ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'. 

Στίχ. 1-25. Καί αυτός ο Αβραάμ εδικαιώθη διά τής πίστεως. 

Τί ούν ερούμεν Αβραάμ τόν πατέρα ημών ευρηκέναι κατά σάρκα; 
2 ει γάρ Αβραάμ εξ έργων εδικαιώθη, έχει καύχημα, αλλ' ου πρός τόν Θεόν. 
3 τί γάρ η Γραφή λέγει; επίστευσε δέ Αβραάμ τώ Θεώ, καί ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην. 
4 τώ δέ εργαζομένω ο μισθός ου λογίζεται κατά χάριν, αλλά κατά οφείλημα 
5 τώ δέ μή εργαζομένω, πιστεύοντι δέ επί τόν δικαιούντα τόν ασεβή, λογίζεται η πίστις αυτού εις δικαιοσύνην, 
6 καθάπερ καί Δαβίδ λέγει τόν μακαρισμόν τού ανθρώπου ώ ο Θεός λογίζεται δικαιοσύνην χωρίς έργων 
7 μακάριοι ών αφέθησαν αι ανομίαι καί ών επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι 
8 μακάριος ανήρ ώ ου μή λογίσηται Κύριος αμαρτίαν. 
9 ο μακαρισμός ούν ούτος επί τήν περιτομήν ή καί επί τήν ακροβυστίαν; λέγομεν γάρ ότι ελογίσθη τώ Αβραάμ η πίστις εις δικαιοσύνην. 
10 πώς ούν ελογίσθη; εν περιτομή όντι ή εν ακροβυστία; ουκ εν περιτομή, αλλ' εν ακροβυστία 
11 καί σημείον έλαβε περιτομής, σφραγίδα τής δικαιοσύνης τής πίστεως τής εν τή ακροβυστία, εις τό είναι αυτόν πατέρα πάντων τών πιστευόντων δι' ακροβυστίας, εις τό λογισθήναι καί αυτοίς τήν δικαιοσύνην, 
12 καί πατέρα περιτομής τοίς ουκ εκ περιτομής μόνον, αλλά καί τοίς στοιχούσι τοίς ίχνεσι τής εν τή ακροβυστία πίστεως τού πατρός ημών Αβραάμ. 
13 ου γάρ διά νόμου η επαγγελία τώ Αβραάμ ή τώ σπέρματι αυτού, τό κληρονόμον αυτόν είναι τού κόσμου, αλλά διά δικαιοσύνης πίστεως. 
14 ει γάρ οι εκ νόμου κληρονόμοι, κεκένωται η πίστις καί κατήργηται η επαγγελία 
15 ο γάρ νόμος οργήν κατεργάζεται ού γάρ ουκ έστι νόμος, ουδέ παράβασις. 
16 Διά τούτο εκ πίστεως, ίνα κατά χάριν, εις τό είναι βεβαίαν τήν επαγγελίαν παντί τώ σπέρματι, ου τώ εκ τού νόμου μόνον, αλλά καί τώ εκ πίστεως Αβραάμ, ός εστι πατήρ πάντων ημών, 
17 καθώς γέγραπται ότι πατέρα πολλών εθνών τέθεικά σε, κατέναντι ού επίστευσε Θεού τού ζωοποιούντος τούς νεκρούς καί καλούντος τά μή όντα ως όντα 
18 ός παρ' ελπίδα επ' ελπίδι επίστευσεν, εις τό γενέσθαι αυτόν πατέρα πολλών εθνών κατά τό ειρημένον ούτως έσται τό σπέρμα σου 
19 καί μή ασθενήσας τή πίστει ου κατενόησε τό εαυτού σώμα ήδη νενεκρωμένον, εκατονταέτης που υπάρχων, καί τήν νέκρωσιν μήτρας Σάρρας 
20 εις δέ τήν επαγγελίαν τού Θεού ου διεκρίθη τή απιστία, αλλ' ενεδυναμώθη τή πίστει, δούς δόξαν τώ Θεώ 
21 καί πληροφορηθείς ότι ό επήγγελται δυνατός εστι καί ποιήσαι. 
22 διό καί ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην. 
23 Ουκ εγράφη δέ δι' αυτόν μόνον ότι ελογίσθη αυτώ, 
24 αλλά καί δι' ημάς οίς μέλλει λογίζεσθαι, τοίς πιστεύουσιν επί τόν εγείραντα Ιησούν τόν Κύριον ημών εκ νεκρών, 
25 ός παρεδόθη διά τά παραπτώματα ημών καί ηγέρθη διά τήν δικαίωσιν ημών.   

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'. 

Στίχ. 1-20. Οι Ιουδαίοι καί ειδωλολάτραι έχουν ανάγκην δικαιώσεως. 

Τί ούν τό περισσόν τού Ιουδαίου, ή τίς η ωφέλεια τής περιτομής; 
2 πολύ κατά πάντα τρόπον. πρώτον μέν γάρ ότι επιστεύθησαν τά λόγια τού Θεού. 
3 τί γάρ ει ηπίστησάν τινες; μή η απιστία αυτών τήν πίστιν τού Θεού καταργήσει; 
4 μή γένοιτο γινέσθω δέ ο Θεός αληθής, πάς δέ άνθρωπος ψεύστης, καθώς γέγραπται όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις σου καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. 
5 ει δέ η αδικία ημών Θεού δικαιοσύνην συνίστησι, τί ερούμεν; μή άδικος ο Θεός ο επιφέρων τήν οργήν; κατά άνθρωπον λέγω. 
6 μή γένοιτο επεί πώς κρινεί ο Θεός τόν κόσμον; 
7 ει γάρ η αλήθεια τού Θεού εν τώ εμώ ψεύσματι επερίσσευσεν εις τήν δόξαν αυτού, τί έτι καγώ ως αμαρτωλός κρίνομαι; 
8 καί μή καθώς βλασφημούμεθα καί καθώς φασί τινες ημάς λέγειν ότι ποιήσωμεν τά κακά ίνα έλθη τά αγαθά; ών τό κρίμα ένδικόν εστι. 
9 Τί ούν; προεχόμεθα; ου πάντως προητιασάμεθα γάρ Ιουδαίους τε καί Έλληνας πάντας υφ' αμαρτίαν είναι, 
10 καθώς γέγραπται ότι ουκ έστι δίκαιος ουδέ είς, 
11 ουκ έστιν ο συνιών, ουκ έστιν ο εκζητών τόν Θεόν 
12 πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν ουκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός. 
13 τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, ταίς γλώσσαις αυτών εδολιούσαν, ιός ασπίδων υπό τά χείλη αυτών 
14 ών τό στόμα αράς καί πικρίας γέμει 
15 οξείς οι πόδες αυτών εκχέαι αίμα, 
16 σύντριμμα καί ταλαιπωρία εν ταίς οδοίς αυτών, 
17 καί οδόν ειρήνης ουκ έγνωσαν. 
18 ουκ έστι φόβος Θεού απέναντι τών οφθαλμών αυτών. 
19 Οίδαμεν δέ ότι όσα ο νόμος λέγει τοίς εν τώ νόμω λαλεί, ίνα πάν στόμα φραγή καί υπόδικος γένηται πάς ο κόσμος τώ Θεώ, 
20 διότι εξ έργων νόμου ου δικαιωθήσεται πάσα σάρξ ενώπιον αυτού διά γάρ νόμου επίγνωσις αμαρτίας. 

Στίχ. 21-31. Η δικαίωσις παρέχεται εις όλους 
διά τής πίστεως εις τόν Ιησούν Χριστόν.

21 Νυνί δέ χωρίς νόμου δικαιοσύνη Θεού πεφανέρωται, μαρτυρουμένη υπό τού νόμου καί τών προφητών, 
22 δικαιοσύνη δέ Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας καί επί πάντας τούς πιστεύοντας ου γάρ έστι διαστολή 
23 πάντες γάρ ήμαρτον καί υστερούνται τής δόξης τού Θεού, 
24 δικαιούμενοι δωρεάν τή αυτού χάριτι διά τής απολυτρώσεως τής εν Χριστώ Ιησού, 
25 όν προέθετο ο Θεός ιλαστήριον διά τής πίστεως εν τώ αυτού αίματι, εις ένδειξιν τής δικαιοσύνης αυτού διά τήν πάρεσιν τών προγεγονότων αμαρτημάτων 
26 εν τή ανοχή τού Θεού, πρός ένδειξιν τής δικαιοσύνης αυτού εν τώ νύν καιρώ, εις τό είναι αυτόν δίκαιον καί δικαιούντα τόν εκ πίστεως Ιησού. 
27 Πού ούν η καύχησις; εξεκλείσθη. διά ποίου νόμου; τών έργων; ουχί, αλλά διά νόμου πίστεως. 
28 λογιζόμεθα ούν πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου. 
29 ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; ουχί δέ καί εθνών; ναί καί εθνών, 
30 επείπερ είς ο Θεός ός δικαιώσει περιτομήν εκ πίστεως καί ακροβυστίαν διά τής πίστεως. 
31 νόμον ούν καταργούμεν διά τής πίστεως; μή γένοιτο, αλλά νόμον ιστώμεν.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'.

Στίχ. 1-29. Η οργή τού Θεού θά εκδηλωθή καί κατά τών Ιουδαίων, 
οι οποίοι δέν τηρούν τόν θείον νόμον. 

Διό αναπολόγητος εί, ώ άνθρωπε πάς ο κρίνων εν ώ γάρ κρίνεις τόν έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις τά γάρ αυτά πράσσεις ο κρίνων. 
2 οίδαμεν δέ ότι τό κρίμα τού Θεού εστι κατά αλήθειαν επί τούς τά τοιαύτα πράσσοντας. 
3 λογίζη δέ τούτο, ώ άνθρωπε ο κρίνων τούς τά τοιαύτα πράσσοντας καί ποιών αυτά, ότι σύ εκφεύξη τό κρίμα τού Θεού; 
4 ή τού πλούτου τής χρηστότητος αυτού καί τής ανοχής καί τής μακροθυμίας καταφρονείς, αγνοών ότι τό χρηστόν τού Θεού εις μετάνοιάν σε άγει; 
5 κατά δέ τήν σκληρότητά σου καί αμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ οργήν εν ημέρα οργής καί αποκαλύψεως καί δικαιοκρισίας τού Θεού, 
6 ός αποδώσει εκάστω κατά τά έργα αυτού, 
7 τοίς μέν καθ' υπομονήν έργου αγαθού δόξαν καί τιμήν καί αφθαρσίαν ζητούσι ζωήν αιώνιον, 
8 τοίς δέ εξ εριθείας, καί απειθούσι μέν τή αληθεία, πειθομένοις δέ τή αδικία, θυμός καί οργή 
9 θλίψις καί στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου τού κατεργαζομένου τό κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον καί Έλληνος 
10 δόξα δέ καί τιμή καί ειρήνη παντί τώ εργαζομένω τό αγαθόν, Ιουδαίω τε πρώτον καί Έλληνι 
11 ου γάρ έστι προσωποληψία παρά τώ Θεώ. 
12 όσοι γάρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως καί απολούνται καί όσοι εν νόμω ήμαρτον, διά νόμου κριθήσονται. 
13 ου γάρ οι ακροαταί τού νόμου δίκαιοι παρά τώ Θεώ, αλλ' οι ποιηταί τού νόμου δικαιωθήσονται. 
14 όταν γάρ έθνη τά μή νόμον έχοντα φύσει τά τού νόμου ποιή, ούτοι νόμον μή έχοντες εαυτοίς εισι νόμος, 
15 οίτινες ενδείκνυνται τό έργον τού νόμου γραπτόν εν ταίς καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών τής συνειδήσεως καί μεταξύ αλλήλων τών λογισμών κατηγορούντων ή καί απολογουμένων 
16 εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τά κρυπτά τών ανθρώπων κατά τό ευαγγέλιόν μου διά Ιησού Χριστού. 
17 Ίδε συ Ιουδαίος επονομάζη, καί επαναπαύη τώ νόμω, καί καυχάσαι εν Θεώ, 
18 καί γινώσκεις τό θέλημα, καί δοκιμάζεις τά διαφέροντα, κατηχούμενος εκ τού νόμου, 
19 πέποιθάς τε σεαυτόν οδηγόν είναι τυφλών, φώς τών εν σκότει, 
20 παιδευτήν αφρόνων, διδάσκαλον νηπίων, έχοντα τήν μόρφωσιν τής γνώσεως καί τής αληθείας εν τώ νόμω. 
21 ο ούν διδάσκων έτερον σεαυτόν ου διδάσκεις; ο κηρύσσων μή κλέπτειν κλέπτεις; 
22 ο λέγων μή μοιχεύειν μοιχεύεις; ο βδελυσσόμενος τά είδωλα ιεροσυλείς; 
23 ός εν νόμω καυχάσαι, διά τής παραβάσεως τού νόμου τόν Θεόν ατιμάζεις; 
24 τό γάρ όνομα τού Θεού δι' υμάς βλασφημείται εν τοίς έθνησι, καθώς γέγραπται. 
25 περιτομή μέν γάρ ωφελεί, εάν νόμον πράσσης εάν δέ παραβάτης νόμου ής, η περιτομή σου ακροβυστία γέγονεν. 
26 εάν ούν η ακροβυστία τά δικαιώματα τού νόμου φυλάσση, ουχί η ακροβυστία αυτού εις περιτομήν λογισθήσεται; 
27 καί κρινεί η εκ φύσεως ακροβυστία, τόν νόμον τελούσα, σέ τόν διά γράμματος καί περιτομής παραβάτην νόμου. 
28 ου γάρ ο εν τώ φανερώ Ιουδαίός εστιν, ουδέ η εν τώ φανερώ εν σαρκί περιτομή, 
29 αλλ' ο εν τώ κρυπτώ Ιουδαίος, καί περιτομή καρδίας εν πνεύματι, ου γράμματι, ού ο έπαινος ουκ εξ ανθρώπων, αλλ' εκ τού Θεού. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'.

Στίχ. 1-15. Ο Παύλος επαινεί τούς Χριστιανούς τής Ρώμης
καί εκφράζει τήν επιθυμίαν νά τούς επισκεφθή.

Παύλος, δούλος Ιησού Χριστού, κλητός απόστολος, αφωρισμένος εις ευαγγέλιον Θεού 
2 ό προεπηγγείλατο διά τών προφητών αυτού εν γραφαίς αγίαις 
3 περί τού υιού αυτού, τού γενομένου εκ σπέρματος Δαυΐδ κατά σάρκα, 
4 τού ορισθέντος υιού Θεού εν δυνάμει κατά πνεύμα αγιωσύνης εξ αναστάσεως νεκρών, Ιησού Χριστού τού Κυρίου ημών, 
5 δι' ού ελάβομεν χάριν καί αποστολήν εις υπακοήν πίστεως εν πάσι τοίς έθνεσιν υπέρ τού ονόματος αυτού, 
6 εν οίς εστε καί υμείς κλητοί Ιησού Χριστού, 
7 πάσι τοίς ούσιν εν Ρώμη αγαπητοίς Θεού, κλητοίς αγίοις χάρις υμίν καί ειρήνη από Θεού πατρός ημών καί Κυρίου Ιησού Χριστού. 
8 Πρώτον μέν ευχαριστώ τώ Θεώ μου διά Ιησού Χριστού υπέρ πάντων υμών, ότι η πίστις υμών καταγγέλλεται εν όλω τώ κόσμω. 
9 μάρτυς γάρ μού εστιν ο Θεός, ώ λατρεύω εν τώ πνεύματί μου εν τώ ευαγγελίω τού υιού αυτού, ως αδιαλείπτως μνείαν υμών ποιούμαι, 
10 πάντοτε επί τών προσευχών μου δεόμενος εί πως ήδη ποτέ ευοδωθήσομαι εν τώ θελήματι τού Θεού ελθείν πρός υμάς. 
11 επιποθώ γάρ ιδείν υμάς, ίνα τι μεταδώ χάρισμα υμίν πνευματικόν εις τό στηριχθήναι υμάς, 
12 τούτο δέ εστι συμπαρακληθήναι εν υμίν διά τής εν αλλήλοις πίστεως υμών τε καί εμού. 
13 ου θέλω δέ υμάς αγνοείν, αδελφοί, ότι πολλάκις προεθέμην ελθείν πρός υμάς, καί εκωλύθην άχρι τού δεύρο, ίνα τινά καρπόν σχώ καί εν υμίν καθώς καί εν τοίς λοιποίς έθνεσιν. 
14 Έλλησί τε καί βαρβάροις, σοφοίς τε καί ανοήτοις οφειλέτης ειμί 
15 ούτω τό κατ' εμέ πρόθυμον καί υμίν τοίς εν Ρώμη ευαγγελίσασθαι. 

Στίχ. 16-32. Η ενοχή καί η τιμωρία τών ειδωλολατρών. 

16 ου γάρ επαισχύνομαι τό ευαγγέλιον τού Χριστού δύναμις γάρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τώ πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον καί Έλληνι. 
17 δικαιοσύνη γάρ Θεού εν αυτώ αποκαλύπτεται εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς γέγραπται ο δέ δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται. 
18 Αποκαλύπτεται γάρ οργή Θεού απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν καί αδικίαν ανθρώπων τών τήν αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων, 
19 διότι τό γνωστόν τού Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς ο γάρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε. 
20 τά γάρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοίς ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις καί θειότης, εις τό είναι αυτούς αναπολογήτους, 
21 διότι γνόντες τόν Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοίς διαλογισμοίς αυτών, καί εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία 
22 φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, 
23 καί ήλλαξαν τήν δόξαν τού αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου καί πετεινών καί τετραπόδων καί ερπετών. 
24 Διό καί παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταίς επιθυμίαις τών καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν τού ατιμάζεσθαι τά σώματα αυτών εν αυτοίς, 
25 οίτινες μετήλλαξαν τήν αλήθειαν τού Θεού εν τώ ψεύδει, καί εσεβάσθησαν καί ελάτρευσαν τή κτίσει παρά τόν κτίσαντα, ός εστιν ευλογητός εις τούς αιώνας αμήν. 
26 Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. αί τε γάρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρήσιν εις τήν παρά φύσιν, 
27 ομοίως δέ καί οι άρσενες αφέντες τήν φυσικήν χρήσιν τής θηλείας εξεκαύθησαν εν τή ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι τήν ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι καί τήν αντιμισθίαν ήν έδει τής πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες. 
28 Καί καθώς ουκ εδοκίμασαν τόν Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ποιείν τά μή καθήκοντα, 
29 πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία πονηρία πλεονεξία κακία, μεστούς φθόνου φόνου έριδος δόλου κακοηθείας, 
30 ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας, εφευρετάς κακών, γονεύσιν απειθείς, 
31 ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας 
32 οίτινες τό δικαίωμα τού Θεού επιγνόντες, ότι οι τά τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν, ου μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά καί συνευδοκούσι τοίς πράσσουσι.