ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' 

Στίχ. 1-7. Τα καθήκοντα τού Χριστιανού πρός τό Κράτος.

Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ου γάρ έστιν εξουσία ει μή υπό Θεού αι δέ ούσαι εξουσίαι υπό τού Θεού τεταγμέναι εισίν. 
2 ώστε ο αντιτασσόμενος τή εξουσία τή τού Θεού διαταγή ανθέστηκεν οι δέ ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται. 
3 οι γάρ άρχοντες ουκ εισί φόβος τών αγαθών έργων, αλλά τών κακών. θέλεις δέ μή φοβείσθαι τήν εξουσίαν; τό αγαθόν ποίει, καί έξεις έπαινον εξ αυτής 
4 Θεού γάρ διάκονός εστί σοι εις τό αγαθόν. εάν δέ τό κακόν ποιής, φοβού ου γάρ εική τήν μάχαιραν φορεί Θεού γάρ διάκονός εστιν εις οργήν, έκδικος τώ τό κακόν πράσσοντι. 
5 διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον διά τήν οργήν, αλλά καί διά τήν συνείδησιν. 
6 διά τούτο γάρ καί φόρους τελείτε λειτουργοί γάρ Θεού εισιν εις αυτό τούτο προσκαρτερούντες. 
7 απόδοτε ούν πάσι τάς οφειλάς, τώ τόν φόρον τόν φόρον, τώ τό τέλος τό τέλος, τώ τόν φόβον τόν φόβον, τώ τήν τιμήν τήν τιμήν. 

Στίχ. 8-10. Η πρός τόν πλησίον αγάπη ως κοινωνικόν καθήκον.

8 μηδενί μηδέν οφείλετε ει μή τό αγαπάν αλλήλους. ο γάρ αγαπών τόν έτερον νόμον πεπλήρωκε 
9 τό γάρ ου μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις, καί εί τις ετέρα εντολή, εν τούτω τώ λόγω ανακεφαλαιούται, εν τώ αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν. 
10 η αγάπη τώ πλησίον κακόν ουκ εργάζεται πλήρωμα ούν νόμου η αγάπη. 

Στίχ. 11-14. Διά τήν χριστιανικήν τελειότητα έξοχον κίνητρον η τελική σωτηρία.

11 Καί τούτο, ειδότες τόν καιρόν, ότι ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι νύν γάρ εγγύτερον ημών η σωτηρία ή ότε επιστεύσαμεν. 
12 η νύξ προέκοψεν, η δέ ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ούν τά έργα τού σκότους καί ενδυσώμεθα τά όπλα τού φωτός. 
13 ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμοις καί μέθαις, μή κοίταις καί ασελγείαις, μή έριδι καί ζήλω, 
14 αλλ' ενδύσασθε τόν Κύριον Ιησούν Χριστόν, καί τής σαρκός πρόνοιαν μή ποιείσθε εις επιθυμίας. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'

Στίχ. 1-2. Θυσία ζώσα καί λογική.

Παρακαλώ ούν υμάς, αδελφοί, διά τών οικτιρμών τού Θεού, παραστήσαι τά σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τώ Θεώ, τήν λογικήν λατρείαν υμών, 
2 καί μή συσχηματίζεσθαι τώ αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθαι τή ανακαινώσει τού νοός υμών, εις τό δοκιμάζειν υμάς τί τό θέλημα τού Θεού, τό αγαθόν καί ευάρεστον καί τέλειον. 

Στίχ. 3-21. Πώς πρέπει νά ζή ο πιστός ανά μέσον τών άλλων Χριστιανών.

3 Λέγω γάρ διά τής χάριτος τής δοθείσης μοι παντί τώ όντι εν υμίν, μή υπερφρονείν παρ' ό δεί φρονείν, αλλά φρονείν εις τό σωφρονείν, εκάστω ως ο Θεός εμέρισε μέτρον πίστεως. 
4 καθάπερ γάρ εν ενί σώματι μέλη πολλά έχομεν, τά δέ μέλη πάντα ου τήν αυτήν έχει πράξιν, 
5 ούτως οι πολλοί έν σώμα εσμεν εν Χριστώ, ο δέ καθ' είς αλλήλων μέλη. 
6 έχοντες δέ χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά τήν αναλογίαν τής πίστεως, 
7 είτε διακονίαν, εν τή διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τή διδασκαλία, 
8 είτε ο παρακαλών, εν τή παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι. 
9 Η αγάπη ανυπόκριτος. αποστυγούντες τό πονηρόν, κολλώμενοι τώ αγαθώ, 
10 τή φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τή τιμή αλλήλους προηγούμενοι, 
11 τή σπουδή μή οκνηροί, τώ πνεύματι ζέοντες, τώ Κυρίω δουλεύοντες, 
12 τή ελπίδι χαίροντες, τή θλίψει υπομένοντες, τή προσευχή προσκαρτερούντες, 
13 ταίς χρείαις τών αγίων κοινωνούντες, τήν φιλοξενίαν διώκοντες. 
14 ευλογείτε τούς διώκοντας υμάς, ευλογείτε καί μή καταράσθε. 
15 χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιόντων. 
16 τό αυτό εις αλλήλους φρονούντες. μή τά υψηλά φρονούντες, αλλά τοίς ταπεινοίς συναπαγόμενοι. μή γίνεσθε φρόνιμοι παρ' εαυτοίς. 
17 μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων 
18 ει δυνατόν, τό εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. 
19 μή εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τή οργή γέγραπται γάρ εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος. 
20 εάν ούν πεινά ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν τούτο γάρ ποιών άνθρακας πυρός σωρεύσεις επί τήν κεφαλήν αυτού. 
21 μή νικώ υπό τού κακού, αλλά νίκα εν τώ αγαθώ τό κακόν. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' 

Στίχ. 1-10. Συνέπειαι τής απιστίας τών Ιουδαίων. 

Λέγω ούν, μή απώσατο ο Θεός τόν λαόν αυτού; μή γένοιτο καί γάρ εγώ Ισραηλίτης ειμί, εκ σπέρματος Αβραάμ, φυλής Βενιαμίν. 
2 ουκ απώσατο ο Θεός τόν λαόν αυτού όν προέγνω. ή ουκ οίδατε εν Ηλία τί λέγει η γραφή, ως εντυγχάνει τώ Θεώ κατά τού Ισραήλ λέγων; 
3 Κύριε, τούς προφήτας σου απέκτειναν καί τά θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, καγώ υπελείφθην μόνος, καί ζητούσι τήν ψυχήν μου. 
4 αλλά τί λέγει αυτώ ο χρηματισμός; κατέλιπον εμαυτώ επτακισχιλίους άνδρας, οίτινες ουκ έκαμψαν γόνυ τή Βάαλ. 
5 ούτως ούν καί εν τώ νύν καιρώ λείμμα κατ' εκλογήν χάριτος γέγονεν. 
6 ει δέ χάριτι, ουκέτι εξ έργων επεί η χάρις ουκέτι γίνεται χάρις. ει δέ εξ έργων, ουκέτι εστί χάρις επεί τό έργον ουκέτι εστίν έργον. 
7 Τί ούν; ό επιζητεί Ισραήλ, τούτο ουκ επέτυχεν, η δέ εκλογή επέτυχεν οι δέ λοιποί επωρώθησαν, 
8 καθώς γέγραπται έδωκεν αυτοίς ο Θεός πνεύμα κατανύξεως, οφθαλμούς τού μή βλέπειν καί ώτα τού μή ακούειν, έως τής σήμερον ημέρας. 
9 καί Δαυΐδ λέγει γενηθήτω η τράπεζα αυτών εις παγίδα καί εις θήραν καί εις σκάνδαλον καί εις ανταπόδομα αυτοίς 
10 σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών τού μή βλέπειν, καί τόν νώτον αυτών διά παντός σύγκαμψον.

Στίχ. 11-24. Η Θεία Πρόνοι καί η πτώσις τού Ισραήλ.

11 Λέγω ούν, μή έπταισαν ίνα πέσωσι; μή γένοιτο αλλά τώ αυτών παραπτώματι η σωτηρία τοίς έθνεσιν, εις τό παραζηλώσαι αυτούς. 
12 ει δέ τό παράπτωμα αυτών πλούτος κόσμου καί τό ήττημα αυτών πλούτος εθνών, πόσω μάλλον τό πλήρωμα αυτών; 
13 Υμίν γάρ λέγω τοίς έθνεσιν. εφ' όσον μέν ειμι εγώ εθνών απόστολος, τήν διακονίαν μου δοξάζω, 
14 εί πως παραζηλώσω μου τήν σάρκα καί σώσω τινάς εξ αυτών. 
15 ει γάρ η αποβολή αυτών καταλλαγή κόσμου, τίς η πρόσληψις ει μή ζωή εκ νεκρών; 
16 ει δέ η απαρχή αγία, καί τό φύραμα καί ει η ρίζα αγία, καί οι κλάδοι. 
17 Ει δέ τινες τών κλάδων εξεκλάσθησαν, σύ δέ αγριέλαιος ών ενεκεντρίσθης εν αυτοίς καί συγκοινωνός τής ρίζης καί τής πιότητος τής ελαίας εγένου, 
18 μή κατακαυχώ τών κλάδων ει δέ κατακαυχάσαι, ου σύ τήν ρίζαν βαστάζεις, αλλ' η ρίζα σέ. 
19 ερείς ούν εξεκλάσθησαν οι κλάδοι, ίνα εγώ εγκεντρισθώ. 
20 καλώς τή απιστία εξεκλάσθησαν, σύ δέ τή πίστει έστηκας. μή υψηλοφρόνει, αλλά φοβού 
21 ει γάρ ο Θεός τών κατά φύσιν κλάδων ουκ εφείσατο, μή πως ουδέ σού φείσεται. 
22 ίδε ούν χρηστότητα καί αποτομίαν Θεού, επί μέν τούς πεσόντας αποτομίαν, επί δέ σέ χρηστότητα, εάν επιμείνης τή χρηστότητι επεί καί σύ εκκοπήση. 
23 καί εκείνοι δέ, εάν μή επιμείνωσι τή απιστία, εγκεντρισθήσονται δυνατός γάρ ο Θεός εστι πάλιν εγκεντρίσαι αυτούς. 
24 ει γάρ σύ εκ τής κατά φύσιν εξεκόπης αγριελαίου καί παρά φύσιν ενεκεντρίσθης εις καλλιέλαιον, πόσω μάλλον ούτοι οι κατά φύσιν εγκεντρισθήσονται τή ιδία ελαία; 

Στίχ. 25-36. Ο Ισραήλ θά επιστρέψη χάρις εις τό έλεος τού Θεού.

25 Ου γάρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, τό μυστήριον τούτο, ίνα μή ήτε παρ' εαυτοίς φρόνιμοι, ότι πώρωσις από μέρους τώ Ισραήλ γέγονεν άχρις ού τό πλήρωμα τών εθνών εισέλθη, 
26 καί ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται, καθώς γέγραπται ήξει εκ Σιών ο ρυόμενος καί αποστρέψει ασεβείας από Ιακώβ 
27 καί αύτη αυτοίς η παρ' εμού διαθήκη, όταν αφέλωμαι τάς αμαρτίας αυτών. 
28 κατά μέν τό ευαγγέλιον εχθροί δι' υμάς, κατά δέ τήν εκλογήν αγαπητοί διά τούς πατέρας 
29 αμεταμέλητα γάρ τά χαρίσματα καί η κλήσις τού Θεού. 
30 ώσπερ γάρ καί υμείς ποτε ηπειθήσατε τώ Θεώ, νύν δέ ηλεήθητε τή τούτων απειθεία, 
31 ούτω καί ούτοι νύν ηπείθησαν, τώ υμετέρω ελέει ίνα καί αυτοί ελεηθώσι 
32 συνέκλεισε γάρ ο Θεός τούς πάντας εις απείθειαν, ίνα τούς πάντας ελεήση. 
33 Ώ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεού! ως ανεξερεύνητα τά κρίματα αυτού καί ενεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού! 
34 τίς γάρ έγνω νούν Κυρίου; ή τίς σύμβουλος αυτού εγένετο; 
35 ή τίς προέδωκεν αυτώ, καί ανταποδοθήσεται αυτώ; 
36 ότι εξ αυτού καί δι' αυτού καί εις αυτόν τά πάντα. αυτώ η δόξα εις τούς αιώνας αμήν. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'

Στίχ. 1-13. Οι Ιουδαίοι δέν υπετάγησαν εις τήν δικαιοσύνην τού Θεού. 

Αδελφοί, η μέν ευδοκία τής εμής καρδίας καί η δέησις η πρός τόν Θεόν υπέρ τού Ισραήλ εστιν εις σωτηρίαν 
2 μαρτυρώ γάρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ' ου κατ' επίγνωσιν. 
3 αγνοούντες γάρ τήν τού Θεού δικαιοσύνην, καί τήν ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τή δικαιοσύνη τού Θεού ουχ υπετάγησαν. 
4 τέλος γάρ νόμου Χριστός εις δικαιοσύνην παντί τώ πιστεύοντι. 
5 Μωϋσής γάρ γράφει τήν δικαιοσύνην τήν εκ τού νόμου, ότι ο ποιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς 
6 η δέ εκ πίστεως δικαιοσύνη ούτω λέγει μή είπης εν τή καρδία σου, τίς αναβήσεται εις τόν ουρανόν; τούτ' έστι Χριστόν καταγαγείν 
7 ή τίς καταβήσεται εις τήν άβυσσον; τούτ' έστι Χριστόν εκ νεκρών αναγαγείν. 
8 αλλά τί λέγει; εγγύς σου τό ρήμά εστιν, εν τώ στόματί σου καί εν τή καρδία σου τούτ' έστι τό ρήμα τής πίστεως ό κηρύσσομεν. 
9 ότι εάν ομολογήσης εν τώ στόματί σου Κύριον Ιησούν, καί πιστεύσης εν τή καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση 
10 καρδία γάρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δέ ομολογείται εις σωτηρίαν. 
11 λέγει γάρ η γραφή πάς ο πιστεύων επ' αυτώ ου καταισχυνθήσεται. 
12 ου γάρ έστι διαστολή Ιουδαίου τε καί Έλληνος ο γάρ αυτός Κύριος πάντων, πλουτών εις πάντας τούς επικαλουμένους αυτόν 
13 πάς γάρ ός άν επικαλέσηται τό όνομα Κυρίου σωθήσεται. 

Στίχ. 14-21. Οι Ιουδαίοι δέν επίστευσαν εις τό Ευαγγέλιον.

14 πώς ούν επικαλέσονται εις όν ουκ επίστευσαν; πώς δέ πιστεύσουσιν ού ουκ ήκουσαν; πώς δέ ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; 
15 πώς δέ κηρύξουσιν εάν μή αποσταλώσι; καθώς γέγραπται ως ωραίοι οι πόδες τών ευαγγελιζομένων ειρήνην, τών ευαγγελιζομένων τά αγαθά! 
16 Αλλ' ου πάντες υπήκουσαν τώ ευαγγελίω Ησαΐας γάρ λέγει Κύριε, τίς επίστευσε τή ακοή ημών; 
17 άρα η πίστις εξ ακοής, η δέ ακοή διά ρήματος Θεού. 
18 αλλά λέγω, μή ουκ ήκουσαν; μενούνγε εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών. 
19 αλλά λέγω, μή ουκ έγνω Ισραήλ; πρώτος Μωϋσής λέγει εγώ παραζηλώσω υμάς επ' ουκ έθνει, επί έθνει ασυνέτω παροργιώ υμάς. 
20 Ησαΐας δέ αποτολμά καί λέγει ευρέθην τοίς εμέ μή ζητούσιν, εμφανής εγενόμην τοίς εμέ μή επερωτώσι. 
21 πρός δέ τόν Ισραήλ λέγει όλην τήν ημέραν εξεπέτασα τάς χείράς μου πρός λαόν απειθούντα καί αντιλέγοντα.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' 

Στίχ. 1-5. Ο Παύλος λυπείται διά τήν πώρωσιν τού Ισραήλ. 

Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, ου ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τής συνειδήσεώς μου εν Πνεύματι Αγίω, 
2 ότι λύπη μοί εστι μεγάλη καί αδιάλειπτος οδύνη τή καρδία μου. 
3 ηυχόμην γάρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από τού Χριστού υπέρ τών αδελφών μου, τών συγγενών μου κατά σάρκα, 
4 οίτινές εισιν Ισραηλίται, ών η υιοθεσία καί η δόξα καί αι διαθήκαι καί η νομοθεσία καί η λατρεία καί αι επαγγελίαι, 
5 ών οι πατέρες, καί εξ ών ο Χριστός τό κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τούς αιώνας αμήν. 

Στίχ. 6-13. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί αι θείαι υποσχέσεις. 

6 Ουχ οίον δέ ότι εκπέπτωκεν ο λόγος τού Θεού. ου γάρ πάντες οι εξ Ισραήλ, ούτοι Ισραήλ, 
7 ουδ' ότι εισί σπέρμα Αβραάμ, πάντες τέκνα, αλλ' εν Ισαάκ κληθήσεταί σοι σπέρμα 
8 τούτ' έστιν ου τά τέκνα τής σαρκός ταύτα τέκνα τού Θεού, αλλά τά τέκνα τής επαγγελίας λογίζεται εις σπέρμα. 
9 επαγγελίας γάρ ο λόγος ούτος κατά τόν καιρόν τούτον ελεύσομαι καί έσται τή Σάρρα υιός. 
10 ου μόνον δέ, αλλά καί Ρεβέκκα εξ ενός κοίτην έχουσα, Ισαάκ τού πατρός ημών 
11 μήπω γάρ γεννηθέντων μηδέ πραξάντων τι αγαθόν ή κακόν, ίνα η κατ' εκλογήν τού Θεού πρόθεσις μένη, ουκ εξ έργων, αλλ' εκ τού καλούντος, 
12 ερρέθη αυτή ότι ο μείζων δουλεύσει τώ ελάσσονι, 
13 καθώς γέγραπται τόν Ιακώβ ηγάπησα, τόν δέ Ησαύ εμίσησα.

Στίχ. 14-33. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί η Θεία δικαιοσύνη. 

14 Τί ούν ερούμεν; μή αδικία παρά τώ Θεώ; μή γένοιτο. 
15 τώ γάρ Μωϋσή λέγει ελεήσω όν άν ελεώ, καί οικτειρήσω όν άν οικτείρω. 
16 άρα ούν ου τού θέλοντος ουδέ τού τρέχοντος, αλλά τού ελεούντος Θεού. 
17 λέγει γάρ η γραφή τώ Φαραώ ότι εις αυτό τούτο εξήγειρά σε, όπως ενδείξωμαι εν σοί τήν δύναμίν μου, καί όπως διαγγελή τό όνομά μου εν πάση τή γή. 
18 άρα ούν όν θέλει ελεεί, όν δέ θέλει σκληρύνει. 
19 Ερείς ούν μοι τί έτι μέμφεται; τώ γάρ βουλήματι αυτού τίς ανθέστηκε; 
20 μενούνγε, ώ άνθρωπε, σύ τίς εί ο ανταποκρινόμενος τώ Θεώ; μή ερεί τό πλάσμα τώ πλάσαντι, τί με εποίησας ούτως; 
21 ή ουκ έχει εξουσίαν ο κεραμεύς τού πηλού, εκ τού αυτού φυράματος ποιήσαι ό μέν εις τιμήν σκεύος, ο δέ εις ατιμίαν; 
22 ει δέ θέλων ο Θεός ενδείξασθαι τήν οργήν καί γνωρίσαι τό δυνατόν αυτού ήνεγκεν εν πολλή μακροθυμία σκεύη οργής κατηρτισμένα εις απώλειαν; 
23 καί ίνα γνωρίση τόν πλούτον τής δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, ά προητοίμασεν εις δόξαν; 
24 ούς καί εκάλεσεν ημάς ου μόνον εξ Ιουδαίων, αλλά καί εξ εθνών, 
25 ως καί εν τώ Ωσηέ λέγει καλέσω τόν ου λαόν μου λαόν μου, καί τήν ουκ ηγαπημένην ηγαπημένην 
26 καί έσται εν τώ τόπω ού ερρέθη αυτοίς, ου λαός μου υμείς, εκεί κληθήσονται υιοί Θεού ζώντος. 
27 Ησαΐας δέ κράζει υπέρ τού Ισραήλ εάν ή ο αριθμός τών υιών Ισραήλ ως η άμμος τής θαλάσσης, τό κατάλειμμα σωθήσεται 
28 λόγον γάρ συντελών καί συντέμνων εν δικαιοσύνη, ότι λόγον συντετμημένον ποιήσει Κύριος επί τής γής. 
29 και καθώς προείρηκεν Ησαΐας, ει μή Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα άν εγενήθημεν καί ως Γόμορρα άν ωμοιώθημεν. 
30 Τί ούν ερούμεν; ότι έθνη τά μή διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην, δικαιοσύνην δέ τήν εκ πίστεως, 
31 Ισραήλ δέ διώκων νόμον δικαιοσύνης εις νόμον δικαιοσύνης ουκ έφθασε. 
32 διατί; ότι ουκ εκ πίστεως, αλλ' ως εξ έργων νόμου προσέκοψαν γάρ τώ λίθω τού προσκόμματος, 
33 καθώς γέγραπται ιδού τίθημι εν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου, καί πάς ο πιστεύων επ' αυτώ ου καταισχυνθήσεται.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' 

Στίχ. 1-17. Νέα ζωή εγχύνεται υπό τού Αγίου Πνεύματος εις όσους εδικαιώθησαν. 

Ουδέν άρα νύν κατάκριμα τοίς εν Χριστώ Ιησού μή κατά σάρκα περιπατούσιν, αλλά κατά πνεύμα. 
2 ο γάρ νόμος τού πνεύματος τής ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσέ με από τού νόμου τής αμαρτίας καί τού θανάτου. 
3 τό γάρ αδύνατον τού νόμου, εν ώ ησθένει διά τής σαρκός, ο Θεός τόν εαυτού υιόν πέμψας εν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας καί περί αμαρτίας, κατέκρινε τήν αμαρτίαν εν τή σαρκί, 
4 ίνα τό δικαίωμα τού νόμου πληρωθή εν ημίν τοίς μή κατά σάρκα περιπατούσιν, αλλά κατά πνεύμα 
5 οι γάρ κατά σάρκα όντες τά τής σαρκός φρονούσιν, οι δέ κατά πνεύμα τά τού πνεύματος. 
6 τό γάρ φρόνημα τής σαρκός θάνατος, τό δέ φρόνημα τού πνεύματος ζωή καί ειρήνη διότι τό φρόνημα τής σαρκός έχθρα εις Θεόν 
7 τώ γάρ νόμω τού Θεού ουχ υποτάσσεται ουδέ γάρ δύναται 
8 οι δέ εν σαρκί όντες Θεώ αρέσαι ου δύνανται. 
9 υμείς δέ εστέ εν σαρκί, αλλ' εν πνεύματι, είπερ Πνεύμα Θεού οικεί εν υμίν. ει δέ τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού. 
10 ει δέ Χριστός εν υμίν, τό μέν σώμα νεκρόν δι' αμαρτίαν, τό δέ πνεύμα ζωή διά δικαιοσύνην. 
11 ει δέ τό Πνεύμα τού εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών οικεί εν υμίν, ο εγείρας τόν Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει καί τά θνητά σώματα υμών διά τό ενοικούν αυτού Πνεύμα εν υμίν. 
12 Άρα ούν, αδελφοί, οφειλέται εσμέν ου τή σαρκί τού κατά σάρκα ζήν 
13 ει γάρ κατά σάρκα ζήτε, μέλλετε αποθνήσκειν ει δέ Πνεύματι τάς πράξεις τού σώματος θανατούτε, ζήσεσθε. 
14 όσοι γάρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοί εισιν υιοί Θεού. 
15 ου γάρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλ' ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, εν ώ κράζομεν αββά ο πατήρ. 
16 αυτό τό Πνεύμα συμμαρτυρεί τώ πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. 
17 ει δέ τέκνα, καί κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεού, συγκληρονόμοι δέ Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα καί συνδοξασθώμεν. 

Στίχ. 18-39. Η τελική δόξα εξασφαλίζεται διά τών θλίψεων τής παρούσης ζωής. 
Τό Πνεύμα τό Άγιον βοηθός εις τάς αδυναμίας μας. 

18 Λογίζομαι γάρ ότι ουκ άξια τά παθήματα τού νύν καιρού πρός τήν μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς. 
19 η γάρ αποκαραδοκία τής κτίσεως τήν αποκάλυψιν τών υιών τού Θεού απεκδέχεται. 
20 τή γάρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά διά τόν υποτάξαντα, επ' ελπίδι 
21 ότι καί αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από τής δουλείας τής φθοράς εις τήν ελευθερίαν τής δόξης τών τέκνων τού Θεού. 
22 οίδαμεν γάρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει άχρι τού νύν 
23 ου μόνον δέ, αλλά καί αυτοί τήν απαρχήν τού Πνεύματος έχοντες καί ημείς αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, τήν απολύτρωσιν τού σώματος ημών. 
24 τή γάρ ελπίδι εσώθημεν ελπίς δέ βλεπομένη ουκ έστιν ελπίς ό γάρ βλέπει τις, τί καί ελπίζει; 
25 ει δέ ό ου βλέπομεν ελπίζομεν, δι' υπομονής απεκδεχόμεθα. 
26 Ωσαύτως δέ καί τό Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταίς ασθενείαις ημών τό γάρ τί προσευξόμεθα καθό δεί ουκ οίδαμεν, αλλ' αυτό τό Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις 
27 ο δέ ερευνών τάς καρδίας οίδε τί τό φρόνημα τού Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων. 
28 Οίδαμεν δέ ότι τοίς αγαπώσι τόν Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν, τοίς κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν 
29 ότι ούς προέγνω, καί προώρισε συμμόρφους τής εικόνος τού υιού αυτού, εις τό είναι αυτόν πρωτότοκον εν πολλοίς αδελφοίς 
30 ούς δέ προώρισε, τούτους καί εκάλεσε, καί ούς εκάλεσε, τούτους καί εδικαίωσε, ούς δέ εδικαίωσε, τούτους καί εδόξασε. 
31 Τί ούν ερούμεν πρός ταύτα; ει ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ' ημών; 
32 ός γε τού ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ' υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πώς ουχί καί σύν αυτώ τά πάντα ημίν χαρίσεται; 
33 τίς εγκαλέσει κατά εκλεκτών Θεού; Θεός ο δικαιών 
34 τίς ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δέ καί εγερθείς, ός καί έστιν εν δεξιά τού Θεού, ός καί εντυγχάνει υπέρ ημών. 
35 τίς ημάς χωρίσει από τής αγάπης τού Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 
36 καθώς γέγραπται ότι ένεκά σου θανατούμεθα όλην τήν ημέραν ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 
37 αλλ' εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν διά τού αγαπήσαντος ημάς. 
38 πέπεισμαι γάρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα 
39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από τής αγάπης τού Θεού τής εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'. 

Στίχ. 1-6. Οι Χριστιανοί δέν είναι υποχρεωμένοι νά δουλεύουν 
εις τόν Μωσαϊκόν νόμον. 

Η αγνοείτε, αδελφοί γινώσκουσι γάρ νόμον λαλώ ότι ο νόμος κυριεύει τού ανθρώπου εφ' όσον χρόνο ζή; 
2 η γάρ ύπανδρος γυνή τώ ζώντι ανδρί δέδεται νόμω εάν δέ αποθάνη ο ανήρ, κατήργηται από τού νόμου τού ανδρός. 
3 άρα ούν ζώντος τού ανδρός μοιχαλίς χρηματίσει εάν γένηται ανδρί ετέρω εάν δέ αποθάνη ο ανήρ, ελευθέρα εστίν από τού νόμου, τού μή είναι αυτήν μοιχαλίδα γενομένην ανδρί ετέρω. 
4 ώστε, αδελφοί μου, καί υμείς εθανατώθητε τώ νόμω διά τού σώματος τού Χριστού εις τό γενέσθαι υμάς ετέρω, τώ εκ νεκρών εγερθέντι, ίνα καρποφορήσωμεν τώ Θεώ. 
5 ότε γάρ ήμεν εν τή σαρκί, τά παθήματα τών αμαρτιών τά διά τού νόμου ενηργείτο εν τοίς μέλεσιν ημών εις τό καρποφορήσαι τώ θανάτω 
6 νυνί δέ κατηργήθημεν από τού νόμου, αποθανόντες εν ώ κατειχόμεθα, ώστε δουλεύειν ημάς εν καινότητι πνεύματος καί ου παλαιότητι γράμματος. 

Στίχ. 7-13. Η αμαρτία ανέζησε καί επληθύνθη εξ αφορνής τού νόμου. 

7 Τί ούν ερούμεν; ο νόμος αμαρτία; μή γένοιτο αλλά τήν αμαρτίαν ουκ έγνων ει μή διά νόμου τήν τε γάρ επιθυμίαν ουκ ήδειν ει μή ο νόμος έλεγεν, ουκ επιθυμήσεις 
8 αφορμήν δέ λαβούσα η αμαρτία διά τής εντολής κατειργάσατο εν εμοί πάσαν επιθυμίαν χωρίς γάρ νόμου αμαρτία νεκρά. 
9 εγώ δέ έζων χωρίς νόμου ποτέ ελθούσης δέ τής εντολής η αμαρτία ανέζησεν, 
10 εγώ δέ απέθανον, καί ευρέθη μοι η εντολή η εις ζωήν, αύτη εις θάνατον 
11 η γάρ αμαρτία αφορμήν λαβούσα διά τής εντολής εξηπάτησέ με καί δι' αυτής απέκτεινεν. 
12 ώστε ο μέν νόμος άγιος, καί η εντολή αγία καί δικαία καί αγαθή. 
13 τό ούν αγαθόν ενοί γέγονε θάνατος; μή γένοιτο αλλά η αμαρτία, ίνα φανή αμαρτία, διά τού αγαθού μοι κατεργαζομένη θάνατον, ίνα γένηται καθ' υπερβολήν αμαρτωλός η αμαρτία διά τής εντολής. 

Στίχ. 14-25. Ο αμαρτωλός καί η εσωτερική πάλη κατά τής αμαρτίας.

14 οίδαμεν γάρ ότι ο νόμος πνευματικός εστιν εγώ δέ σαρκικός ειμι, πεπραμένος υπό τήν αμαρτίαν. 
15 ό γάρ κατεργάζομαι ου γινώσκω ου γάρ ό θέλω τούτο πράσσω, αλλ' ό μισώ τούτο ποιώ. 
16 ει δέ ό ου θέλω τούτο ποιώ, σύμφημι τώ νόμω ότι καλός. 
17 νυνί δέ ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ' η οικούσα εν εμοί αμαρτία. 
18 οίδα γάρ ότι ουκ οικεί εν εμοί, τούτ' έστιν εν τή σαρκί μου, αγαθόν τό γάρ θέλειν παράκειταί μοι, τό δέ κατεργάζεσθαι τό καλόν ουχ ευρίσκω 
19 ου γάρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ' ό ου θέλω κακόν τούτο πράσσω. 
20 ει δέ ό ου θέλω εγώ τούτο ποιώ, ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ' η οικούσα εν εμοί αμαρτία. 
21 ευρίσκω άρα τόν νόμον τώ θέλοντι εμοί ποιείν τό καλόν, ότι εμοί τό κακόν παράκειται 
22 συνήδομαι γάρ τώ νόμω τού Θεού κατά τόν έσω άνθρωπον, 
23 βλέπω δέ έτερον νόμον εν τοίς μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τώ νόμω τού νοός μου καί αιχμαλωτίζοντά με εν τώ νόμω τής αμαρτίας τώ όντι εν τοίς μέλεσί μου. 
24 Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τίς με ρύσεται εκ τού σώματος τού θανάτου τούτου; 
25 ευχαριστώ τώ Θεώ διά Ιησού Χριστού τού Κυρίου ημών. άρα ούν αυτός εγώ τώ μέν νοΐ δουλεύω νόμω Θεού, τή δέ σαρκί νόμω αμαρτίας. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'.

Στίχ. 1-23. Όσοι εδικαιώθησαν δέ αμαρτάνουν πλέον, 
αλλά φέρουν καρπούς αγιασμού.

Τί ούν ερούμεν; επιμενούμεν τή αμαρτία ίνα η χάρις πλεονάση; 
2 μή γένοιτο. οίτινες απεθάνομεν τή αμαρτία, πώς έτι ζήσομεν εν αυτή; 
3 ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τόν θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; 
4 συνετάφημεν ούν αυτώ διά τού βαπτίσματος εις τόν θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά τής δόξης τού πατρός, ούτω καί ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν. 
5 ει γάρ σύμφυτοι γενόναμεν τώ ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά καί τής αναστάσεως εσόμεθα, 
6 τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή τό σώμα τής αμαρτίας, τού μηκέτι δουλεύειν ημάς τή αμαρτία 
7 ο γάρ αποθανών δεδικαίωται από τής αμαρτίας. 
8 ει δέ απεθάνομεν σύν Χριστώ, πιστεύομεν ότι καί συζήσομεν αυτώ, 
9 ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει. 
10 ό γάρ απέθανε, τή αμαρτία απέθανεν εφάπαξ, ό δέ ζή, ζή τώ Θεώ. 
11 ούτω καί υμείς λογίζεσθε εαυτούς νεκρούς μέν είναι τή αμαρτία, ζώντας δέ τώ Θεώ εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών. 
12 Μή ούν βασιλευέτω η αμαρτία εν τώ θνητώ υμών σώματι εις τό υπακούειν αυτή εν ταίς επιθυμίαις αυτού, 
13 μηδέ παριστάνετε τά μέλη υμών όπλα αδικίας τή αμαρτία, αλλά παραστήσατε εαυτούς τώ Θεώ ως εκ νεκρών ζώντας καί τά μέλη υμών όπλα δικαιοσύνης τώ Θεώ. 
14 αμαρτία γάρ υμών ου κυριεύσει ου γάρ εστε υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν. 
15 Τί ούν; αμαρτήσομεν ότι ουκ εσμέν υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν; μή γένοιτο. 
16 ουκ οίδατε ότι ώ παριστάνετε εαυτούς δούλους εις υπακοήν, δούλοί εστε ώ υπακούετε, ήτοι αμαρτίας εις θάνατον ή υπακοής εις δικαιοσύνην; 
17 χάρις δέ τώ Θεώ ότι ήτε δούλοι τής αμαρτίας, υπηκούσατε δέ εκ καρδίας εις όν παρεδόθητε τύπον διδαχής, 
18 ελευθερωθέντες δέ από τής αμαρτίας εδουλώθητε τή δικαιοσύνη. 
19 ανθρώπινον λέγω διά τήν ασθένειαν τής σαρκός υμών. ώσπερ γάρ παρεστήσατε τά μέλη υμών δούλα τή ακαθαρσία καί τή ανομία εις τήν ανομίαν, ούτω νύν παραστήσατε τά μέλη υμών δούλα τή δικαιοσύνη εις αγιασμόν. 
20 ότε γάρ δούλοι ήτε τής αμαρτίας, ελεύθεροι ήτε τή δικαιοσύνη. 
21 τίνα ούν καρπόν είχετε τότε εφ' οίς νύν επαισχύνεσθε; τό γάρ τέλος εκείνων θάνατος. 
22 νυνί δέ ελευθερωθέντες από τής αμαρτίας δουλωθέντες δέ τώ Θεώ έχετε τόν καρπόν υμών εις αγιασμόν, τό δέ τέλος ζωήν αιώνιον. 
23 τά γάρ οψώνια τής αμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τού Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'.

Στίχ. 1-11. Η δικαίωσις γίνεται διά τής σταυρικής θυσίας τού Χριστού.

Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν πρός τόν Θεόν διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, 
2 δι' ού καί τήν προσαγωγήν εσχήκαμεν τή πίστει εις τήν χάριν ταύτην εν ή εστήκαμεν, καί καυχώμεθα επ' ελπίδι τής δόξης τού Θεού. 
3 ου μόνον δέ, αλλά καί καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, 
4 η δέ υπομονή δοκιμήν, η δέ δοκιμή ελπίδα, 
5 η δέ ελπίς ου καταισχύνει, ότι η αγάπη τού Θεού εκκέχυται εν ταίς καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου τού δοθέντος ημίν. 
6 έτι γάρ Χριστός όντων ημών ασθενών κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε. 
7 μόλις γάρ υπέρ δικαίου τις αποθανείται υπέρ γάρ τού αγαθού τάχα τις καί τολμά αποθανείν. 
8 συνίστησι δέ τήν εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. 
9 πολλώ ούν μάλλον δικαιωθέντες νύν εν τώ αίματι αυτού σωθησόμεθα δι' αυτού από τής οργής. 
10 ει γάρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τώ Θεώ διά τού θανάτου τού υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τή ζωή αυτού 
11 ου μόνον δέ, αλλά καί καυχώμενοι εν τώ Θεώ διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ούν νύν τήν καταλλαγήν ελάβομεν.

Στίχ. 12-21. Ο θάνατος εισήλθεν εις τό ανθρώπινον γένος διά τού Αδάμ,
η δέ σωτηρία παρέχεται διά τού Ιησού Χριστού. 

12 Διά τούτο ώσπερ δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τόν κόσμον εισήλθε καί διά τής αμαρτίας ο θάνατος, καί ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ' ώ πάντες ήμαρτον 
13 άχρι γάρ νόμου αμαρτία ήν εν κόσμω, αμαρτία δέ ουκ ελλογείται μή όντος νόμου 
14 αλλ' εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως καί επί τούς μή αμαρτήσαντας επί τώ ομοιώματι τής παραβάσεως Αδάμ, ός εστι τύπος τού μέλλοντος. 
15 Αλλ' ουχ ως τό παράπτωμα, ούτω καί τό χάρισμα. ει γάρ τώ τού ενός παραπτώματι οι πολλοί απέθανον, πολλώ μάλλον η χάρις τού Θεού καί η δωρεά εν χάριτι τή τού ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού εις τούς πολλούς επερίσσευσε. 
16 καί ουχ ως δι' ενός αμαρτήσαντος τό δώρημα τό μέν γάρ κρίμα εξ ενός εις κατάκριμα, τό δέ χάρισμα εκ πολλών παραπτωμάτων εις δικαίωμα. 
17 ει γάρ τώ τού ενός παραπτώματι ο θάνατος εβασίλευσε διά τού ενός, πολλώ μάλλον οι τήν περισσείαν τής χάριτος καί τής δωρεάς  τής δικαιοσύνης λαμβάνοντες εν ζωή βασιλεύσουσι διά τού ενός Ιησού Χριστού. 
18 Άρα ούν ως δι' ενός παραπτώματος εις πάντας ανθρώπους εις κατάκριμα, ούτω καί δι' ενός δικαιώματος εις πάντας ανθρώπους εις δικαίωσιν ζωής. 
19 ώσπερ γάρ διά τής παρακοής τού ενός ανθρώπου αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ούτω καί διά τής υπακοής τού ενός δίκαιοι κατασταθήσονται οι πολλοί. 
20 νόμος δέ παρεισήλθεν ίνα πλεονάση τό παράπτωμα. ού δέ επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, 
21 ίνα ώσπερ εβασίλευσεν η αμαρτία εν τώ θανάτω, ούτω καί η χάρις βασιλεύση διά δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον διά Ιησού Χριστού τού Κυρίου ημών.