υμών ζήλος ηρέθισε τους πλείονας.

3 έπεμψα δε τους αδελφούς, ίνα μη το καύχημα ημών το υπέρ υμών κενωθή εν τω μέρει τούτω, ίνα, καθώς έλεγον, παρεσκευασμένοι ήτε,

4 μήπως εάν έλθωσι συν εμοί Μακεδόνες και εύρωσιν υμάς απαρασκευάστους, καταισχυνθώμεν ημείς, ίνα μη λέγωμεν υμείς, εν τη υποστάσει ταύτη της καυχήσεως.

5 αναγκαίον ουν ηγησάμην παρακαλέσαι τους αδελφούς ίνα προέλθωσιν εις υμάς και προκαταρτίσωσι την προκατηγγελμένην ευλογίαν υμών, ταύτην ετοίμην είναι, ούτως ως ευλογίαν και μη ως πλεονεξίαν.

6 Τούτο δε, ο σπείρων φειδομένως φειδομένως και θερίσει, και ο σπείρων επ’ ευλογίαις επ’ ευλογίαις και θερίσει.

7 έκαστος καθώς προαιρείται τη καρδία, μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός.

Στίχ. 8-15. Οι καρποί της ελεημοσύνης.

8 δυνατός δε ο Θεός πάσαν χάριν περισσεύσαι εις υμάς, ίνα εν παντί πάντοτε πάσαν αυτάρκειαν έχοντες περισσεύητε εις παν έργον αγαθόν,
9 καθώς γέγραπται εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα.
10 ο δε επιχορηγών σπέρμα τω σπείροντι και άρτον εις βρώσιν χορηγήσαι και πληθύναι τον σπόρον υμών και αυξήσαι τα γενήματα της δικαιοσύνης υμών
11 εν παντί πλουτιζόμενοι εις πάσαν απλότητα, ήτις κατεργάζεται δι’ ημών ευχαριστίαν τω Θεώ
12 ότι η διακονία της λειτουργίας ταύτης ου μόνον εστί προσαναπληρούσα τα υστερήματα των αγίων, αλλά και περισσεύουσα διά πολλών ευχαριστιών τω Θεώ
13 διά της δοκιμής της διακονίας ταύτης δοξάζοντες τον Θεόν επί τη υποταγή της ομολογίας υμών εις το ευαγγέλιον του Χριστού και απλότητι της κοινωνίας εις αυτούς και εις πάντας,
14 και αυτών δεήσει υπέρ υμών, επιποθούντων υμάς διά την υπερβάλλουσαν χάριν του Θεού εφ’ υμίν.
15 χάρις δε τω Θεώ επί τη ανεκδιηγήτω αυτού δωρεά.