ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄ 

Στίχ. 1-6. Κοινωνικαί υποχρεώσεις των Χριστιανών. 

Η φιλαδελφία μενέτω, 
2 της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε διά ταύτης γαρ έλαθόν τινες ξενίσαντες αγγέλους. 
3 μιμνήσκεσθε των δεσμίων ως συνδεδεμένοι, των κακουχουμένων ως και αυτοί όντες εν σώματι. 
4 Τίμιος ο γάμος εν πάσι και η κοίτη αμίαντος πόρνους δε και μοιχούς κρινεί ο Θεός.  
5 Αφιλάργυρος ο τρόπος, αρκούμενοι τοις παρούσιν αυτός γαρ είρηκεν ου μη σε ανώ ουδ' ου μη σε εγκαταλίπω 
6 ώστε θαρρούντας ημάς λέγειν Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος; 

Στίχ. 7-19. Θρησκευτικαί υποχρεώσεις αυτών. Υποταγή εις τους πνευματικούς προϊσταμένους. 

7 Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν. 
8 Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. 
9 διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν, ου βρώμασιν, εν οις ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες. 
10 έχομεν θυσιαστήριον εξ ου φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες 
11 ων γαρ εισφέρεται ζώων το αίμα περί αμαρτίας εις τα Άγια διά του αρχιερέως, τούτων τα σώματα κατακαίεται έξω της παρεμβολής 
12 διό και Ιησούς, ίνα αγιάση διά του ιδίου αίματος τον λαόν, έξω της πύλης έπαθε. 
13 τοίνυν εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής τον ονειδισμόν αυτού φέροντες 
14 ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, α επιζητούμεν. 
15 δι' αυτού ουν αναφέρωμεν θυσίαν αινέσεως διά παντός τω Θεώ, του' έστιν καρπόν χειλέων ομολογούντων τω ονόματι αυτού. 
16 της δε ευποιΐας και κοινωνίας μη επιλανθάνεσθε τοιαύταις γαρ θυσίαις ευαρεστείται ο Θεός. 
17 Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι και μη στενάζοντες αλυσιτελές γαρ υμίν τούτο. 
18 Προσεύχεσθε περί ημών πεποίθαμεν γαρ ότι καλήν συνείδησιν έχομεν, εν πάσι καλώς θέλοντες αναστρέφεσθαι. 
19 περισσοτέρως δε παρακαλώ τούτο ποιήσαι, ίνα τάχιον αποκατασταθώ υμίν. 

Στίχ. 20-25. Ευχαί και χαιρετισμοί. 

20 Ο δε Θεός της ειρήνης, ο αναγαγών εκ νεκρών τον ποιμένα των προβάτων τον μέγαν εν αίματι διαθήκης αιωνίου, τον Κύριον ημών Ιησούν, 
21 καταρτίσαι υμάς εν παντί έργω αγαθώ εις το ποιήσαι το θέλημα αυτού, ποιών εν υμίν το ευάρεστον ενώπιον αυτού διά Ιησού Χριστού, ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. 
22 Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, ανέχεσθε του λόγου της παρακληήσεως και γαρ διά βραχέων επέστειλα υμίν. 
23Γινώσκετε τον αδελφόν Τιμόθεον απολελυμένον, μεθ' ου, εάν τάχιον έρχηται, όψομαι υμάς. 
24 Ασπάσασθε πάντας τους ηγουμένους υμών και πάντας τους αγίους. Ασπάζονται υμάς οι από της Ιταλίας. 
25 Η χάρις μετά πάντων υμών αμήν. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ΄

Στίχ. Τα ευεργετικά αποτελέσματα των θλίψεων.

Τοιγαρούν και ημείς, τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων, όγκον αποθέμενοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν, δι' υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα,
2 αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας, εν δεξιά τε του θρόνου του Θεού κεκάθικεν.
3 αναλογίσασθε γαρ τον τοιαύτην υπομεμενηκότα υπό των αμαρτωλών εις αυτόναντιλογίαν, ίνα μη κάμητε ταις ψυχαίς υμών εκλυόμενοι.
4 Ούπω μέχρις αίματος αντικατέστητε προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι, 
5 και εκλέλησθε της παρακλήσεως, ήτις υμίν ως υιοίς διαλέγεται υιέ μου, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδέ εκλύου υπ' αυτού ελεγχόμενος. 
6 ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. 
7 ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; 
8 ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί. 
9 είτα τους μεν της σαρκός ημών πατέρας είχομεν παιδευτάς και ενετρεπόμεθα ου πολλώ μάλλον υποταγησόμεθα τω πατρί των πνευμάτων και ζήσομεν; 
10 οι μεν γαρ προς ολίγας ημέρας κατά το δοκούν αυτοίς επαίδευον, ο δε επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού. 
11 πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι' αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης. 
12 Διό τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε, 
13 και τροχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν υμών, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον.

Στίχ. 14-17. Αναγκαιότης της ειρήνης και του αγιασμού. 

14 Ειρήνην διώκετε μετά πάντων, και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον, 
15 επισκοπούντες μη τις υστερών από της χάριτος του Θεού, μη τις ρίζα πικρίας άνω φύουσα ενοχλή και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί, 
16 μη τις πόρνος ή βέβηλος ως Ησαύ, ος αντί βρώσεως μιάς απέδοτο τα πρωτοτόκια αυτού. 
17 ίστε γαρ ότι και μετέπειτα, θέλων κληρονομήσαι την ευλογίαν, απεδοκιμάσθη μετανοίας γαρ τόπον ουχ εύρε, καίπερ μετά δακρύων εκζητήσας αυτήν. 

Στίχ. 18-29. Η Καινή Διαθήκη ανωτέρα της Παλαιάς. Προσοχή λοιπόν. 

18 Ου γαρ προσεληλύθατε ψηλαφωμένω όρει και κακαυμένω πυρί και γνόφω και σκότω και θυέλλη 
19 και σάλπιγγος ήχω και φωνή ρημάτων, ης οι ακούσαντες παρητήσαντο μη προστεθήναι αυτοίς λόγον 
20 ουκ έφερον γαρ το διαστελλόμενον καν θηρίον θίγη του όρους, λιθοβοληθήσεται 
21 και ούτω φοβερόν ην το φανταζόμενον! Μωϋσής είπεν έκφοβός ειμι και έντρομος 
22 αλλά προσεληλύθατε Σιών όρει και πόλει Θεού ζώντος, Ιερουσαλήμ επουρανίω, και μυριάσιν αγγέλων, 
23 πανηγύρει και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων, και κριτή Θεώ πάντων, και πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων, 
24 και διαθήκης νέας μεσίτη Ιησού, και αίματι ραντισμού κρείττον λαλούντι παρά τον Άβελ. 
25 Βλέπετε μη παραιτήσησθε τον λαλούντα. ει γαρ εκείνοι ουκ έφυγον τον επί της γης παραιτησάμενοι χρηματίζοντα, πολλώ μάλλον ημείς οι τον απ' ουρανών αποστρεφόμενοι 
26 ου η φωνή την γην εσάλευσε τότε, νυν δε επήγγελται λέγων έτι άπαξ εγώ σείω ου μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν. 
27 το δε έτι άπαξ δηλοί των σαλευομένων την μετάθεσιν ως πεποιημένων, ίνα μείνη τα μη σαλευόμενα. 
28 Διό βασιλείαν ασάλευτον παραλαμβάνοντες έχωμεν χάριν, δι' ης λατρεύωμεν ευαρέστως τω Θεώ μετά αιδούς και ευλαβείας 
29 και γαρ ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ΄ 

Στίχ. 1-40. Ηρωϊκά παραδείγματα πίστεως παλαιότερα και μεταγενέστερα.

Εστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων. 
2 εν ταύτη γαρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι. 
3 Πίστει νοούμεν κατηρτίσθαι τους αιώνας ρήματι Θεού, εις το μη εκ φαινομένων τα βλεπόμενα γεγονέναι. 
4 Πίστει πλείονα θυσίαν Άβελ παρά Κάϊν προσήνεγκε τω Θεώ, δι' ης εμαρτυρήθη είναι δίκαιος, μαρτυρούντος επί τοις δώροις αυτού του Θεού, και δι' αυτής αποθανών έτι λαλείται. 
5 Πίστει Ενώχ μετετέθη του μη ιδείν θάνατον, και ουχ ευρίσκετο, διότι μετέθηκεν αυτόν ο Θεός προ γαρ της μεταθέσεως αυτού μεμαρτύρηται ευηρεστηκέναι τω Θεώ 
6 χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται. 
7 Πίστει χρηματισθείς Νώε περί των μηδέπω βλεπομένων, ευλαβηθείς κατεσκεύασε κιβωτόν εις σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι' ης κατέκρινε τον κόσμον, και της κατά πίστιν δικαιοσύνης εγένετο κληρονόμος. 
8 Πίστει καλούμενος Αβραάμ υπήκουσεν εξελθείν εις τον τόπον ον έμελλε λαμβάνειν εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη επιστάμενος που έρχεται. 
9 Πίστει παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως αλλοτρίαν, εν σκηναίς κατοικήσας μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της επεγγελίας της αυτής 
10 εξεδέχετο γαρ της τους θεμελίους έχουσαν πόλιν, ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός. 
11 Πίστει και αυτή Σάρρα δύναμιν εις καταβολήν σπέρματος έλαβε και παρά καιρόν ηλικίας έτεκεν, επεί πιστόν ηγήσατο τον επαγγειλάμενον. 
12 διό και εφ' ενός εγεννήθησαν, και ταύτα νενεκρωμένου, καθώς τα άστρα του ουρανού τω πλήθει και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης . 
13 Κατά πίστιν απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά πόρρωθεν αυτάς ιδόντες και ασπασάμενοι, και ομολογήσαντες ότι ξένοι και παρεπίδημοί εισιν επί της γης. 
14 οι γαρ τοιαύτα λέγοντες εμφανίζουσιν ότι πατρίδα επιζητούσι. 
15 και ει μεν εκείνης εμνημόνευον, αφ' ης εξήλθον, είχον αν καιρόν ανακάμψαι 
16 νυν δε κρείττονος ορέγονται, τουτ' έστιν επουρανίου. διό ουκ επαισχύνεται αυτούς ο Θεός Θεός επικαλείσθαι αυτών ητοίμασε γαρ αυτοίς πόλιν. 
17 Πίστει προσενήνοχεν Αβραάμ τον Ισαάκ πειραζόμενος, και τον μονογενή προσέφερεν ο τας επαγγελίας αναδεξάμενος, 
18 προς ον ελαλήθη ότι εν Ισαάκ κληθήσεταί σοι σπέρμα, 
19 λογισάμενος ότι και εκ νεκρών εγείρειν δυνατός ο Θεός όθεν αυτόν και εν παραβολή εκομίσατο. 
20 Πίστει περί μελλόντων ευλόγησεν Ισαάκ τον Ιακώβ και τον Ησαύ. 
21 Πίστει Ιακώβ αποθνήσκων έκαστον των υιών Ιωσήφ ευλόγησε, και προσεκύνησεν επί το άκρον της ράβδου αυτού. 
22 Πίστει Ιωσήφ τελευτών περί της εξόδου των υιών Ισραήλ εμνημόνευσε και περί των οστέων αυτού ενετείλατο. 
23 Πίστει Μωϋσής γεννηθείς εκρύβη τρίμηνον υπό των πατέρων αυτού, διότι είδον αστείον το παιδίον, και ουκ εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως. 
24 Πίστει Μωϋσής μέγας γενόμενος ηρνήσατο λέγεσθαι υιός θυγατρός Φαραώ, 
25 μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού ή πρόσκαιρον έχειν αμαρτίας απόλαυσιν, 
26 μείζονα πλούτον ηγησάμενος των Αιγύπτου θησαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού απέβλεπε γαρ εις την μισθαποδοσίαν. 
27 Πίστει κατέλιπεν Αίγυπτον μη φοβηθείς τον θυμόν του βασιλέως τον γαρ αόρατον ως ορών εκαρτέρησε. 
28 Πίστει πεποίηκε το πάσχα και την πρόσχυσιν του αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγη αυτών. 
29 Πίστει διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως διά ξηράς, ης  πείραν λαβόντες οι Αιγύπτιοι κατεπόθησαν. 
30 Πίστει τα τείχη Ιεριχώ έπεσε κυκλωθέντα επί επτά ημέρας. 
31 Πίστει Ραάβ η πόρνη ου συναπώλετο τοις απειθήσασι, δεξαμένη τους κατασκόπους μετ' ειρήνης. 
32 Και τι έτι λέγω; επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαυΐδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, 
33 οι διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, 
34 έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων 
35 έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν 
36 έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής 
37 ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, 
38 ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης. 
39 Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επεγγελίαν 
40 του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι΄ 

Στίχ. 1-10. Αι θυσίαι του Μωσαϊκού νόμου ανεπαρκείς.

Σκιάν γαρ έχων ο νόμος των μελλόντων αγαθών, ουκ αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, κατ' ενιαυτόν ταις αυταίς θυσίαις ας προσφέρουσιν εις το διηνεκές, ουδέποτε δύναται τους προσερχομένους τελειώσαι 
2 επεί ουκ αν επαύσαντο προσφερόμεναι, διά το μηδεμίαν έχειν έτι συνείδησιν αμαρτιών τους λατρεύοντας, άπαξ κεκαθαρμένους; 
3 αλλ' εν αυταίς ανάμνησις αμαρτιών κατ' ενιαυτόν 
4 αδύνατον γαρ αίμα ταύρων και τράγων αφαιρείν αμαρτίας. 
5 Διό εισερχόμενος εις τον κόσμον λέγει θυσίαν και προσφοράν ουκ ηθέλησας, σώμα δε κατηρτίσω μοι 
6 ολοκαυτώματα και περί αμαρτίας ουκ ευδόκησας 
7 τότε είπον ιδού ήκω, εν κεφαλίδι βιβλίου γέγραπται περί εμού, του ποιήσαι, ο Θεός, το θέλημά σου. 
8 ανώτερον λέγων ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και περί αμαρτίας ουκ ηθέλησας ουδέ ευδόκησας, αίτινες κατά τον νόμον προσφέρονται, 
9 τότε είρηκεν ιδού ήκω του ποιήσαι, ο Θεός, το θέλημά σου. αναιρεί το πρώτον ίνα το δεύτερον στήση. 
10 εν ω θελήματι ηγιασμένοι εσμέν διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού εφάπαξ. 

Στίχ. 11-18. Μόνη αποτελεσματική η θυσία του Χρίστου.

11 Και πας μεν ιερεύς έστηκε καθ' ημέραν λειτουργών και τας αυτάς πολλάκις προσφέρων θυσίας, αίτινες ουδέποτε δύνανται περιελείν αμαρτίας 
12 αυτός δε μίαν υπέρ αμαρτιών προσενέγκας θυσίαν εις το διηνεκές εκάθισεν εν δεξιά του Θεού, 
13 το λοιπόν εκδεχόμενος έως τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού. 
14 μιά γαρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους. 
15 Μαρτυρεί δε ημίν και το Πνεύμα το Άγιον μετά γαρ το προειρηκέναι, 
16 αύτη η διαθήκη ην διαθήσομαι προς αυτούς μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος διδούς νόμους μου επί καρδίας αυτών, και επί των διανοιών αυτών επιγράψω αυτούς, 
17 και των αμαρτιών αυτών και των ανομιών αυτών ου μη μνησθώ έτι. 
18 όπου δε άφεσις τούτων, ουκέτι προσφορά περί αμαρτίας.

Στίχ. 19-25. Ανάγκη στηριγμού εις την πίστιν. 

19 Έχοντε ουν, αδελφοί, παρρησίαν εις την είσοδον των Αγίων εν τω αίματι του Ιησού, 
20 ην ενεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον και ζώσαν διά του καταπετάσματος, τουτ' έστι της σαρκός αυτού, 
21 αι ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, 
22 προσερχώμεθα μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως ερραντισμένοι τας καρδίας από συνειδήσεως πονηράς, 
23 και λελουμένοι το σώμα ύδατι καθαρώ κατέχωμεν την ομολογίαν της ελπίδος ακλινή πιστός γαρ ο επαγγειλάμενος 
24 και κατανοώμεν αλλήλους εις παροξυσμόν αγάπης και καλών έργων, 
25 μη εγκαταλείποντες την απισυναγωγήν εαυτών, καθώς έθος τισίν, αλλά παρακαλούντες, και τοσούτω μάλλον, όσω βλέπετε εγγίζουσαν την ημέραν. 

Στίχ. 26-31. Τιμωρίαι εκείνων οι οποίοι θεληματικώς αμαρτάνουν. 

26 Εκουσίως γαρ αμαρτανόντων ημών μετά το λαβείν την επίγνωσιν της αληθείας, ουκέτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία, 
27 φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως και πυρός ζήλος εσθίειν μέλλοντος τους υπεναντίους. 
28 αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει 
29 πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη, και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας; 
30 οίδαμεν γαρ τον ειπόντα εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος και πάλιν Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού. 
31 φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.

Στίχ. 32-39. Έχομεν ανάγκην υπομονής. 

32 Αναμιμνήσκεσθε δε τας πρότερον ημέρας, εν αις φωτισθέντες πολλήν άθλησιν υπεμείνατε παθημάτων, 
33 τούτο μεν ονειδισμοίς τε και θλίψεσι θεατριζόμενοι, τούτο δε κοινωνοί των ούτως αναστρεφομένων γενηθέντες. 
34 και γαρ τοις δεσμοίς μου συνεπαθήσατε και την αρπαγήν των υπαρχόντων υμών μετά χαράς προσεδέξασθε, γινώσκοντες έχειν εν εαυτοίς κρείττονα ύπαρξιν εν ουρανοίς και μένουσαν. 
35 Μη αποβάλητε ουν την παρρησίαν υμών, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. 
36 υπομονής γαρ έχετε χρείαν, ίνα το θέλημα του Θεού ποιήσαντες κομίσησθε την επαγγελίαν. 
37 έτι γαρ μικρόν όσον όσον, ο ερχόμενος ήξει και ου χρονιεί. 
38 ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται και  εάν υποστείληται, ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ. 
39 ημείς δε ουκ εσμέν υποστολής εις απώλειαν, αλλά πίστεως εις περιποίησιν ψυχής. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄

Στίχ. 1-10. Η Σκηνή του Μαρτυρίου και αι χωρίς αποτέλεσμα λειτουργίαι της.

Είχε μεν ουν και η πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας το τε Άγιον κοσμικόν.
2 σκηνή γαρ κατεσκευάσθη η πρώτη, εν η η τε λυχνία και η τράπεζα και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Άγια.
3 μετά δε το δεύτερον καταπέτασμα σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων,
4 χρυσούν έχουσα θυμιατήριον και την κιβωτόν της διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίω, εν η στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα και η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα και αι πλάκες της διαθήκης,
5 υπεράνω δε αυτής Χερουβίμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον περί ων ουκ έστι νυν λέγειν κατά μέρος.
6 Τούτων δε ούτω κατεσκευασμένων εις μεν την πρώτην σκηνήν διά παντός εισίασιν οι ιερείς τας λατρείας επιτελούντες,
7 εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού μόνος ο αρχιερεύς, ου χωρίς αίματος, ο προσφέρει υπέρ εαυτού και των του λαού αγνοημάτων,
8 τούτο δηλούντος του Πνεύματος του Αγίου, μήπω πεφανερώσθαι την των Αγίων οδόν, έτι της πρώτης σκηνής εχούσης στάσιν
9 ήτις παραβολή εις τον καιρόν τον ενεστηκότα, καθ' όν δώρά τε και θυσίαι προσφέρονται μη δυνάμεναι κατά συνείδησιν τελειώσαι τον λατρεύοντα,
10 μόνον επί βρώμασι και πόμασι και διαφόροις βαπτισμοίς και δικαιώμασι σαρκός, μέχρι καιρού διορθώσεως επικείμενα.

Στίχ. 11-22. Το Αίμα του Χριστού.

11 Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου, τουτ' έστιν ου ταύτης της κτίσεως,
12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, διά δε του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος. 
13 ει γαρ το αίμα ταύρων και τράγων και σποδός δαμάλεως ραντίζουσα τους κεκοινωμένους αγιάζει προς την της σαρκός καθαρότητα, 
14 πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, ος διά Πνεύματος αιωνίου εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω Θεώ, καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι; 
15 Και διά τούτο διαθήκης καινής εστίν, όπως, θανάτου γενομένου εις απολύτρωσιν των επί τη πρώτη διαθήκη παραβάσεων, την επαγγελίαν λάβωσιν οι κεκλημένοι της αιωνίου κληρονομίας. 
16 όπου γαρ διαθήκη, θάνατον ανάγκη φέρεσθαι του διαθεμένου 
17 διαθήκη γαρ επί νεκροίς βεβαία, επεί μήποτε ισχύει ότε ζη ο διαθέμενος. 
18 Όθεν ουδ' η πρώτη χωρίς αίματος εγκεκαίνισται 
19 λαληθείσης γαρ πάσης εντολής κατά τον νόμον υπό Μωϋσέως παντί τω λαώ, λαβών το αίμα των μόσχων και τράγων μετά ύδατος και ερίου κοκκίνου και υσσώπου, αυτό τε το βιβλίον και πάντα τον λαόν ερράντισε 
20 λέγων τούτο το αίμα της διαθήκης ης ενετείλατο προς υμάς ο Θεός 
21 και την σκηνήν δε και πάντα τα σκεύη της λειτουργίας τω αίματι ομοίως ερράντισε. 
22 και σχεδόν εν αίματι πάντα καθαρίζεται κατά τον νόμον, και χωρίς αίματεκχυσίας ου γίνεται άφεσις. 

Στίχ. 23-28. Ο Χριστός διά τής θυσίας του εξήλειψε την αμαρτίαν. 

23 Ανάγκη ουν τα μεν υποδείγματα των εν τοις ουρανοίς τούτοις καθαρίζεσθαι, αυτά δε τα επουράνια κρείττοσι θυσίαις παρά ταύτας. 
24 ου γαρ εις χειροποίητα Άγια εισήλθεν ο Χριστός, αντίτυπα των αληθινών, αλλ' εις αυτόν τον ουρανόν, νυν εμφανισθήναι τω προσώπω του Θεού υπέρ ημών 
25 ουδ' ίνα πολλάκις προσφέρη εαυτόν, ώσπερ ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα Άγια κατ' ενιαυτόν εν αίματι αλλοτρίω 
26 επεί έδει αυτόν πολλάκις παθείν από καταβολής κόσμου νυν δε άπαξ επί συντελεία των αιώνων εις αθέτησιν αμαρτίας διά της θυσίας αυτού πεφανέρωται. 
27 και καθ' όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις, 
28 ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσενεχθείς εις το πολλών ανενεγκείν αμαρτίας, εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας οφθήσεται τοις αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄

Στίχ. 1-13. Ο Χριστός είναι ο Αρχιερεύς του αληθινού θυσιαστηρίου και ο μεσίτης της Καινής Διαθήκης. 

Κεφάλαιον δε επί τοις λεγομένοις, τοιούτον  έχομεν αρχιερέα, ος εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, 
2 των Αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής, ην έπηξεν ο Κύριος και ουκ άνθρωπος. 
3 πας γαρ αρχιερεύς εις το προσφέρειν δώρά τε και θυσίας καθίσταται όθεν αναγκαίον έχειν τι και τούτον ο προσενέγκη. 
4 ει μεν γαρ ην επί γης, ουδ' αν ην ιερεύς, όντων των ιερέων των προσφερόντων κατά τον νόμον τα δώρα, 
5 οίτινες υποδείγματι και σκιά λατρεύουσιν των επουρανίων, καθώς κεχρημάτισται Μωϋσής μέλλων επιτελείν την σκηνήν όρα γαρ φησι, ποιήσεις πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα σοι εν τω όρει 
6 νυνί δε διαφορωτέρας τέτευχε λειτουργίας, όσω και κρείττονός εστι διαθήκης μεσίτης, ήτις επί κρείττοσιν επαγγελίαις νενομοθέτηται. 
7 ει γαρ η πρώτη εκείνη ην άμεμπτος, ουκ αν δευτέρας εζητείτο τόπος. 
8 μεμφόμενος γαρ αυτοίς λέγει ιδού ημέραι έρχονται, λέγει Κύριος, και συντελέσω επί τον οίκον Ισραήλ και επί τον οίκον Ιούδα διαθήκην καινήν, 
9 ου κατά την διαθήκην ην εποίησα τοις πατράσιν αυτών εν ημέρα επιλαβομένου μου της χειρός αυτών εξαγαγείν αυτούς εκ γης Αιγύπτου ότι αυτοί ουκ ενέμειναν εν τη διαθήκη μου, καγώ ημέλησα αυτών, λέγει Κύριος 
10 ότι αύτη η διαθήκη ην διαθήσομαι τω οίκω Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος διδούς νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και επί καρδίας αυτών επιγράψω αυτούς, και έσομαι αυτοίς εις Θεόν, και αυτοί έσονταί μοι εις λαόν. 
11 και ου μη διδάξωσιν έκαστος τον πολίτην αυτού και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων γνώθι τον Κύριον ότι πάντες ειδήσουσί με από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών 
12 ότι ίλεως έσομαι ταις αδικίαις αυτών, και των αμαρτιών αυτών και των ανομιών αυτών ου μη μνησθώ έτι. 
13 εν τω λέγειν καινήν πεπαλαίωκε την πρώτην το δε παλαιούμενον και γηράσκον εγγύς αφανισμού. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ΄ 

Στίχ. 1-10. Η αρχιερωσύνη του Χριστού << κατά την τάξιν Μελχισεδέκ >>. 

Ούτος γαρ ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του υψίστου, ο συναντήσας Αβραάμ υποστρέφοντι από της κοπής των βασιλέων και ευλογήσας αυτόν, 
2 ω και δεκάτην από πάντων εμέρισεν Αβραάμ, πρώτον μεν ερμηνευόμενος βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε και βασιλεύς Σαλήμ, ο εστι βασιλεύς ειρήνης, 
3 απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω υιώ του Θεού, μένει ιερεύς εις το διηνεκές. 
4 Θεωρείτε δε πηλίκος ούτος, ω και δεκάτην Αβραάμ έδωκεν εκ των ακροθινίων ο πατριάρχης. 
5 και οι μεν εκ των υιών Λευΐ την ιερατείαν λαμβάνοντες εντολήν έχουσιν αποδεκατούν τον λαόν κατά τον νόμον, τουτ' έστιν τους αδελφούς αυτών, καίπερ εξεληλυθότας εκ της οσφύος Αβραάμ
6 ο δε μη γενεαλογούμενος εξ αυτών δεδεκάτωκε τον Αβραάμ, και τον έχοντα τας επαγγελίας ευλόγηκε. 
7 χωρίς δε πάσης αντιλογίας το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται. 
8 και ώδε μεν δεκάτας αποθνήσκοντες άνθρωποι λαμβάνουσιν, εκεί δε μαρτυρούμενος ότι ζη. 
9 και ως έπος ειπείν, διά Αβραάμ και Λευΐ ο δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται 
10 έτι γαρ εν τη οσφύϊ του πατρός ην ότε συνήντησεν αυτώ ο Μελχισεδέκ. 

Στίχ. 11-28. Ο Χριστός έγινεν Αρχιερεύς θυσιάσας εαυτόν. 

11 Ει μεν ουν τελείωσις διά της Λευϊτικής ιερωσύνης ην ο λαός γαρ επ' αυτή νενομοθέτητο τις έτι χρεία κατά την τάξιν Μελχισεδέκ έτερον ανίστασθαι ιερέα και ου κατά την τάξιν Ααρών λέγεσθαι; 
12 μετατιθεμένης γαρ της ιερωσύνης εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται. 
13 εφ' ον γαρ λέγεται ταύτα, φυλής ετέρας μετέσχηκεν, αφ' ης ουδείς προσέσχηκε τω θυσιαστηρίω. 
14 πρόδηλον γαρ ότι εξ Ιούδα ανατέταλκεν ο Κύριος ημών, εις ην φυλήν ουδέν περί ιερωσύνης Μωϋσής ελάλησε. 
15 Και περισσότερον έτι κατάδηλόν εστιν, ει κατά την ομοιότητα Μελχισεδέκ ανίσταται ιερεύς έτερος, 
16 ος ου κατά νόμον εντολής σαρκικής γέγονεν, αλλά κατά δύναμιν ζωής ακαταλύτου 
17 μαρτυρεί γαρ ότι συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. 
18 αθέτησις μεν γαρ γίνεται προαγούσης εντολής διά το αυτής ασθενές και ανωφελές 
19 ουδέν γαρ ετελείωσεν ο νόμος, επεισαγωγή δε κρείττονος ελπίδος, δι' ης εγγίζομεν τω Θεώ. 
20 και καθ΄όσον ου χωρίς ορκωμοσίας - οι μεν γαρ χωρίς ορκωμοσίας εισίν ιερείς γεγονότες, 
21 ο δε μετά ορκωμοσίας διά του λέγοντος προς αυτόν ώμοσε Κύριος, και ου μεταμεληθήσεται συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ 
22 κατά τοσούτον κρείττονος διαθήκης γέγονεν έγγυος Ιησούς. 
23 Και οι μεν πλείονές εισι γεγονότες ιερείς διά το θανάτω κωλύεσθαι παραμένειν 
24 ο δε διά το μένειν αυτόν εις τον αιώνα απαράβοτον έχει την ιερωσύνην 
25 όθεν και σώζειν εις το παντελές δύναται τους προσερχομένους δι' αυτού τω Θεώ, πάντοτε ζων εις το εντυγχάνειν υπέρ αυτών. 
26 Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, 
27 ος ουκ έχει καθ' ημέραν ανάγκην, ώσπερ οι αρχιερείς, πρότερον υπέρ των ιδίων αμαρτιών θυσίας αναφέρειν, έπειτα των του λαού τούτο γαρ εποίησεν εφάπαξ εαυτόν ανενέγκας. 
28 ο νόμος γαρ ανθρώπους καθίστησιν αρχιερείς έχοντας ασθένειαν, ο λόγος δε της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον υιόν εις τον αιώνα τετελειωμένον. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ΄ 

Στίχ. 1-12. Ανάγκη προόδου προς την τελειότητα. Ο κίνδυνος της εκπτώσεως. 

Διό αφέντες τον της αρχής του Χριστού λόγον επί την τελειότητα φερώμεθα, μη πάλιν θεμέλιον καταβαλλόμενοι μετανοίας από νεκρών έργων, και πίστεως επί Θεόν, 
2 βαπτισμών διδαχής, επιθέσεώς τε χειρών, αναστάσεώς τε νεκρών και κρίματος αιωνίου. 
3 και τούτο ποιήσομεν, εάνπερ επιτρέπη ο Θεός. 
4 αδύνατον γαρ τους άπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε της δωρεάς της επουρανίου και μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Αγίου 
5 και καλόν γευσαμένους Θεού ρήμα δυνάμεις τε μέλλοντος αιώνος, 
6 και παραπεσόντας, πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντας εαυτοίς τον υιόν του Θεού και παραδειγματίζοντας. 
7 γη γαρ η πιούσα τον επ' αυτής πολλάκις ερχόμενον υετόν και τίκτουσα βοτάνην εύθετον εκείνοις δι' ους και γεωργείται, μεταλαμβάνει ευλογίας από του Θεού 
8 εκφέρουσα δε ακάνθας και τριβόλους, αδόκιμος και κατάρας εγγύς, ης το τέλος εις καύσιν. 
9 Πεπείσμεθα δε περί υμών, αγαπητοί, τα κρείττονα και εχόμενα σωτηρίας, ει και ούτω λαλούμεν. 
10 ου γαρ άδικος ο Θεός επιλαθέσθαι του έργου υμών και του κόπου της αγάπης ης ενεδείξασθε εις το όνομα αυτού, διακονήσαντες τοις αγίοις και διακονούντες. 
11 επιθυμούμεν δε έκαστον υμών την αυτήν ενδείκνυσθαι σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος άχρι τέλους, 
12 ίνα μη νωθροί γένησθε, μιμηταί δε των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας. 

Στίχ. 13-20. Ο όρκος του Θεού προς τον Αβραάμ. 

13 Τω γαρ Αβραάμ επεγγειλάμενος ο Θεός, επεί κατ' ουδενός είχε μείζονος ομόσαι, ώμοσε καθ' εαυτού, 
14 λέγων η μην ευλογών ευλογήσω σε και πληθύνων πληθυνώ σε 
15 και ούτω μακροθυμήσας επέτυχε της επαγγελίας. 
16 άνθρωποι μεν γαρ κατά του μείζονος ομνύουσι, και πάσης αυτοίς αντιλογίας πέρας εις βεβαίωσιν ο όρκος 
17 εν ω περισσότερον βουλόμενος ο Θεός επιδείξαι τοις κληρονόμοις της επαγγελίας το αμετάθετον της βουλής αυτού, εμεσίτευσεν όρκω, 
18 ίνα διά δύο πραγμάτων αμεταθέτων, εν οις αδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ισχυράν παράκλησιν έχωμεν οι καταφυγόντες κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος 
19 ην ως άγκυραν έχομεν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν και εισερχομένην εις το εσώτερον του καταπετάσματος, 
20 όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα.

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄

Στίχ. 1-4. Οι αρχιερείς των Ιουδαίων και αι θυσίαι των.

Πας γαρ αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται τα προς τον Θεόν, ίνα προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών,

2 μετριοπαθείν δυνάμενος τοις αγνοούσι και πλανωμένοις, επεί και αυτός περίκειται ασθένειαν

3 και διά ταύτην οφείλει, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού προσφέρειν υπέρ αμαρτιών.

4 και ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, αλλά καλούμενος υπό του Θεού, καθάπερ και Ααρών.

Στίχ. 5-14. Η Αρχιερωσύνη του Χριστού.

5 ούτω και ο Χριστός ουχ εαυτόν εδόξασε γενηθήναι αρχιερέα, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε

6 καθώς και εν ετέρω λέγει  συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.

7 ος εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού δεήσεις τε και ικετηρίας προς τον δυνάμενον σώζειν αυτόν εκ θανάτου μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων προσενέγκας, και εισακουσθείς από της ευλαβείας,

8 καίπερ ων υιός, έμαθεν αφ’ ων έπαθε την υπακοήν,

9 και τελειωθείς εγένετο τοις υπακούουσιν αυτώ πάσιν αίτιος σωτηρίας αιωνίου,

10 προσαγορευθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.

11 Περί ου πολύς ημίν ο λόγος και δυσερμήνευτος λέγειν, επεί νωθροί γεγόνατε ταις ακοαίς.

12 και γαρ οφείλοντες είναι διδάσκαλοι διά τον χρόνον, πάλιν χρείαν έχετε του διδάσκειν υμάς τίνα τα στοιχεία της αρχής των λογίων του Θεού, και γεγόνατε χρείαν έχοντες γάλακτος και ου στερεάς τροφής.

13 πας γαρ ο μετέχων γάλακτος άπειρος λόγου δικαιοσύνης νήπιος γαρ εστι

14 τελείων δε εστιν η στερεά τροφή, των διά την έξιν τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων προς διάκρισιν καλού τε και κακού. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

Στίχ. 1-13. Προσοχή μήπως χάσωμεν την αιώνιον ζωήν.

Φοβηθώμεν ουν μη ποτε, καταλειπομένης επαγγελίας εισελθείν εις την κατάπαυσιν αυτού, δοκή τις εξ υμών υστερηκέναι.

2 και γαρ εσμεν ευηγγελισμένοι, καθάπερ κακείνοι αλλ’ ουκ ωφέλησεν ο λόγος της ακοής εκείνους μη συγκεκραμένος τη πίστει τοις ακούσασιν.

3 εισερχόμεθα γαρ εις την κατάπαυσιν οι πιστεύσαντες, καθώς είρηκεν ως ώμοσα εν τη οργή μου, ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου καίτοι των έργων από καταβολής κόσμου γενηθέντων.

4 είρηκε γαρ που περί της εβδόμης ούτω και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού

5 και εν τούτω πάλιν ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου.

6 επεί ουν απολείπεταί τινας εισελθείν εις αυτήν, και οι πρότερον ευαγγελισθέντες ουκ εισήλθον δι’ απείθειαν,

7 πάλιν τινά ορίζει ημέραν, σήμερον, εν Δαυΐδ λέγων,  μετά τοσούτον χρόνον, καθώς είρηται σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών.

8 ει γαρ αυτούς Ιησούς κατέπαυσεν, ουκ αν περί άλλης ελάλει μετά ταύτα ημέρας

9 άρα απολείπεται σαββατισμός τω λαώ του Θεού.

10 ο γαρ εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού και αυτός κατέπαυσεν από των έργων αυτού, ώσπερ από των ιδίων ο Θεός.

11 Σπουδάσωμεν ουν εισελθείν εις εκείνην την κατάπαυσιν, ίνα μη εν τω αυτώ τις υποδείγματι πέση της απειθείας.

12 Ζων γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας,

13 και ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού, προς ον ημίν ο λόγος.

Στίχ. 14-16. Ο Ιησούς είναι ο συμπαθής Μέγας Αρχιερεύς.

14 Έχοντες ουν αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς, Ιησούν τον υιόν του Θεού, κρατώμεν της ομολογίας.

15 ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών, πεπειρασμένον δε κατά πάντα καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας.

16 προσερχώμεθα ουν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος,  ίνα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Στίχ. 1-6. Ο Χριστός υπεροχώτερος του Μωϋσέως.

Όθεν, αδελφοί άγιοι, κλήσεως επουρανίου μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών Ιησούν Χριστόν,

2 πιστόν όντα τω ποιήσαντι αυτόν, ως και Μωϋσής εν όλω τω οίκω αυτού.

3 πλείονος γαρ δόξης ούτος παρά Μωϋσήν ηξίωται, καθ’ όσον πλείονα τιμήν έχει του οίκου ο κατασκευάσας αυτόν.

4 πας γαρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός.

5 και Μωϋσής μεν πιστός εν όλω τω οίκω αυτού ως θεράπων, εις μαρτύριον των λαληθησομένων,

6 Χριστός δε ως υιός επί τον οίκον αυτού, ου οίκος εσμεν ημείς, εάνπερ την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν.

Στίχ. 7-19. Η απιστία των Ισραηλιτών.

7 Διό, καθώς λέγει το Πνεύμα το Άγιον σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε,

8 μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ, κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω,

9 ου επείρασάν με οι πατέρες υμών, εδοκίμασάν με, και είδον τα έργα μου τεσσαράκοντα έτη

10 διό προσώχθισα τη γενεά εκείνη και είπον αεί πλανώνται τη καρδία, αυτοί δε ουκ έγνωσαν τας οδούς μου

11 ως ώμοσα εν τη οργή μου, ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου

12 βλέπετε, αδελφοί, μη ποτε έσται εν τινι υμών καρδία πονηρά απιστίας εν τω αποστήναι από Θεού ζώντος,

13 αλλά παρακαλείτε εαυτούς καθ’ εκάστην ημέραν άχρις ου το σήμερον καλείται, ίνα μη σκληρυνθή εξ υμών τις απάτη της αμαρτίας

14 μέτοχοι γαρ γεγόναμεν του Χριστού, εάνπερ την αρχήν της υποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν,

15 εν τω λέγεσθαι σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ.

16 τίνες γαρ ακούσαντες παρεπίκραναν; αλλ’ ου πάντες οι εξελθόντες εξ Αιγύπτου διά Μωϋσέως;

17 τίσι δε προσώχθισε τεσσαράκοντα έτη; ουχί τοις αμαρτήσασιν, ων τα κώλα έπεσεν εν τη ερήμω;

18 τίσι δε ώμοσε μη εισελεύσεσθαι εις την κατάπαυσιν αυτού ει μη τοις απειθήσασι;

19 και βλέπομεν ότι ουκ ηδυνήθησαν εισελθείν δι’ απιστίαν. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Στίχ. 1-4. Ο κίνδυνος εκ της παραμελήσεως της σωτηρίας μας.

Διά τούτο δει περισσοτέρως ημάς προσέχειν τοις ακουσθείσι, μη ποτε παραρρυώμεν.

2 ει γαρ ο δι’ αγγέλων λαληθείς λόγος εγένετο βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν,

3 πως ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας; Ήτις αρχήν λαβούσα λαλείσθαι διά του Κυρίου, υπό των ακουσάντων εις ημάς εβεβαιώθη,

4 συνεπιμαρτυρούντος του Θεού σημείοις τε και τέρασι και ποικίλαις δυνάμεσι και Πνεύματος Αγίου μερισμοίς κατά την αυτού θέλησιν.

Στίχ. 5-18. Τα αποτελέσματα των παθημάτων του Χριστού.

5 Ου γαρ αγγέλοις υπέταξε την οικουμένην την μέλλουσαν, περί ης λαλούμεν,

6 διεμαρτύρατο δε που τις λέγων τι εστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού, ή υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν;

7 ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ’ αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν,

8 πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού εν γαρ τω υποτάξαι αυτώ τα πάντα ουδέν αφήκεν αυτώ ανυπότακτον. νυν δε ούπω ορώμεν αυτώ τα πάντα υποτεταγμένα

9 τον δε βραχύ τι παρ’ αγγέλους ηλαττωμένον βλέπομεν Ιησούν διά το πάθημα του θανάτου δόξη και τιμή εστεφανωμένον, όπως χάριτι Θεού υπέρ παντός γεύσηται θανάτου.

10 έπρεπε γαρ αυτώ, δι’ ον τα πάντα και δι ου τα πάντα, πολλούς υιούς εις δόξαν αγαγόντα, τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών διά παθημάτων τελειώσαι.

11 ο τε γαρ αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες δι’ ην αιτίαν ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν,

12 λέγων απαγγελώ το όνομά σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε

13 και πάλιν εγώ έσομαι πεποιθώς επ’ αυτώ και πάλιν ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός.

14 επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα διά του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον διάβολον,

15 και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας.

16 ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται.

17 όθεν ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι, ίνα ελεήμων γένηται και πιστός αρχιερεύς τα προς τον Θεόν, εις το ιλάσκεσθαι τας αμαρτίας του λαού.

18 εν ω γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς, δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι. 

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Στίχ. 1-3. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας προαιώνιος Υιός του Θεού.

Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ’ εσχάτου των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ,

2 ον έθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ ου και τους αιώνας εποίησεν

3 ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού, δι’ εαυτού καθαρισμόν ποιησάμενος των αμαρτιών ημών εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς,

Στίχ. 4-14. Ο Χριστός είναι ασυγκρίτως ανώτερος των αγγέλων.

4 τοσούτω κρείττων γενόμενος των αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ’ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα.

5 τίνι γαρ είπε ποτε των αγγέλων υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε; Και πάλιν εγώ έσομαι αυτώ εις πατέρα, και αυτός έσται μοι εις υιόν;

6 όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού.

7 και προς μεν τους αγγέλους λέγει ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα, και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα

8 προς δε τον υιόν ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου.

9 ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν διά τούτο έχρισέ σε, ο Θεός, ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου

10 και συ κατ’ αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισιν οι ουρανοί

11 αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται,

12 και ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς, και αλλαγήσονται συ δε ο αυτός ει, και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι.

13 προς τίνα δε των αγγέλων είρηκέ ποτε κάθου εκ δεξιών μου έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου;

14 ουχί πάντες εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν; 

Η ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Είναι εν εκ των σοβαρωτάτων βιβλίων της Καινής Διαθήκης, μη υπολειπομένη εις σπουδαιότητα ουδεμιάς των λοιπών επιστολών του θείου Παύλου. Σύγγραμμα απολογητικού χαρακτήρος, αποδεικνύει συστηματικώς την ανυπέρβλητον υπεροχήν του Χριστιανισμού και της Νέας Διαθήκης έναντι της Ισραηλιτικής θρησκείας και της Παλαιάς Διαθήκης. Καθιστών δε δήλην την ανεπάρκειαν της λευϊτικής ιερωσύνης και των θυσιών των εν τω Ναώ των Ιεροσολύμων προσφερομένων, εξαίρει την αιωνίαν και αδιάδοχον ιερωσύνην του Χριστού, όστις ως μέγας και αιώνιος αρχιερεύς προσενεγκών άπαξ διά παντός το ίδιον αυτού αίμα υπέρ των αμαρτιών του λαού του εισήλθεν εις τα αληθινά Άγια, τον Ουρανόν, χρηματίσας πρόδρομος ημών και διανοίξας ελευθέραν την είσοδον αυτών και εις ημάς, ούτω δε γενόμενος πρόξενος σωτηρίας αιωνίου. Αναντιλέκτως η προς Εβραίους επιστολή κατά μεν τας ιδέας και τας αναπτυσσομένας εν αυτή διδασκαλίας παρουσιάζεται συγγενής προς τας άλλας επιστολάς του Παύλου και αισθανόμεθα να αναπηδά εκ των σελίδων αυτής το πνεύμα αυτών των κυρίων γραμμών της διδασκαλίας του Παύλου. Εμφανίζει όμως και διαφοράς προς τας λοιπάς επιστολάς, άλλας τε και μάλιστα περί το ύφος. Εντεύθεν , μολονότι δεν διημφεσβητήθη η αποστολικότης και η θεοπνευστία αυτής, από χρόνων παλαιών εκυκλοφόρησεν η γνώμη, καθ’ ην << τα μεν νοήματα του Αποστόλου εστίν, η δε φράσις και η σύνθεσις>> άλλου τινός των ακολούθων αυτού ( του Λουκά ή του Απολλώ ή του Κλήμεντος Ρώμης ), όστις απεμνημόνευσε τα αποστολικά διδάγματα και ελευθέρως, αλλά και πιστώς διετύπωσεν αυτά. Εντεύθεν εγένετο δεκτόν και υπό του Ωριγένους, ότι << ουχί εική οι αρχαίοι άνδρες ως Παύλου αυτήν παραδεδώκασι >>. Η επιστολή εγράφη προς Χριστιανούς εξ Ιουδαίων, εν δοκιμασία διατελούντας και κλονιζομένους, εκ Ρώμης πιθανώτατα και ολίγον προ της καταστροφής των Ιεροσολύμων, ήτοι περί το 70 μ. Χ. 

ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Στίχ. 1-7. Ο Παύλος ευχαριστεί τον Θεόν διά την αγάπην και την πίστην του Φιλήμονος.

Παύλος, δέσμιος Χριστού Ιησού, και Τιμόθεος ο αδελφός, Φιλήμονι τω αγαπητώ και συνεργώ ημών

2 και Απφία τη αγαπητή και Αρχίππω τω συστρατιώτη ημών και τη κατ’ οίκόν σου εκκλησία

3 χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού.

4 Ευχαριστώ τω Θεώ μου πάντοτε μνείαν σου ποιούμενος επί των προσευχών μου,

5 ακούων σου την αγάπην και την πίστιν ην έχεις προς τον Κύριον Ιησούν και εις πάντας τους αγίους,

6 όπως η κοινωνία της πίστεώς σου ενεργής γένηται εν επιγνώσει παντός αγαθού του εν ημίν εις Χριστόν Ιησούν.

7 χάριν γαρ έχομεν πολλήν και παράκλησιν επί τη αγάπη σου, ότι τα σπλάγχνα των αγίων αναπέπαυται διά σου, αδελφέ.

Στίχ. 8-25. Παρακαλεί διά τον Ονήσιμον.

8 Διό, πολλήν εν Χριστώ παρρησίαν έχων επιτάσσειν σοι το ανήκον,

9 διά την αγάπην μάλλον παρακαλώ τοιούτος ων, ως Παύλος πρεσβύτης, νυνί δε και δέσμιος Ιησού Χριστού,

10 παρακαλώ σε περί του εμού τέκνου, ον εγέννησα εν τοις δεσμοίς μου, Ονήσιμον,

11 τον ποτέ σοι άχρηστον, νυνί δε σοι και εμοί εύχρηστον, ον ανέπεμψα

12 συ δε αυτόν, τουτ’ έστιν τα εμά σπλάγχνα, προσλαβού

13 ον εγώ εβουλόμην προς εμαυτόν κατέχειν, ίνα υπέρ σου διακονή μοι εν τοις δεσμοίς του ευαγγελίου

14 χωρίς δε της σης γνώμης ουδέν ηθέλησα ποιήσαι, ίνα μη ως κατά ανάγκην το αγαθόν σου η, αλλά κατά εκούσιον.

15 τάχα γαρ διά τούτο εχωρίσθη προς ώραν, ίνα αιώνιον αυτόν απέχης,

16 ουκέτι ως δούλον, αλλ’ υπέρ δούλον, αδελφόν αγαπητόν, μάλιστα εμοί, πόσω δε μάλλον σοι και εν σαρκί και εν Κυρίω!

17 ει ουν με έχεις κοινωνόν, προσλαβού αυτόν ως εμέ.

18 ει δε τι ηδίκησέ σε ή οφείλει, τούτο εμοί ελλόγει

19 εγώ Παύλος έγραψα τη εμή χειρί, εγώ αποτίσω ίνα μη λέγω σοι ότι και σεαυτόν μοι προσοφείλεις.

20 ναι, αδελφέ, εγώ σου οναίμην εν Κυρίω ανάπαυσόν μου τα σπλάγχνα εν Κυρίω.

21 Πεποιθώς τη υπακοή σου έγραψά σοι, ειδώς ότι και υπέρ ο λέγω ποιήσεις.

22 άμα δε και ετοίμαζέ μοι ξενίαν ελπίζω γαρ ότι διά των προσευχών υμών χαρισθήσομαι υμίν.

23 Ασπάζεταί σε Επαφράς ο συναιχμάλωτός μου εν Χριστώ Ιησού,

24 Μάρκος, Αρίσταρχος, Δημάς, Λουκάς, οι συνεργοί μου.

25 Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά του πνεύματος υμών αμήν. 

Η ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ο Φιλήμων υπήρξε Χριστιανός εύπορος εν Κολασσαίς, ελκυσθείς εις την χριστιανικήν  πίστιν υπό του Παύλου, ως εμφαίνεται εκ του στίχ. 19 της επιστολής, ήτις απευθύνεται και προς την Απφίαν, σύζυγον φαίνεται του Φιλήμονος, και προς τον Άρχιππον τον συστρατιώτην, υιόν πιθανώς του Φιλήμονος, έχοντα αξίωμα εκκλησιαστικόν εν τη Εκκλησία των Κολασσαέων. Μετά το Μηναίον τη 22 Νοεμβρίου εορτάζεται << η μνήμη των αγίων Αποστόλων Φιλήμονος, Αρχίππου, Απφίας και Ονησίμου, μαθητών γεγονότων Παύλου του Αποστόλου >>. Ο δε εν τη επιστολή αναφερόμενος Ονήσιμος υπήρξε δούλος του Φιλήμονος, δραπετεύσας εκ του οίκου αυτού και καταφυγών εις Ρώμην, όπου συνήντησε τον Παύλον και ειλκύσθη υπ’ αυτού εις την πίστιν. Και επεθύμει μεν ο Απόστολος, ίνα κρατήση παρ’ εαυτώ τον Ονήσιμον διά να υπηρετήται υπ’ αυτού, δεν επεθύμει όμως να πράξη τούτο άνευ της συγκαταθέσεως του κυρίου του. Εξ άλλου ο Ονήσιμος διά της φυγής του, αν μη και διά κλοπής τινος, είχεν αδικήσει τον κύριόν του και ως Χριστιανός ώφειλε να σπεύση εις επανόρθωσιν της προσγενομένης αδικίας. Επ’ ευκαιρία λοιπόν της εκ Ρώμης αναχωρήσεως του Τυχικού διά τας Κολασσάς και Λαοδίκειαν, συναπέστειλεν ο Παύλος και τον Ονήσιμον προς τον κύριον αυτού γράψας και την συστατικήν ταύτην επιστολήν κατά τον αυτόν χρόνον, κατά τον οποίον και την προς Κολασσαείς επιστολήν, και παρακαλεί εν αυτή τον Φιλήμονο, ίνα δεχθή ευμενώς τον αδικήσαντα τούτον Ονήσιμον. 

ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Στίχ. 1-8. Οδηγίαι διά την συμπεριφοράν των Χριστιανών.

Υπομίμνησκε αυτούς αρχαίς και εξουσίαις υποτάσσεσθαι, πειθαρχείν, προς παν έργον αγαθόν ετοίμους είναι,

2 μηδένα βλασφημείν, αμάχους είναι, επιεικείς, πάσαν ενδεικνυμένους πραότητα προς πάντας ανθρώπους.

3 Ήμεν γαρ ποτε και ημείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες επιθυμίαις και ηδοναίς ποικίλαις, εν κακία και φθόνω διάγοντες, στυγητοί, μισούντες αλλήλους

4 ότε δε η χρηστότης και η φιλανθρωπία επεφάνη του σωτήρος ημών Θεού,

5 ουκ εξ έργων των εν δικαιοσύνη ων εποιήσαμεν ημείς, αλλά κατά τον αυτού έλεον έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου,

6 ου εξέχεεν εφ’ ημάς πλουσίως διά Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών,

7 ίνα δικαιωθέντες τη εκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ’ ελπίδα ζωής αιωνίου.

8 Πιστός ο λόγος και περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιούσθαι, ίνα φροντίζωσι καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες τω Θεώ. Ταύτα εστι τα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώποις

Στίχ. 9-15. Οδηγίαι διά την διαγωγήν του Τίτου.

9 μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι.

10 αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού,

11 ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος.

12 Όταν πέμψω Αρτεμάν προς σε ή Τυχικόν, σπούδασον ελθείν προς με εις Νικόπολιν εκεί γαρ κέκρικα παραχειμάσαι.

13 Ζηνάν τον νομικόν και Απολλώ σπουδαίως πρόπεμψον, ίνα μηδέν αυτοίς λείπη.

14 μανθανέτωσαν δε και οι ημέτεροι καλών έργων προΐστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας, ίνα μη ώσιν άκαρποι.

15 Ασπάζονταί σε οι μετ’ εμού πάντες. άσπασαι τους φιλούντας ημάς εν πίστει. Η χάρις μετά πάντων υμών αμήν. 

ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Στίχ. 1-15. Καθήκοντα και υποχρεώσεις ωρισμένων τάξεων Χριστιανών.

Συ δε λάλει α πρέπει τη υγιαινούση διδασκαλία.

2 Πρεσβύτας νηφαλίους είναι, σεμνούς, σώφρονας, υγιαίνοντας τη πίστει, τη αγάπη, τη υπομονή.

3 Πρεσβύτιδας ωσαύτως εν καταστήματι ιεροπρεπείς, μη διαβόλους, μη οίνω πολλώ δεδουλωμένας, καλοδιδασκάλους,

4 ίνα σωφρονίζωσι τας νέας φιλάνδρους είναι, φιλοτέκνους,

5 σώφρονας, αγνάς, οικουρούς, αγαθάς, υποτασσομένας τοις ιδίοις ανδράσιν, ίνα μη ο λόγος του Θεού βλασφημήται.

6 Τους νεωτέρους ωσαύτως παρακάλει σωφρονείν,

7 περί πάντα σεαυτόν παρεχόμενος τύπον καλών έργων, εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, αφθαρσίαν,

8 λόγον υγιή, ακατάγνωστον, ίνα ο εξ εναντίας εντραπή μηδέν έχων περί ημών λέγειν φαύλον.

9 Δούλους ιδίοις δεσπόταις υποτάσσεσθαι, εν πάσιν ευαρέστους είναι, μη αντιλέγοντας,

10 μη νοσφιζομένους, αλλά πίστιν πάσαν ενδεικνυμένους αγαθήν, ίνα την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού κοσμώσιν εν πάσιν.

11 Επεφάνη γαρ η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις,

12 παιδεύουσα ημάς ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι,

13 προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού,

14 ος έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, ίνα λυτρώσηται ημάς από πάσης ανομίας και καθαρίση εαυτώ λαόν περιούσιον, ζηλωτήν καλών έργων.

15 Ταύτα λάλει και παρακάλει και έλεγχε μετά πάσης επιταγής μηδείς σου περιφρονείτω. 

ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Στίχ. 1-9. Ποίοι να εκλέγωνται επίσκοποι.

Παύλος, δούλος Θεού, απόστολος δε Ιησού Χριστού κατά πίστιν εκλεκτών Θεού και επίγνωσιν αληθείας της κατ’ ευσέβειαν

2 επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου, ην επηγγείλατο ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων,

3 εφανέρωσε δε καιροίς ιδίοις τον λόγον αυτού εν κηρύγματι ο επιστεύθην εγώ κατ’ επιταγήν του σωτήρος ημών Θεού,

4 Τίτω γνησίω τέκνω κατά κοινήν πίστιν χάρις, έλεος, ειρήνη από Θεού πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών.

5 Τούτου χάριν κατέλιπόν σε εν Κρήτη, ίνα τα λείποντα επιδιορθώση, και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους, ως εγώ σοι διεταξάμην,

6 ει τις εστιν ανέγκλητος, μιάς γυναικός ανήρ, τέκνα έχων πιστά, μη εν κατηγορία ασωτίας ή ανυπότακτα.

7 δει γαρ τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως Θεού οικονόμον, μη αυθάδη, μη οργίλον, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδή,

8 αλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, όσιον, εγκρατή,

9 αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός ή και παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση και τους αντιλέγοντας ελέγχειν.

Στίχ. 10-16. Πως να καταπολεμώνται οι ψευδοδιδάσκαλοι.

10 Εισί γαρ πολλοί και ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και φρεναπάται, μάλιστα οι εκ περιτομής,

11 ους δει επιστομίζειν, οίτινες όλους οίκους ανατρέπουσι διδάσκοντες α μη δει αισχρού κέρδους χάριν.

12 είπε τις εξ αυτών ίδιος αυτών προφήτης Κρήτες αεί ψεύσται, κακά θηρία γαστέρες αργαί.

13 η μαρτυρία αύτη εστίν αληθής. δι’ ην αιτίαν έλεγχε αυτούς αποτόμως, ίνα υγιαίνωσιν εν τη πίστει,

14 μη προσέχοντες Ιουδαϊκοίς μύθοις και εντολαίς ανθρώπων αποστρεφομένων την αλήθειαν.

15 πάντα μεν καθαρά τοις καθαροίς τοις δε μεμιαμμένοις και απίστοις ουδέν καθαρόν, αλλά μεμίανται αυτών και ο νους και η συνείδησις.

16 Θεόν ομολογούσιν ειδέναι, τοις δε έργοις αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς και προς παν έργον αγαθόν αδόκιμοι. 

Η ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 Ο Τίτος ήτο εξ εθνών Χριστιανός και συναντώμεν αυτόν ως ακόλουθον του Παύλου και του Βαρνάβα εις τα Ιεροσόλυμα, ότε συνεκροτείτο εκεί περί το 51 μ. Χ. η Αποστολική Σύνοδος διά να επιλύση το ζήτημα, εάν η περιτομή και αι λοιπαί τελετουργικαί του νόμου διατάξεις ήσαν υποχρεωτικαί διά τους εξ εθνών Χριστιανούς. Υπό τοιαύτας περιστάσεις ευρεθείς ο Παύλος μετά του Τίτου εις Ιεροσόλυμα, επόμενον ήτο να μη συγκατατεθή, όπως περιτμηθή ούτος, καθώς ηξίουν οι Ιουδαΐζοντες ( Γαλάτ. β΄ 1 ). Ακολούθως γενόμενος συνεργός του Παύλου αποστέλλεται υπ’ αυτού επανειλημμένως εις Κόρινθον, κατά την τετάρτην δε αποστολικήν οδοιπορίαν του καταλείπεται υπ’ αυτού εις την Κρήτην. Εκ Κρήτης δε έπειτα ο απόστολος συνεχίσας την οδοιπορίαν αυτού προς επίσκεψιν των εν τη Μικρά Ασία Εκκλησιών και καταλιπών εν Εφέσω τον Τιμόθεον, ότε επέστρεφεν εις Ρώμην απηύθυνε προς τον Τίτον την επιστολήν ταύτην, εν τέλει της οποίας καλεί αυτόν να έλθη εις Νικόπολιν. Πράγματι δε φαίνεται να συνηντήθη εκεί μετά του Παύλου, ως δυνάμεθα να συμπεράνωμεν εκ πληροφορίας τινός της Β΄ προς Τιμόθεον επιστολής ( δ΄ 10 ) κατά την οποίαν, ότε ο απόστολος αντιμετώπιζεν εν Ρώμη τον κίνδυνον του μαρτυρίου, ο Τίτος ευρίσκετο εις την Δαλματίαν.