ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' 

Στίχ. 1-5. Ο Παύλος λυπείται διά τήν πώρωσιν τού Ισραήλ. 

Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, ου ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τής συνειδήσεώς μου εν Πνεύματι Αγίω, 
2 ότι λύπη μοί εστι μεγάλη καί αδιάλειπτος οδύνη τή καρδία μου. 
3 ηυχόμην γάρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από τού Χριστού υπέρ τών αδελφών μου, τών συγγενών μου κατά σάρκα, 
4 οίτινές εισιν Ισραηλίται, ών η υιοθεσία καί η δόξα καί αι διαθήκαι καί η νομοθεσία καί η λατρεία καί αι επαγγελίαι, 
5 ών οι πατέρες, καί εξ ών ο Χριστός τό κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τούς αιώνας αμήν. 

Στίχ. 6-13. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί αι θείαι υποσχέσεις. 

6 Ουχ οίον δέ ότι εκπέπτωκεν ο λόγος τού Θεού. ου γάρ πάντες οι εξ Ισραήλ, ούτοι Ισραήλ, 
7 ουδ' ότι εισί σπέρμα Αβραάμ, πάντες τέκνα, αλλ' εν Ισαάκ κληθήσεταί σοι σπέρμα 
8 τούτ' έστιν ου τά τέκνα τής σαρκός ταύτα τέκνα τού Θεού, αλλά τά τέκνα τής επαγγελίας λογίζεται εις σπέρμα. 
9 επαγγελίας γάρ ο λόγος ούτος κατά τόν καιρόν τούτον ελεύσομαι καί έσται τή Σάρρα υιός. 
10 ου μόνον δέ, αλλά καί Ρεβέκκα εξ ενός κοίτην έχουσα, Ισαάκ τού πατρός ημών 
11 μήπω γάρ γεννηθέντων μηδέ πραξάντων τι αγαθόν ή κακόν, ίνα η κατ' εκλογήν τού Θεού πρόθεσις μένη, ουκ εξ έργων, αλλ' εκ τού καλούντος, 
12 ερρέθη αυτή ότι ο μείζων δουλεύσει τώ ελάσσονι, 
13 καθώς γέγραπται τόν Ιακώβ ηγάπησα, τόν δέ Ησαύ εμίσησα.

Στίχ. 14-33. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί η Θεία δικαιοσύνη. 

14 Τί ούν ερούμεν; μή αδικία παρά τώ Θεώ; μή γένοιτο. 
15 τώ γάρ Μωϋσή λέγει ελεήσω όν άν ελεώ, καί οικτειρήσω όν άν οικτείρω. 
16 άρα ούν ου τού θέλοντος ουδέ τού τρέχοντος, αλλά τού ελεούντος Θεού. 
17 λέγει γάρ η γραφή τώ Φαραώ ότι εις αυτό τούτο εξήγειρά σε, όπως ενδείξωμαι εν σοί τήν δύναμίν μου, καί όπως διαγγελή τό όνομά μου εν πάση τή γή. 
18 άρα ούν όν θέλει ελεεί, όν δέ θέλει σκληρύνει. 
19 Ερείς ούν μοι τί έτι μέμφεται; τώ γάρ βουλήματι αυτού τίς ανθέστηκε; 
20 μενούνγε, ώ άνθρωπε, σύ τίς εί ο ανταποκρινόμενος τώ Θεώ; μή ερεί τό πλάσμα τώ πλάσαντι, τί με εποίησας ούτως; 
21 ή ουκ έχει εξουσίαν ο κεραμεύς τού πηλού, εκ τού αυτού φυράματος ποιήσαι ό μέν εις τιμήν σκεύος, ο δέ εις ατιμίαν; 
22 ει δέ θέλων ο Θεός ενδείξασθαι τήν οργήν καί γνωρίσαι τό δυνατόν αυτού ήνεγκεν εν πολλή μακροθυμία σκεύη οργής κατηρτισμένα εις απώλειαν; 
23 καί ίνα γνωρίση τόν πλούτον τής δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, ά προητοίμασεν εις δόξαν; 
24 ούς καί εκάλεσεν ημάς ου μόνον εξ Ιουδαίων, αλλά καί εξ εθνών, 
25 ως καί εν τώ Ωσηέ λέγει καλέσω τόν ου λαόν μου λαόν μου, καί τήν ουκ ηγαπημένην ηγαπημένην 
26 καί έσται εν τώ τόπω ού ερρέθη αυτοίς, ου λαός μου υμείς, εκεί κληθήσονται υιοί Θεού ζώντος. 
27 Ησαΐας δέ κράζει υπέρ τού Ισραήλ εάν ή ο αριθμός τών υιών Ισραήλ ως η άμμος τής θαλάσσης, τό κατάλειμμα σωθήσεται 
28 λόγον γάρ συντελών καί συντέμνων εν δικαιοσύνη, ότι λόγον συντετμημένον ποιήσει Κύριος επί τής γής. 
29 και καθώς προείρηκεν Ησαΐας, ει μή Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα άν εγενήθημεν καί ως Γόμορρα άν ωμοιώθημεν. 
30 Τί ούν ερούμεν; ότι έθνη τά μή διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην, δικαιοσύνην δέ τήν εκ πίστεως, 
31 Ισραήλ δέ διώκων νόμον δικαιοσύνης εις νόμον δικαιοσύνης ουκ έφθασε. 
32 διατί; ότι ουκ εκ πίστεως, αλλ' ως εξ έργων νόμου προσέκοψαν γάρ τώ λίθω τού προσκόμματος, 
33 καθώς γέγραπται ιδού τίθημι εν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου, καί πάς ο πιστεύων επ' αυτώ ου καταισχυνθήσεται.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' 

Στίχ. 1-17. Νέα ζωή εγχύνεται υπό τού Αγίου Πνεύματος εις όσους εδικαιώθησαν. 

Ουδέν άρα νύν κατάκριμα τοίς εν Χριστώ Ιησού μή κατά σάρκα περιπατούσιν, αλλά κατά πνεύμα. 
2 ο γάρ νόμος τού πνεύματος τής ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσέ με από τού νόμου τής αμαρτίας καί τού θανάτου. 
3 τό γάρ αδύνατον τού νόμου, εν ώ ησθένει διά τής σαρκός, ο Θεός τόν εαυτού υιόν πέμψας εν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας καί περί αμαρτίας, κατέκρινε τήν αμαρτίαν εν τή σαρκί, 
4 ίνα τό δικαίωμα τού νόμου πληρωθή εν ημίν τοίς μή κατά σάρκα περιπατούσιν, αλλά κατά πνεύμα 
5 οι γάρ κατά σάρκα όντες τά τής σαρκός φρονούσιν, οι δέ κατά πνεύμα τά τού πνεύματος. 
6 τό γάρ φρόνημα τής σαρκός θάνατος, τό δέ φρόνημα τού πνεύματος ζωή καί ειρήνη διότι τό φρόνημα τής σαρκός έχθρα εις Θεόν 
7 τώ γάρ νόμω τού Θεού ουχ υποτάσσεται ουδέ γάρ δύναται 
8 οι δέ εν σαρκί όντες Θεώ αρέσαι ου δύνανται. 
9 υμείς δέ εστέ εν σαρκί, αλλ' εν πνεύματι, είπερ Πνεύμα Θεού οικεί εν υμίν. ει δέ τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού. 
10 ει δέ Χριστός εν υμίν, τό μέν σώμα νεκρόν δι' αμαρτίαν, τό δέ πνεύμα ζωή διά δικαιοσύνην. 
11 ει δέ τό Πνεύμα τού εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών οικεί εν υμίν, ο εγείρας τόν Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει καί τά θνητά σώματα υμών διά τό ενοικούν αυτού Πνεύμα εν υμίν. 
12 Άρα ούν, αδελφοί, οφειλέται εσμέν ου τή σαρκί τού κατά σάρκα ζήν 
13 ει γάρ κατά σάρκα ζήτε, μέλλετε αποθνήσκειν ει δέ Πνεύματι τάς πράξεις τού σώματος θανατούτε, ζήσεσθε. 
14 όσοι γάρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοί εισιν υιοί Θεού. 
15 ου γάρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλ' ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, εν ώ κράζομεν αββά ο πατήρ. 
16 αυτό τό Πνεύμα συμμαρτυρεί τώ πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. 
17 ει δέ τέκνα, καί κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεού, συγκληρονόμοι δέ Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα καί συνδοξασθώμεν. 

Στίχ. 18-39. Η τελική δόξα εξασφαλίζεται διά τών θλίψεων τής παρούσης ζωής. 
Τό Πνεύμα τό Άγιον βοηθός εις τάς αδυναμίας μας. 

18 Λογίζομαι γάρ ότι ουκ άξια τά παθήματα τού νύν καιρού πρός τήν μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς. 
19 η γάρ αποκαραδοκία τής κτίσεως τήν αποκάλυψιν τών υιών τού Θεού απεκδέχεται. 
20 τή γάρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά διά τόν υποτάξαντα, επ' ελπίδι 
21 ότι καί αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από τής δουλείας τής φθοράς εις τήν ελευθερίαν τής δόξης τών τέκνων τού Θεού. 
22 οίδαμεν γάρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει άχρι τού νύν 
23 ου μόνον δέ, αλλά καί αυτοί τήν απαρχήν τού Πνεύματος έχοντες καί ημείς αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, τήν απολύτρωσιν τού σώματος ημών. 
24 τή γάρ ελπίδι εσώθημεν ελπίς δέ βλεπομένη ουκ έστιν ελπίς ό γάρ βλέπει τις, τί καί ελπίζει; 
25 ει δέ ό ου βλέπομεν ελπίζομεν, δι' υπομονής απεκδεχόμεθα. 
26 Ωσαύτως δέ καί τό Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταίς ασθενείαις ημών τό γάρ τί προσευξόμεθα καθό δεί ουκ οίδαμεν, αλλ' αυτό τό Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις 
27 ο δέ ερευνών τάς καρδίας οίδε τί τό φρόνημα τού Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων. 
28 Οίδαμεν δέ ότι τοίς αγαπώσι τόν Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν, τοίς κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν 
29 ότι ούς προέγνω, καί προώρισε συμμόρφους τής εικόνος τού υιού αυτού, εις τό είναι αυτόν πρωτότοκον εν πολλοίς αδελφοίς 
30 ούς δέ προώρισε, τούτους καί εκάλεσε, καί ούς εκάλεσε, τούτους καί εδικαίωσε, ούς δέ εδικαίωσε, τούτους καί εδόξασε. 
31 Τί ούν ερούμεν πρός ταύτα; ει ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ' ημών; 
32 ός γε τού ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ' υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πώς ουχί καί σύν αυτώ τά πάντα ημίν χαρίσεται; 
33 τίς εγκαλέσει κατά εκλεκτών Θεού; Θεός ο δικαιών 
34 τίς ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δέ καί εγερθείς, ός καί έστιν εν δεξιά τού Θεού, ός καί εντυγχάνει υπέρ ημών. 
35 τίς ημάς χωρίσει από τής αγάπης τού Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 
36 καθώς γέγραπται ότι ένεκά σου θανατούμεθα όλην τήν ημέραν ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 
37 αλλ' εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν διά τού αγαπήσαντος ημάς. 
38 πέπεισμαι γάρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα 
39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από τής αγάπης τού Θεού τής εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'. 

Στίχ. 1-6. Οι Χριστιανοί δέν είναι υποχρεωμένοι νά δουλεύουν 
εις τόν Μωσαϊκόν νόμον. 

Η αγνοείτε, αδελφοί γινώσκουσι γάρ νόμον λαλώ ότι ο νόμος κυριεύει τού ανθρώπου εφ' όσον χρόνο ζή; 
2 η γάρ ύπανδρος γυνή τώ ζώντι ανδρί δέδεται νόμω εάν δέ αποθάνη ο ανήρ, κατήργηται από τού νόμου τού ανδρός. 
3 άρα ούν ζώντος τού ανδρός μοιχαλίς χρηματίσει εάν γένηται ανδρί ετέρω εάν δέ αποθάνη ο ανήρ, ελευθέρα εστίν από τού νόμου, τού μή είναι αυτήν μοιχαλίδα γενομένην ανδρί ετέρω. 
4 ώστε, αδελφοί μου, καί υμείς εθανατώθητε τώ νόμω διά τού σώματος τού Χριστού εις τό γενέσθαι υμάς ετέρω, τώ εκ νεκρών εγερθέντι, ίνα καρποφορήσωμεν τώ Θεώ. 
5 ότε γάρ ήμεν εν τή σαρκί, τά παθήματα τών αμαρτιών τά διά τού νόμου ενηργείτο εν τοίς μέλεσιν ημών εις τό καρποφορήσαι τώ θανάτω 
6 νυνί δέ κατηργήθημεν από τού νόμου, αποθανόντες εν ώ κατειχόμεθα, ώστε δουλεύειν ημάς εν καινότητι πνεύματος καί ου παλαιότητι γράμματος. 

Στίχ. 7-13. Η αμαρτία ανέζησε καί επληθύνθη εξ αφορνής τού νόμου. 

7 Τί ούν ερούμεν; ο νόμος αμαρτία; μή γένοιτο αλλά τήν αμαρτίαν ουκ έγνων ει μή διά νόμου τήν τε γάρ επιθυμίαν ουκ ήδειν ει μή ο νόμος έλεγεν, ουκ επιθυμήσεις 
8 αφορμήν δέ λαβούσα η αμαρτία διά τής εντολής κατειργάσατο εν εμοί πάσαν επιθυμίαν χωρίς γάρ νόμου αμαρτία νεκρά. 
9 εγώ δέ έζων χωρίς νόμου ποτέ ελθούσης δέ τής εντολής η αμαρτία ανέζησεν, 
10 εγώ δέ απέθανον, καί ευρέθη μοι η εντολή η εις ζωήν, αύτη εις θάνατον 
11 η γάρ αμαρτία αφορμήν λαβούσα διά τής εντολής εξηπάτησέ με καί δι' αυτής απέκτεινεν. 
12 ώστε ο μέν νόμος άγιος, καί η εντολή αγία καί δικαία καί αγαθή. 
13 τό ούν αγαθόν ενοί γέγονε θάνατος; μή γένοιτο αλλά η αμαρτία, ίνα φανή αμαρτία, διά τού αγαθού μοι κατεργαζομένη θάνατον, ίνα γένηται καθ' υπερβολήν αμαρτωλός η αμαρτία διά τής εντολής. 

Στίχ. 14-25. Ο αμαρτωλός καί η εσωτερική πάλη κατά τής αμαρτίας.

14 οίδαμεν γάρ ότι ο νόμος πνευματικός εστιν εγώ δέ σαρκικός ειμι, πεπραμένος υπό τήν αμαρτίαν. 
15 ό γάρ κατεργάζομαι ου γινώσκω ου γάρ ό θέλω τούτο πράσσω, αλλ' ό μισώ τούτο ποιώ. 
16 ει δέ ό ου θέλω τούτο ποιώ, σύμφημι τώ νόμω ότι καλός. 
17 νυνί δέ ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ' η οικούσα εν εμοί αμαρτία. 
18 οίδα γάρ ότι ουκ οικεί εν εμοί, τούτ' έστιν εν τή σαρκί μου, αγαθόν τό γάρ θέλειν παράκειταί μοι, τό δέ κατεργάζεσθαι τό καλόν ουχ ευρίσκω 
19 ου γάρ ό θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ' ό ου θέλω κακόν τούτο πράσσω. 
20 ει δέ ό ου θέλω εγώ τούτο ποιώ, ουκέτι εγώ κατεργάζομαι αυτό, αλλ' η οικούσα εν εμοί αμαρτία. 
21 ευρίσκω άρα τόν νόμον τώ θέλοντι εμοί ποιείν τό καλόν, ότι εμοί τό κακόν παράκειται 
22 συνήδομαι γάρ τώ νόμω τού Θεού κατά τόν έσω άνθρωπον, 
23 βλέπω δέ έτερον νόμον εν τοίς μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τώ νόμω τού νοός μου καί αιχμαλωτίζοντά με εν τώ νόμω τής αμαρτίας τώ όντι εν τοίς μέλεσί μου. 
24 Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τίς με ρύσεται εκ τού σώματος τού θανάτου τούτου; 
25 ευχαριστώ τώ Θεώ διά Ιησού Χριστού τού Κυρίου ημών. άρα ούν αυτός εγώ τώ μέν νοΐ δουλεύω νόμω Θεού, τή δέ σαρκί νόμω αμαρτίας. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'.

Στίχ. 1-23. Όσοι εδικαιώθησαν δέ αμαρτάνουν πλέον, 
αλλά φέρουν καρπούς αγιασμού.

Τί ούν ερούμεν; επιμενούμεν τή αμαρτία ίνα η χάρις πλεονάση; 
2 μή γένοιτο. οίτινες απεθάνομεν τή αμαρτία, πώς έτι ζήσομεν εν αυτή; 
3 ή αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τόν θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; 
4 συνετάφημεν ούν αυτώ διά τού βαπτίσματος εις τόν θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά τής δόξης τού πατρός, ούτω καί ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν. 
5 ει γάρ σύμφυτοι γενόναμεν τώ ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά καί τής αναστάσεως εσόμεθα, 
6 τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή τό σώμα τής αμαρτίας, τού μηκέτι δουλεύειν ημάς τή αμαρτία 
7 ο γάρ αποθανών δεδικαίωται από τής αμαρτίας. 
8 ει δέ απεθάνομεν σύν Χριστώ, πιστεύομεν ότι καί συζήσομεν αυτώ, 
9 ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει. 
10 ό γάρ απέθανε, τή αμαρτία απέθανεν εφάπαξ, ό δέ ζή, ζή τώ Θεώ. 
11 ούτω καί υμείς λογίζεσθε εαυτούς νεκρούς μέν είναι τή αμαρτία, ζώντας δέ τώ Θεώ εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών. 
12 Μή ούν βασιλευέτω η αμαρτία εν τώ θνητώ υμών σώματι εις τό υπακούειν αυτή εν ταίς επιθυμίαις αυτού, 
13 μηδέ παριστάνετε τά μέλη υμών όπλα αδικίας τή αμαρτία, αλλά παραστήσατε εαυτούς τώ Θεώ ως εκ νεκρών ζώντας καί τά μέλη υμών όπλα δικαιοσύνης τώ Θεώ. 
14 αμαρτία γάρ υμών ου κυριεύσει ου γάρ εστε υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν. 
15 Τί ούν; αμαρτήσομεν ότι ουκ εσμέν υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν; μή γένοιτο. 
16 ουκ οίδατε ότι ώ παριστάνετε εαυτούς δούλους εις υπακοήν, δούλοί εστε ώ υπακούετε, ήτοι αμαρτίας εις θάνατον ή υπακοής εις δικαιοσύνην; 
17 χάρις δέ τώ Θεώ ότι ήτε δούλοι τής αμαρτίας, υπηκούσατε δέ εκ καρδίας εις όν παρεδόθητε τύπον διδαχής, 
18 ελευθερωθέντες δέ από τής αμαρτίας εδουλώθητε τή δικαιοσύνη. 
19 ανθρώπινον λέγω διά τήν ασθένειαν τής σαρκός υμών. ώσπερ γάρ παρεστήσατε τά μέλη υμών δούλα τή ακαθαρσία καί τή ανομία εις τήν ανομίαν, ούτω νύν παραστήσατε τά μέλη υμών δούλα τή δικαιοσύνη εις αγιασμόν. 
20 ότε γάρ δούλοι ήτε τής αμαρτίας, ελεύθεροι ήτε τή δικαιοσύνη. 
21 τίνα ούν καρπόν είχετε τότε εφ' οίς νύν επαισχύνεσθε; τό γάρ τέλος εκείνων θάνατος. 
22 νυνί δέ ελευθερωθέντες από τής αμαρτίας δουλωθέντες δέ τώ Θεώ έχετε τόν καρπόν υμών εις αγιασμόν, τό δέ τέλος ζωήν αιώνιον. 
23 τά γάρ οψώνια τής αμαρτίας θάνατος, τό δέ χάρισμα τού Θεού ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'.

Στίχ. 1-11. Η δικαίωσις γίνεται διά τής σταυρικής θυσίας τού Χριστού.

Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν πρός τόν Θεόν διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, 
2 δι' ού καί τήν προσαγωγήν εσχήκαμεν τή πίστει εις τήν χάριν ταύτην εν ή εστήκαμεν, καί καυχώμεθα επ' ελπίδι τής δόξης τού Θεού. 
3 ου μόνον δέ, αλλά καί καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, 
4 η δέ υπομονή δοκιμήν, η δέ δοκιμή ελπίδα, 
5 η δέ ελπίς ου καταισχύνει, ότι η αγάπη τού Θεού εκκέχυται εν ταίς καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου τού δοθέντος ημίν. 
6 έτι γάρ Χριστός όντων ημών ασθενών κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε. 
7 μόλις γάρ υπέρ δικαίου τις αποθανείται υπέρ γάρ τού αγαθού τάχα τις καί τολμά αποθανείν. 
8 συνίστησι δέ τήν εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. 
9 πολλώ ούν μάλλον δικαιωθέντες νύν εν τώ αίματι αυτού σωθησόμεθα δι' αυτού από τής οργής. 
10 ει γάρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τώ Θεώ διά τού θανάτου τού υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τή ζωή αυτού 
11 ου μόνον δέ, αλλά καί καυχώμενοι εν τώ Θεώ διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ούν νύν τήν καταλλαγήν ελάβομεν.

Στίχ. 12-21. Ο θάνατος εισήλθεν εις τό ανθρώπινον γένος διά τού Αδάμ,
η δέ σωτηρία παρέχεται διά τού Ιησού Χριστού. 

12 Διά τούτο ώσπερ δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τόν κόσμον εισήλθε καί διά τής αμαρτίας ο θάνατος, καί ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ' ώ πάντες ήμαρτον 
13 άχρι γάρ νόμου αμαρτία ήν εν κόσμω, αμαρτία δέ ουκ ελλογείται μή όντος νόμου 
14 αλλ' εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως καί επί τούς μή αμαρτήσαντας επί τώ ομοιώματι τής παραβάσεως Αδάμ, ός εστι τύπος τού μέλλοντος. 
15 Αλλ' ουχ ως τό παράπτωμα, ούτω καί τό χάρισμα. ει γάρ τώ τού ενός παραπτώματι οι πολλοί απέθανον, πολλώ μάλλον η χάρις τού Θεού καί η δωρεά εν χάριτι τή τού ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού εις τούς πολλούς επερίσσευσε. 
16 καί ουχ ως δι' ενός αμαρτήσαντος τό δώρημα τό μέν γάρ κρίμα εξ ενός εις κατάκριμα, τό δέ χάρισμα εκ πολλών παραπτωμάτων εις δικαίωμα. 
17 ει γάρ τώ τού ενός παραπτώματι ο θάνατος εβασίλευσε διά τού ενός, πολλώ μάλλον οι τήν περισσείαν τής χάριτος καί τής δωρεάς  τής δικαιοσύνης λαμβάνοντες εν ζωή βασιλεύσουσι διά τού ενός Ιησού Χριστού. 
18 Άρα ούν ως δι' ενός παραπτώματος εις πάντας ανθρώπους εις κατάκριμα, ούτω καί δι' ενός δικαιώματος εις πάντας ανθρώπους εις δικαίωσιν ζωής. 
19 ώσπερ γάρ διά τής παρακοής τού ενός ανθρώπου αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ούτω καί διά τής υπακοής τού ενός δίκαιοι κατασταθήσονται οι πολλοί. 
20 νόμος δέ παρεισήλθεν ίνα πλεονάση τό παράπτωμα. ού δέ επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, 
21 ίνα ώσπερ εβασίλευσεν η αμαρτία εν τώ θανάτω, ούτω καί η χάρις βασιλεύση διά δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον διά Ιησού Χριστού τού Κυρίου ημών.