ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΜΟΔΕΣΤΟΝ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ο Ιερεύς

Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο Αναγνώστης

Αμήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142)

Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησιν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιον σου πας ζων. ΄Οτι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου· εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισε με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ΄ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου· η ψυχή μου ως γη άνυδρος σοι. Ταχύ εισάκουσον μου, Κύριε· εξέλιπε το πνεύμα μου. Μή αποστρέψης το πρόσωπον σου απ΄ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεος σου, ότι επί σοι ήλπισα· Γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε· προς σε κατέφυγον· δίδαξον με του ποιείν το θέλημα σου, ότι συ εί ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία· ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου είμι.

Θεός Κύριος, και επέφανεν ημίν ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

(τετράκις)

Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Του θεαδέλφου κληρωθείς την καθέδραν, των Αποστόλων μιμητής ανεφάνης, και των θαυμάτων είληφας την χάριν δαψιλώς όθεν παρακλήθητι ταις φωναίς των σων δούλων, και σπεύσας εκλύτρωσαι, επελθούσης ανάγκης, Ιερομάρτυς Μόδεστε σοφέ, τους αδιστάκτω ψυχή προσιόντας σοι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν έως νύν ελευθέρους ούκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σούς γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ψαλμός ν’ (50)

Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα˙ όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας· τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου, και το πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απ' εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφορά και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Κανών

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Υγράν διοδεύσας.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών.

Φωστήρ αληθείας θεοφανής, Μόδεστε τρισμάκαρ, φωτοβόλοις σου προσευχαίς, δεινών πειρασμών την σκοτοδίνην, την επελθούσαν ημίν διασκέδασον.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών.

Υψόθεν το ους σου το ευμενές, κλίνον Θεοφόρε, και επάκουσον συμπαθώς, των ικετευτικώς σε λιπαρούντων, και αιτημάτων το πέρας πρυτάνευσον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Λοιμώδους μανίας φθοροποιού, και θανατηφόρου, βασκανίας και προσβολής, απήμαντα Μόδεστε συντήρει, τα εις δουλείαν ημών Πάτερ θρέμματα.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Απείρανδρος ώφθης δίχα φθοράς, υπέρ νουν τεκούσα, τον των όλων Δημιουργόν. Διό φθονερών με βουλευμάτων, και φθαρτικών πειρασμών Κόρη λύτρωσαι.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών.

Τας φωνάς ενωτίζου, και την θερμήν δέησιν, και τους στεναγμούς της καρδίας, των αιτουμένων σε, Μόδεστε ένδοξε, και της παρούσης ανάγκης, σπεύσον και απάλλαξον ημάς μακάριε.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών.

Των αλόγων θρεμμάτων, προνοητής άριστος, τη θεουργική χορηγία, αναδεικνύμενος, θεομακάριστε, νενοσηκότας αθλίως, τους τροφίας ίασαι των προσιόντων σοι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Οδηγός πλανωμένων, και ασθενών ίασις, ώφθης εν Σιών θεηγόρε διό επίστρεψον, ημάς προς τρίβον ζωής, εξ ατραπού απωλείας, ίασιν και λύτρωσιν, πάσι δωρούμενος.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ίασαί μου το τραύμα, το της ψυχής Άχραντε, και της συνεχούσης με λύπης, απελευθέρωσον, και των πολλών μου κακών, την πολυτάραχον ζάλην, κόπασον θεόνυμφε, όπως σωθήσωμαι.

Διάσωσον Ιερομάρτυς Μόδεστε τους σους δούλους, από πάσης οδυνηράς περιστάσεως, και βοσκημάτων εκδίωκε πάσαν λύμην.

Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β’. Πρεσβεία θερμή.

Πηγάζων αεί χρηστότητος ιάματα, παθών χαλεπών, ξηραίνεις επίκλησιν, και των αλόγων Όσιε μυσαρά θεραπεύεις συντρίμματα διά τούτο βοώμεν σοι θερμώς, μη παύση διέπειν ημάς Μόδεστε.

Ωδή δ’. Εισακήκοα Κύριε.

 Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών.

Σπλαγχνισθείς επικάμφθητι, ταις ικετηρίαις των προσκαλούντων σε, και τους πόνους παραμύθησον, και την λύπην παύσον ημών Μόδεστε.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ υμών.

Η θερμή σου αντίληψις, τους εν δυσχερείαις Πάτερ προφθάνουσα, των δεινών τούτους εξαίρεται, και αναψυχήν βραβεύει κρείττονα.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Μολυσμών αποκάθαρον, ψυχικών θεόφρον ομού και σώματος, πρεσβειών σου εν τοις νάμασι, τους ειλικρινώς σοι προσανέχοντας.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ανωδύνως κυήσασα τον των οδυνών την Εύαν ρυσάμενον, τας οδύνας τας ευρούσας με, εις χαράν μετάβαλε Πανάμωμε.

Ωδή ε’. Φώτισον ημάς.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Σθένος αρραγές, ιερώτατε, περίζωσον, κατά του αρχαίου πτερνιστού, τους στερρόν σε βοηθόν Μόδεστε έχοντας.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Ίασαι πληγάς, και οιδήματα και μώλωπας, των αλόγων βοσκημάτων ολικώς, των δοθέντων εις δουλείαν ημίν Μόδεστε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Έτοιμον φρουρόν, των θρεμμάτων και ακέστορα, ευρηκότες σε τη σκέπη σου αεί, ανατίθεμεν τα ζώα ημών Μόδεστε.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ρύσαι με Αγνή, της παρούσης περιστάσεως ήμαρτον γαρ ήμαρτον ομολογώ, μη ουν γέλως εποφθήσωμαι ο δείλαιος.

Ωδή ς’. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Οικτείρησον συμπαθώς, ως Χριστομίμητος Όσιε, τους διαπύρω ψυχή, αιτούντας την χάριν σου, και δος τα αιτήματα, τα σωτηριώδη, θεοδέκτοις μεσιτείαις σου.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Μεγάλων σε γωρεών, ο αθλοθέτης ηξίωσε μεγάλων ουν συμφορών, ημάς απολύτρωσαι, μεγίστη πρεσβεία σου, ως μέγας προστάτης, ευσεβών μέγιστε Μόδεστε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Απήμονα εσαεί, αλεξικακίας πρεσβείαις σου, εξ ολεθρίου φθοράς, ημίν τα βοσκήματα, ίππους ημιόνους τε, πρόβατα και βόας, διατήρει Πάτερ Μόδεστε.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ρερυπωμένην ζωήν, αφρόνως πολιτευσάμενος, εις απορίαν δεινήν, και θλίψεων μέγεθος, ο τάλας κατήντησα, αλλά συ Παρθένε, μη εις τέλος καταλείψης με.  

Διάσωσον Ιερομάρτυς Μόδεστε τους σους δούλους, από πάσης οδυνηράς περιστάσεως, και βοσκημάτων εκδίωκε πάσαν λύμην.

Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις και το Κοντάκιον.

Ήχος β’. Προστασία των Χριστιανών.

Προμηθέα σε της λογικής ποίμνης έτοιμον, και ιατήρα των αλόγων θερμότατον, ο των όλων κηδεμών ανέδειξε Χριστός. Διό πρόφθασον ως ευμενής, εις την αντίληψιν ημών, των πιστώς εκβοώντων σοι. Σκέπε τους σε τιμώντας, και σώζε ημών τα κτήνη, επιστασία σου σεπτή, Πάτερ Μόδεστε πανεύφημε.

Προκείμενον.

Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά. (δις).

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ, αυτός δώσει δύναμιν και κραταίωσιν τω λαώ αυτού. Ευλογητός ο Θεός.

Του ονόματός σου μνησθήσομαι εν πάση γενεά και γενεά.

Στίχ. Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Λουκά (Κεφ. Ιβ’ 8-12).

Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταίς Πας ος αν ομολογήση εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου ομολογήσει εν αυτώ έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού ο δε αρνησάμενός με ενώπιον των ανθρώπων, απαρνηθήσεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού. Και πας ος ερεί λόγον εις τον Υιόν του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ τω δε εις το Άγιον Πνεύμα βλασφημήσαντι ουκ αφεθήσεται. Όταν προσφέρωσιν υμάς επί τας συναγωγάς και τας αρχάς και τας εξουσίας, μη μεριμνάτε πως ή τι απολογήσησθε ή τι είπητε το γαρ Άγιον Πνεύμα διδάξει υμάς εν αυτή τη ώρα, α δει ειπείν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Ταις του Ιεράρχου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Στίχ. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β’. Όλην αποθέμενοι.

Όλην εισδεξάμενος, των ιαμάτων την χάριν, ποταμός θεόβρυτος, και θαυμάτων πέλαγος, ανεξάντλητον, αληθώς πέφηνας, Μόδεστε τρισμάκαρ διά τούτο σου δεόμεθα, νόσων και θλίψεων, και δυσχερειών και κακώσεων, ημάς αεί διάσωζε, τους ανακειμένους τη σκέπη σου των δε βοσκημάτων, και πάντων των αλόγων την πληθύν, φθοροποιού πάσης έξεως, ανωτέραν φύλαττε.

Ο Ιερεύς: Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…

Ωδή ζ’. Οι εκ της Ιουδαίας.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Των αλόγων προστάτης, και ψυχών νυμφοστόλος προς τον Χριστόν γεγονώς, ειρήνην σωτηρίαν, και βίου ευκοσμίαν, τοις βοώσιν εξαίτησον, σε ανυμνούμεν αεί, Μόδεστε θεηγόρε.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Υετίζουσα κόσμω, η σεπτή σου πρεσβεία οία νεφέλη τερπνή, ναμάτων ουρανίων, υδάτων ψυχοτρόφων, νεκταρώδη ομβρήματα, ψύχει και άρδει ημάς, Μόδεστε πολυτρόπως.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Σκευωρίας δολίου, συστροφίας εκτόπου και αθυμίας πικράς, κινδύνων απωδύνων, και νόσων δυσφορήτων, ανωτέρους διάσωζε, τους προσφοιτώντας αεί, Μόδεστε τω ναώ σου.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Γεωργήσας αθλίως, της πικράς αμαρτίας θανατηφόρους καρπούς, εξάγιστον αισχύνην, και όνειδος και άγος, κατωδύνως νυν δρέπομαι, αλλ’ ω Παρθένε Αγνή, σπεύσον βοήθησόν μοι.

Ωδή η’. Τον Βασιλέα.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Έφορον μέγαν, και αρωγόν εν ανάγκαις, ευρηκότες σε λυτρούμεθα κινδύνων. Όθεν σου την χάριν, κηρύττομεν τοις πάσι.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Ρώμην τοις ζώοις, και τοις βοσκήμασι πάσι, την σην Μοδεστε χορήγει ευλογίαν, ταύτα απαλλάττων, εκ πάσης επηρείας.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Αρρωστημάτων, και λοιμικών προστριμμάτων, διαφύλαττε τα ζώα και τα κτήνη, των επευφημούντων, Τριάδα την Αγίαν.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Στένων προσβλέπω, προσδοκωμένην αισχύνην, ης με λύτρωσαι υπερευλογημένη, λύουσα αισίως, ην πέπτωκα παγίδα.

Ωδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Ιάσεων τα ρείθρα, βλύζων πλουτοδότως, ασθενειών απαλλάττεις τους κάμνοντας, και την υγείαν χαρίζη Μόδεστε άπασι.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Μυρίων εγκλημάτων, το κέρδος αποφέρων, περιεσχέθην οδύναις και θίψεσιν, αλλ’ επιστάς αοράτως Μόδεστε ρύσαι με.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Οδήγει ουρανόθεν, ημάς προς τα βελτίω, Θεομακάριστε Μόδεστε ένδοξε, και εσαεί επευλόγει ημών τα θρέμματα.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Υφάπλωσον την χάριν, της σης προστασίας, και περισκέπασον Κόρη τον δούλον σου, των πειρασμών γαρ νιφάδες περικυκλούσι με.

Μεγαλυνάρια.

Άξιον εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την Αειμακάριστον και

Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Χαίροις Αποστόλων ο ζηλωτής, και του θεαδέλφου, ο διάδοχος εν Σιών. Χαίροις των θαυμάτων θεόβρυτος χειμάρρους, Μόδεστε Ιεράρχα, Μαρτύρων σύναθλε.

Της Σιών της κάτω ποιμήν οφθείς, προς Σιών την άνω καθωδήγησας ασφαλώς, ταις σαις υποθήκαις Χριστού την ευλογάδα, και ήθλησας νομίμως Μόδεστε ένδοξε.

Πνεύματος την χάριν απειληφώς, παθών ανθρωπίνων ανεδείχθης θεραπευτής, και των βοσκημάτων οξύτατος ακέστωρ, Μόδεστε θεοφόρε, πιστών υπέρμαχε.

Σύμμορφος εδείχθης διά παθών, αθλήσεως Πάτερ, του παθόντος εν τη Σιών, όθεν και της τούτου εγέρσεως την δόξαν, αρρήτως επορίσω αξιοθαύμαστε.

Θαύμασιν εκλάμπων πάση τη γη, νόσων και κινδύνων, διασώζεις πάσαν ψυχήν, και τας των θρεμμάτων φθοροποιούς μολύνσεις, ταχέως καταπαύεις τη επισκέψει σου.

Άνωθεν ευλόγει διαπαντός, ημών τους τροφίας, και αγέλην την των κτηνών, και παντοίων πόνων και πάσης καχεξίας, ημάς απαύστως ρύου, Μόδεστε ένδοξε.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς)

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τρίας, ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός Σου.

Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον. Κύριε ελέησον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.

Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Ο Ιερεύς: Ότι Σου εστιν η βασιλεία…

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Οσίως τον βίον σου διαπεράσας σοφέ, ποδήρει κεκόσμησαι Ιερωσύνης φαιδρώ, Ιερόαθλε Μόδεστε. Όθεν και εναθλήσας προθυμότατα, Πάτερ, νυν εν αγαλλιάσει τω Χριστώ συναγάλλη, πρεσβεύων υπέρ πάντων ημών των ευφημούντων σε.

Ο Ιερεύς μνημονεύει των υπέρ ων η Παράκλησις.

Και εν τη Απολύσει το παρόν Προσόμοιον.

Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου.

Μέγας αντιλήπτωρ και φρουρός, των ειλικρινώς σε τιμώντων, υπάρχων Μόδεστε, σκέπε και διάσωζε ημάς εκάστοτε, ολεθρίων συμπτώσεων, και πάσης οδύνης και πταισμάτων άφεσιν, εξαίτει άπασι, ζώων δε αλόγων τα πάθη, ίασαι τη ση χειρουργία, ως αυτών ακέστωρ θεοπρόβλητος.

Ήχος πλ. δ’.

Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Ήχος β’.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.  

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ’

Εν τω τελευταίω κεφαλαίω συνεχίζεται η περιγραφή της μακαρίας ζωής των πολιτών της νέας Ιερουσαλήμ και από του στίχου 6 επακολουθεί ο επίλογος του βιβλίου, εν τω οποίω επικυρούται το όλον περιεχόμενον αυτού διά φωνής αγγελικής και παρεμβάλλεται παραγγελία και υπόσχεσις του Ιησού Χριστού, εν τέλει δε και νέα προειδοποίησις αυτού περί της ταχείας ελεύσεώς του.

Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου.

2 εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εκείθεν ξύλον ζωής, ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούν τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του ξύλου εις θεραπείαν των εθνών.

3 και παν κατάθεμα ουκ έσται έτι και ο θρόνος του Θεού και του αρνίου εν αυτή έσται, και οι δούλοι αυτού λατρεύσουσιν αυτώ

4 και όψονται το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού επί των μετώπων αυτών.

5 και νυξ ουκ έσται έτι, και ου χρεία λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς, και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων.

6 Και λέγει μοι ούτοι οι λόγοι πιστοί και αληθινοί, και Κύριος ο Θεός των πνευμάτων των προφητών απέστειλε τον άγγελον αυτού δείξαι τοις δούλοις αυτού α δει γενέσθαι εν τάχει.

7 και ιδού έρχομαι ταχύ. μακάριος ο τηρών τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου.

8 Καγώ Ιωάννης ο ακούων και βλέπων ταύτα. και ότε ήκουσα και έβλεψα, έπεσα προσκυνήσαι έμπροσθεν των ποδών του αγγέλου του δεικνύοντός μοι ταύτα.

9 και λέγει μοι όρα μη σύνδουλός σού ειμι και των αδελφών σου των προφητών και των τηρούντων τους λόγους του βιβλίου τούτου τω Θεώ προσκύνησον.

10 Και λέγει μοι μη σφραγίσης τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου ο καιρός γαρ εγγύς εστιν.

11 ο αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω έτι.

12 Ιδού έρχομαι ταχύ, και ο μισθός μου μετ’ εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού.

13 εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος.

14 Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς αυτού, ίνα έσται η εξουσία αυτών επί το ξύλον της ζωής, και τοις πυλώσιν εισέλθωσιν εις την πόλιν.

15 έξω οι κύνες και οι φαρμακοί και οι πόρνοι και οι φονείς και οι ειδωλολάτραι και πας ο φιλών και ποιών ψεύδος.

16 Εγώ Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου μαρτυρήσαι υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις. εγώ ειμι η ρίζα και το γένος Δαυΐδ, ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός.

17 Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν έρχου. και ο διψών ερχέσθω, και ο θέλων λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν.

18 Μαρτυρώ εγώ παντί τω ακούοντι τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου. Εάν τις επιθή επί ταύτα, επιθήσει ο Θεός επ’ αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω

19 και εάν τις αφέλη από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, αφελεί ο Θεός το μέρος αυτού από του ξύλου της ζωής και εκ της πόλεως της αγίας, των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω.

20 Λέγει ο μαρτυρών ταύτα ναι έρχομαι τάχυ. Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού.

21 Η χάρις του Κύριου Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων αμήν.

Α’ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΣΤ’

Στίχ. 1-4. Η συνεισφορά διά την Εκκλησίαν των Ιεροσολύμων.

Περί δε της λογίας της εις τους αγίους, ώσπερ διέταξα ταις εκκλησίαις της Γαλατίας ούτω και υμείς ποιήσατε.

2 κατά μίαν σαββάτων έκαστος υμών παρ’ εαυτώ τιθέτω θησαυρίζων ό,τι αν ευοδώται, ίνα μη όταν έλθω τότε λογίαι γίνωνται.

3 όταν δε παραγένωμαι, ους εάν δοκιμάσητε, δι’ επιστολών τούτους πέμψω απενεγκείν την χάριν υμών εις Ιερουσαλήμ

4 εάν δε η άξιον του καμέ πορεύεσθαι, συν εμοί πορεύσονται.

Στίχ. 5-9. Το ταξίδιον του Παύλου εις Κορινθον.

5 Ελεύσομαι δε προς υμάς όταν Μακεδονίαν διέλθω Μακεδονίαν γαρ διέρχομαι

6 προς υμάς δε τυχόν παραμενώ ή και παραχειμάσω, ίνα υμείς με προπέμψητε ου εάν πορεύωμαι.

7 ου θέλω γαρ υμάς άρτι εν παρόδω ιδείν, ελπίζω δε χρόνον τινά επιμείναι προς υμάς, εάν ο Κύριος επιτρέπη.

8 επιμενώ δε εν Εφέσω έως της πεντηκοστής

9 θύρα γαρ μοι ανέωγε μεγάλη και ενεργής, και αντικείμενοι πολλοί.

Στίχ. 10-18. Παραγγελίαι και προτροπαί.

10 Εάν δε έλθη Τιμόθεος,βλέπετε ίνα αφόβως γένηται προς υμάς το γαρ έργον Κυρίου εργάζεται ως καγώ μη τις ουν αυτόν εξουθενήση.

11 προπέμψατε δε αυτόν εν ειρήνη ίνα έλθη προς με εκδέχομαι γαρ αυτόν μετά των αδελφών.

12 Περί δε Απολλώ του αδελφού, πολλά παρεκάλεσα αυτόν ίνα έλθη προς υμάς μετά των αδελφών και πάντως ουκ ην θέλημα ίνα νυν έλθη, ελεύσεται δε όταν ευκαιρήση.

13 Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε.

14 πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω.

15 Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί οίδατε την οικίαν Στεφανά, ότι εστίν απαρχή της Αχαΐας και εις διακονίαν τοις αγίοις έταξαν εαυτούς

16 ίνα και υμείς υποτάσσησθε τοις τοιούτοις και παντί τω συνεργούντι και κοπιώντι.

17 χαίρω δε επί τη παρουσία Στεφανά και Φουρτουνάτου και Αχαϊκού, ότι το υμών υστέρημα ούτοι ανεπλήρωσαν

18 ανέπαυσαν γαρ το εμόν πνεύμα και το υμών. επιγινώσκετε ουν τους τοιούτους.

Στίχ. 19-24. Διάφοροι χαιρετισμοί.

19 Ασπάζονται υμάς αι εκκλησίαι της Ασίας. ασπάζονται υμάς εν Κυρίω πολλά Ακύλας και Πρίσκιλλα συν τη κατ’ οίκον αυτών εκκλησία.

20 ασπάζονται υμάς οι αδελφοί πάντες. ασπάσασθε αλλήλους εν φιλήματι αγίω.

21 Ο ασπασμός τη εμή χειρί Παύλου.

22 ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά.

23 Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού μεθ’ υμών.

24 η αγάπη μου μετά πάντων υμών εν Χριστώ Ιησού αμήν. 

Α’ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ’

Στίχ. 1-28. Η Ανάστασις του Κυρίου απόδειξις της αναστάσεως των νεκρών.

Γνωρίζω δε υμίν, αδελφοί, το ευαγγέλιον ο ευηγγελισάμην υμίν, ο και παρελάβετε, εν ω και εστήκατε,

2 δι’ ου και σώζεσθε, τίνι λόγω ευηγγελισάμην υμίν ει κατέχετε, εκτός ει μη εική επιστεύσατε.

3 παρέδωκα γαρ υμίν εν πρώτοις ο και παρέλαβον, ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών κατά τας γραφάς,

4 και ότι ετάφη, και ότι εγήγερται τη τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς,

5 και ότι ώφθη Κηφά, είτα τοις δώδεκα

6 έπειτα ώφθη επάνω πεντακοσίοις αδελφοίς εφάπαξ, εξ ων οι πλείους μένουσιν έως άρτι, τινές δε και εκοιμήθησαν

7 έπειτα ώφθη Ιακώβω, είτα τοις αποστόλοις πάσιν

8 έσχατον δε πάντων ωσπερεί τω εκτρώματι ώφθη καμοί.

9 εγώ γαρ ειμι ο ελάχιστος των αποστόλων, ος ουκ ειμί ικανός καλείσθαι απόστολος, διότι εδίωξα την εκκλησίαν του Θεού

10 χάριτι δε Θεού ειμι ο ειμι και η χάρις αυτού η εις εμέ ου κενή εγενήθη, αλλά περισσότερον αυτών πάντων εκοπίασα, ουκ εγώ δε, αλλ’ η χάρις του Θεού η συν εμοί.

11 είτε ουν εγώ είτε εκείνοι, ούτω κηρύσσομεν και ούτως επιστεύσατε.

12 Ει δε Χριστός κηρύσσεται ότι εκ νεκρών εγήγερται, πως λέγουσί τινες εν υμίν ότι ανάστασις νεκρών ουκ έστιν;

13 ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται

14 ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών.

15 ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του Θεού, ότι ήγειρε τον Χριστόν, ον ουκ ήγειρεν, είπερ άρα νεκροί ουκ εγείρονται

16 ει γαρ νεκροί ουκ εγείρονται, ουδέ Χριστός εγήγερται.

17 ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών.

18 άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απώλοντο.

19 ει εν τη ζωή ταύτη ηλπικότες εσμέν εν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν.

20 Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

21 επειδή γαρ δι’ ανθρώπου ο θάνατος, και δι’ ανθρώπου ανάστασις νεκρών.

22 ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται.

23 έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού

24 είτα το τέλος, όταν παραδώ την βασιλείαν τω Θεώ και πατρί, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν.

25 δει γαρ αυτόν βασιλεύειν άχρις ου αν θη πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού.

26 έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος

27 πάντα γαρ υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού. Όταν δε είπη ότι πάντα υποτέτακται, δήλον ότι εκτός του υποτάξαντος αυτώ τα πάντα.

28 όταν δε υποταγή αυτώ τα πάντα, τότε και αυτός ο υιός υποταγήσεται τω υποτάξαντι αυτώ τα πάντα, ίνα η ο Θεός τα πάντα εν πάσιν.

Στίχ. 29-34. Η συμπεριφορά των Αποστόλων και των πιστών απόδειξις της αναστάσεως των νεκρών.

29 Επεί τι ποιήσουσιν οι βαπτιζόμενοι υπέρ των νεκρών, ει όλως νεκροί ουκ εγείρονται; τι και βαπτίζονται υπέρ των νεκρών;

30 τι και ημείς κινδυνεύομεν πάσαν ώραν;

31 καθ’ ημέραν αποθνήσκω, νη την υμετέραν καύχησιν ην έχω εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

32 ει κατά άνθρωπον εθηριομάχησα εν Εφέσω, τι μοι το όφελος; Ει νεκροί ουκ εγείρονται, φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν.

33 μη πλανάσθε φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί.

34 εκνήψατε δικαίως και μη αμαρτάνετε αγνωσίαν γαρ Θεού τινες έχουσι προς εντροπήν υμίν λέγω.

Στίχ. 35-49. Πως θα είναι τα αναστημένα σώματα.

35 Αλλ’ ερεί τις πως εγείρονται οι νεκροί; ποίω δε σώματι έρχονται;

36 άφρον, συ ο σπείρεις, ου ζωοποιείται εάν μη αποθάνη

37 και ο σπείρεις, ου το σώμα το γενησόμενον σπείρεις, αλλά γυμνόν κόκκον, ή τύχοι σίτου ή τινος των λοιπών

38 ο δε Θεός αυτώ δίδωσι σώμα καθώς ηθέλησε, και εκάστω των σπερμάτων το ίδιον σώμα.

39 ου πάσα σαρξ η αυτή σαρξ, αλλά άλλη μεν ανθρώπων, άλλη δε σαρξ κτηνών, άλλη δε ιχθύων, άλλη δε πετεινών.

40 και σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια αλλ’ ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων.

41 άλλη δόξα ηλίου, και άλλη δόξα σελήνης, και άλλη δόξα αστέρων αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη.

42 ούτω και η ανάστασις των νεκρών. σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία

43 σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει

44 σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. έστι σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν.

45 ούτω και γέγραπται εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν.

46 αλλ’ ου πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ψυχικόν, έπειτα το πνευματικόν.

47 ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού.

48 οίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι

49 και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου.

Στίχ. 50-58. Πως θα γίνη η ανάστασις των νεκρών.

50 Τούτο δε φημι, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί.

51 ιδού μυστήριον υμίν λέγω πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα,

52 εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγσόμεθα.

53 δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν.

54 όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος.

55 που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, άδη, το νίκος;

56 το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία, η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος.

57 τω δε Θεώ χάρις τω διδόντι ημίν το νίκος διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

58 Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι, περισσεύοντες εν τω έργω του Κυρίου πάντοτε, ειδότες ότι ο κόπος υμών ουκ έστι κενός εν Κυρίω

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ’

Εν τω κεφαλαίω τούτω περιγράφεται η εν τη ανακαινισθείση γη εγκατάστασις της καινής Ιερουσαλήμ, της εξ ουρανού καταβαινούσης ως νύμφης ητοιμασμένης εις γάμον και αποτελούσης την σκηνήν, εν η ο Θεός συγκατοικεί αιωνίως μετά των ανθρώπων, ζώντων εν μακαριότητι. Η νύμφη αύτη του Αρνίου περιγράφεται ως επουράνιος και αχειροποίητος πόλις αείφωτος, κατησφαλισμένη εις τον αιώνα, τεθεμελιωμένη αδιασείστως, άνετος διαμονή των εν αυτή οικούντων, οίτινες συγχρόνως είναι και οι ζώντες λίθοι, δι’ ων αύτη έχει οικοδομηθή. Εντεύθεν και οι δώδεκα θεμέλιοι αυτής, οι δώδεκα Απόστολοι, είναι <<παντί λίθω κεκοσμημένοι>> και η όλη οικοδομή του τε τείχους αυτής, αλλά και  αυτής της πόλεως μέχρι του ενδοτέρου βάθους αυτών έχει γίνει εξ ιάσπιδος και χρυσίου καθαρού. Ύδωρ ζων και καρπός του ξύλου της ζωής τρέφουσι τους πολίτας αυτής, οίτινες εν αμέσω επικοινωνία μετά του Θεού και του Αρνίου διατελούντες, βλέπουν το πρόσωπον αυτού και λατρεύουν αυτώ, αυτοί όντες ο έμψυχος ναός του Θεού. Διά τούτο δε χαρακτηριστικώτατα παρουσιάζεται η νέα Ιερουσαλήμ ως στερουμένη ναού, αυτή αύτη αποτελούσα ολόκληρος το άγιον του Θεού κατοικητήριον. Η όλη περιγραφή είναι καθαρώς βιβλική συγκεντρούσα τα εν τοις βιβλίοις των προφητών της Π. Διαθήκης εγκατεσπαρμένα χαρακτηριστικά της αχειροποιήτου πόλεως.

Και είδον ουρανόν καινόν και γην καινήν ο γαρ πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον, και η θάλασσα ουκ έστιν έτι.

2 και την πόλιν την αγίαν Ιερουσαλήμ καινήν είδον καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην τω ανδρί αυτής.

3 και ήκουσα φωνής μεγάλης εκ του ουρανού λεγούσης ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί λαός αυτού έσονται, και αυτός ο Θεός μετ’ αυτών έσται,

4 και εξαλείψει απ’ αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι ότι τα πρώτα απήλθον.

5 Και είπεν ο καθήμενος επί τω θρόνω ιδού καινά ποιώ πάντα. και λέγει μοι γράψον, ότι ούτοι οι λόγοι πιστοί και αληθινοί εισι.

6 και είπέ μοι γέγονεν. Εγώ το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν.

7 ο νικών, έσται αυτώ ταύτα, και έσομαι αυτώ Θεός και αυτός έσται μοι υιός.

8 τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστιν ο θάνατος ο δεύτερος.

9 Και ήλθεν εις των επτά αγγέλων των εχόντων τας επτά φιάλας τας γεμούσας των επτά πληγών των εσχάτων, και ελάλησε μετ’ εμού λέγων δεύρο δείξω σοι την νύμφην την γυναίκα του αρνίου.

10 και απήνεγκέ με εν πνεύματι επ’ όρος μέγα και υψηλόν, και έδειξέ μοι την πόλιν την αγίαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού,

11 έχουσαν την δόξαν του Θεού ο φωστήρ αυτής όμοιος λίθω τιμιωτάτω, ως λίθω ιάσπιδι κρυσταλλίζοντι

12 έχουσα τείχος μέγα και υψηλόν, έχουσα πυλώνας δώδεκα, και επί τοις πυλώσιν αγγέλους δώδεκα, και ονόματα επιγεγραμμένα, α εστιν ονόματα των δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ.

13 απ’ ανατολών πυλώνες τρείς, και από βορρά πυλώνες τρείς, και από νότου πυλώνες τρείς, και από δυσμών πυλώνες τρείς.

14 και το τείχος της πόλεως έχον θεμελίους δώδεκα, και επ’ αυτών δώδεκα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του αρνίου.

15 Και ο λαλών μετ’ εμού είχε μέτρον κάλαμον χρυσούν, ίνα μετρήση την πόλιν και τους πυλώνας αυτής και το τείχος αυτής.

16 και η πόλις τετράγωνος κείται, και το μήκος αυτής όσον και το πλάτος. Και εμέτρησε την πόλιν εν τω καλάμω επί σταδίους δώδεκα χιλιάδων το μήκος και το πλάτος και το ύψος αυτής ίσα εστί.

17 και εμέτρησε το τείχος αυτής εκατόν τεσσαράκοντα τεσσάρων πηχών, μέτρον ανθρώπου, ο εστιν αγγέλου.

18 και ην η ενδόμησις του τείχους αυτής ίασπις, και η πόλις χρυσίον καθαρόν, όμοιον υάλω καθαρώ.

19 οι θεμέλιοι του τείχους της πόλεως παντί λίθω τιμίω κεκοσμημένοι ο θεμέλιος ο πρώτος ίασπις, ο δεύτερος σάπφειρος, ο τρίτος χαλκηδών, ο τέταρτος σμάραγδος,

20 ο πέμπτος σαρδόνυξ, ο έκτος σάρδιον, ο έβδομος χρυσόλιθος, ο όγδοος βήρυλλος, ο ένατος τοπάζιον, ο δέκατος χρυσόπρασος, ο ενδέκατος υάκινθος, ο δωδέκατος αμέθυστος.

21 και οι δώδεκα πυλώνες δώδεκα μαργαρίται ανά εις έκαστος των πυλώνων ην εξ ενός μαργαρίτου. και η πλατεία της πόλεως χρυσίον καθαρόν ως ύαλος διαυγής.

22 Και ναόν ουκ είδον εν αυτή ο γαρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ ναός αυτής εστι, και το αρνίον.

23 και η πόλις ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το αρνίον.

24 και περιπατήσουσι τα έθνη διά του φωτός αυτής, και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν,

25 και οι πυλώνες αυτής ου μη κλεισθώσιν ημέρας νυξ γαρ ουκ έσται εκεί

26 και οίσουσι την δόξαν και την τιμήν τα των εθνών εις αυτήν.

27 και ου μη εισέλθη εις αυτήν παν κοινόν και ο ποιών βδέλυγμα και ψεύδος, ει μη οι γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου.