Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Η ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'.
Στίχ. 1-5. Ο Παύλος επιτιμά τους Γαλάτας.

Ω ανόητοι Γαλάται, τις υμάς αβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθαι, οις κατ' οφθαλμούς Ιησούς Χριστός προεγράφη εν υμίν εσταυρωμένος;
2 τούτο μόνον θέλω μαθείν αφ' υμών εξ έργων νόμου το Πνεύμα ελάβετε ή εξ ακοής πίστεως;
3 ούτως ανόητοί εστε; εναρξάμενοι πνεύματι νυν σαρκί επιτελείσθε;
4 τοσαύτα επάθετε εική; ει γε και εική.
5 ο ούν επιχορηγών υμίν το Πνεύμα και ενεργών δυνάμεις εν υμίν, εξ έργων νόμου ή εξ ακοής πίστεως;

Στίχ. 6-14. Η σωτηρία του Χριστιανού εκ πίστεως και κατά την Παλαιάν Διαθήκην.

6 καθώς Αβραάμ επίστευσε τω Θεώ, και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην.
7 Γινώσκετε άρα ότι οι εκ πίστεως, ούτοί εισιν υιοί Αβραάμ. 
8 προϊδούσα δε η Γραφή ότι εκ πίστεως δικαιοί τα έθνη ο Θεός, προευηγγελίσατο τω Αβραάμ ότι ενευλογηθήσονται εν σοι πάντα τα έθνη. 
9 ώστε οι εκ πίστεως ευλογούνται συν τω πιστώ Αβραάμ. 
10 Όσοι γαρ εξ έργων νόμου εισίν, υπό κατάραν εισί γέγραπται γαρ επικατάρατος πας ος ουκ εμμένει εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου του ποιήσαι αυτά. 
11 ότι δε εν νόμω ουδείς δικαιούται παρά τω Θεώ, δήλον ότι ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται. 
12 ο δε νόμος ουκ έστιν εκ πίστεως, αλλ' ο ποιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς. 
13 Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα γέγραπται γαρ επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου 
14 ίνα εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ γένηται εν Χριστώ Ιησού, ίνα την επαγγελίαν του Πνεύματος λάβωμεν διά της πίστεως. 

Στίχ. 15-29. Ο Μωσαϊκός νόμος παιδαγωγός εις Χριστόν. 
Διά της πίστεως εις τον Ι. Χριστόν γινίμεθα υιοί του Θεού.

15 Αδελφοί, κατά άνθρωπον λέγω όμως ανθρώπου κεκυρωμένην διαθήκην ουδείς αθετεί ή επιδιατάσσεται. 
16 τω δε Αβραάμ ερρέθησαν αι επαγγελίαι και τω σπέρματι αυτού ου λέγει, και τοίς σπέρμασιν, ως επί πολλών, αλλ' ως εφ' ενός, και τω σπέρματί σου, ος εστι Χριστός. 
17 τούτο δε λέγω διαθήκην προκεκυρωμένην υπό του Θεού εις Χριστόν ο μετά έτη τετρακόσια και τριάκοντα γεγονώς νόμος ουκ ακυροί, εις το καταργήσαι την επαγγελίαν. 
18 ει γαρ εκ νόμου η κληρονομία, ουκέτι εξ επαγγελίας τω δε Αβραάμ δι' επαγγελίας κεχάρισται ο Θεός. 
19 Τι ουν ο νόμος; των παραβάσεων χάριν προσετέθη, άχρις ου έλθη το σπέρμα ω επήγγελται, διαταγείς δι' αγγέλων εν χειρί μεσίτου. 
20 ο δε μεσίτης ενός ουκ έστιν, ο δε Θεός εις εστιν. 
21 ο ουν νόμος κατά των επαγγελιών του Θεού; μη γένοιτο. ει γαρ εδόθη νόμος ο δυνάμενος ζωοποιήσαι, όντως αν εκ νόμου ην η δικαιοσύνη 
22 αλλά συνέκλεισεν η γραφή τα πάντα υπό αμαρτίαν, ίνα η επαγγελία εκ πίστεως Ιησού Χριστού δοθή τοις πιστεύουσι. 
23 Προ δε του ελθείν την πίστιν υπό νόμον εφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εις την μέλλουσαν πίστιν αποκαλυφθήναι. 
24 ώστε ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χριστόν, ίνα εκ πίστεως δικαιωθώμεν 
25 ελθούσης δε της πίστεως ουκέτι υπό παιδαγωγόν εσμεν. 
26 πάντες γαρ υιοί Θεού εστε διά της πίστεως εν Χριστώ Ιησού 
27 όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. 
28 ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού. 
29 ει δε υμείς Χριστού, άρα του Αβραάμ σπέρμα εστέ και κατ' επαγγελίαν κληρονόμοι. 

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Ένα δολάριο και 11 σέντς

Μια μικρή πήρε λίγα κέρματα που βρήκε στο σπίτι και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς. Ο φαρμακοποιός , εκείνη την στιγμή, μιλούσε με έναν καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματά της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.
-Τι θέλεις; Την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω;
Τότε η μικρή του είπε:
-Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!
-Συγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.
-Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, πόσο κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω; Έχω χρήματα… .
Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
 - Δεν ξέρω, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.
Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεφτά έχει, η μικρή του απάντησε:
-Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρώ.
-Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακτιβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σέντς!
Πήρε τα λεφτά, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε:
-Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα.
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.
Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
-Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε.

Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: <<ένα δολάριο και 11 σεντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού…>>.

΄΄Τά ‘δωσα και τα δύο εις την πατρίδα΄΄

Ήμουν εις το Ναυτικόν το 1952 και ευρισκόμουν εις την πλατείαν Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα.
Οι νεώτεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλαιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνην την στιγμήν έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με την δύσιν του, γίγνεται υποστολή της σημαίας.
Τότε το Υπουργείον Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία εκυμάτιζε ακόμα εις το κτίριον.
Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλαιοί, γινόταν έπαρσις σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και εις την δύσιν του ηλίου γινόταν υποστολή.
Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που εζούσαν τότε οι άνθρωποι.
Το άγημα αποδόσεως τιμών εις το χώρον του, και ακούμε τον σαλπιγκτή να δίδη το σύνθημα διά την υποστολήν της σημαίας.
Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος.
Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ εσταθήκαμε εις στάσιν προσοχής.
Αποδίδεις με αυτόν τον τρόπον την τιμήν εις το ιερόν μας συμβολον, εις την γαλανόλευκην σημαίαν. Την στιγμήν που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενον, και η ψυχή του ταράζεται, με αυτό, που θα σας πω παρακάτω.
Όταν ετελείωσε  η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμον τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρόν αξιωματικόν να κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένον πλανόδιον καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και εις τας γωνίας ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του  είπε: <<διατί δεν εσηκώθηκες όρθιος διά να τιμήσης την σημαίαν μας; Δεν έχεις φιλότιμον κ.τ.λ.>>. Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρηκολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινεν. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και ότι άρχισε να τρέμη. Ήθελεν να φωνάξη, αλλά τον είδα με έκπληξιν να συγκρατήται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίση να κλαίη με λυγμούς. Όμως συνήλθεν γρήγορα, εσκούπισεν τα δάκρυά του και με την δύναμιν των χεριών του (που ήταν γερά) εστύλωσεν το σώμα του δυνατά, έσπρωξεν τον πάγκον με τα κάστανα μπροστά και εφώναξεν με όλην την ψυχήν του εις τον νεαρόν αξιωματικόν δυνατά <<πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δύο>>. Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, εφάνησαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από τα γόνατα. Και ξανάρχισεν να κλαίη. Ο κόσμος, όπως και εγώ γύρω του, έκλαιγεν και χειροκροτούσεν, όμως περισσότερον από όλους έκλαιγεν ο νεαρός αξιωματικός.
Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι να γίνεται. Εκείνην την στιγμήν πάντως έγινεν κάτι το αλησμόνητον, μία  φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και εις την συνέχειαν στέκεται ευθυτενής μπροστά εις τον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι εις την άκρην του γείσου του πηλικίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει <<τας κεκανονισμένας τιμάς>> που δεν ημπόρεσεν εκείνος τυπικά να αποδώση εις την σημαίαν μας, διατί της εχάρισεν τα δύο πόδια του εις τα βορειηπειρώτικα βουνά μας, διά να ημπορή να κυματίζη σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, εις ελεύθερην πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί να ημπορούν να πηγαίνουν με γρήγορον βήμα εις την ειρηνικήν απασχόλησίν τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από ένα ήρωα του αλβανικού μετόπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστήν, όποιον επάγγελμα και να ‘χη. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.
Δι’ αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένειαν και από το σχολείον διά το Έπος του 1940.

Δημήτριος Ντούλιας

Πλωτάρχης Π.Ν. ε.α.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Η μαντίλα

Kάποια γυναίκα παλαιόπιστη Ρωσίδα μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία. Αποδέχθηκε ολόκληρη την Ορθόδοξη διδασκαλία και ακολουθούσε όλους τους κανόνες της Εκκλησίας με ακρίβεια. 
Λίγο καιρό αργότερα, η γυναίκα αυτή έτυχε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στο οποίο τραυματίσθηκε βαρειά στον θώρακα που κτύπησε πάνω στο τιμόνι. Λίγο μετά τον τραυματισμό, εμφανίσθηκε καρκίνος στο στήθος. Οι ιατροί πρότειναν την αφαίρεσι του στήθους με χειρουργική επέμβασι. Η γυναίκα το δέχθηκε με ταπείνωσι, ως θέλημα του Θεού. Η εγχείρησις ήταν επιτυχής, αλλά οι ιατροί επέβαλαν εντατική χημειοθεραπεία ως προληπτικό μέτρο. Μάλιστα προειδοποίησαν την γυναίκα, ότι εξ αιτίας αυτής της χημειοθεραπείας θα έχανε τα μαλλιά της. Η γυναίκα και πάλι το δέχθηκε ταπεινά, ελπίζοντας στον Κύριο. 
Η χημειοθεραπεία άρχισε και παρ' όλο που διήρκεσε γιά μεγάλο διάστημα, δεν επηρέασε τα μαλλιά της. Οι ιατροί εξεπλάγησαν πάρα πολύ και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο. 
Μία νύκτα που η γυναίκα κοιμόταν, είδε την Υπεραγία Θεοτόκο, η Οποία της είπε: 
<< Επειδή ποτέ στην ζωή σου δεν μπήκες σε Εκκλησία με το κεφάλι σου ακάλυπτο, ούτε μία τρίχα δεν θα πέση από αυτό λόγω της χημειοθεραπείας>>.

<< Πάσα δε γυνή προσευχομένη ακατακαλύπτω τη κεφαλή καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής... Εν υμίν αυτοίς κρίνατε πρέπον εστί γυναίκα ακατακάλυπτον τω Θεώ προσεύχεσθαι; >>. ( Α' Κορινθ. ια' 5, 13 ). 
<< Αι γυναίκες είναι σεμνόν και άγιον το να προσεύχωνται με σκεπασμένον κεφάλι, κατά την εντολήν και παραγγελίαν του Αποστόλου, επειδή με το σκέπασμα της κεφαλής προξενούσι δόξαν εις τους άνδρας αυτών και τιμήν και σέβας εις τους Αγγέλους όπου τας φυλάττουν... 
Ανίσως αι γυναίκες, όταν αναγινώσκουν κανένα ιερόν βιβλίον πρέπει να σκεπάζωνται, διά να δείξουν και με το έξω σχήμα την εσωτερικήν ευλάβειαν της καρδίας, καθώς λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, πόσω μάλλον πρέπει να σκεπάζωνται, όταν απέρχωνται εις τον Ναόν του Θεού διά να προσευχηθούν; επειδή με το έξωθεν σκέπασμα φανερώνουσι την εσωτερικήν ευλάβειαν της ψυχής των >>
( Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου )
<< Με ταύτα τα λόγια αινιγματωδώς φανερώνει εδώ ο Απόστολος ένα άλλο φοβερώτατον δηλαδή, ότι αναφέρεται εις τον Θεόν η ύβρις και ατιμία οπού ακολουθεί, από το να μη σκεπάζωνται αι γυναίκες εις την προσευχήν >>. 
( Αγίου Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας ).

Ένα σύγχρονο θαύμα που συνέβη στην Αυστραλία.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Η ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

Στίχ. 1-10. Το Ευαγγέλιον και η διακονία του Παύλου
ενεκρίθησαν υπό των άλλων αποστόλων.

Έπειτα διά δεκατεσσάρων ετών πάλιν ανέβην εις Ιεροσόλυμα μετά Βαρνάβα, συμπαραλαβών και Τίτον
2 ανέβην δε κατά αποκάλυψιν και ανεθέμην αυτοίς το ευαγγέλιον ο κηρύσσω εν τοις έθνεσι, κατ’ ιδίαν δε τοις δοκούσι, μήπως εις κενόν τρέχω ή έδραμον.
3 αλλ’ ουδέ Τίτος ο συν εμοί, Έλλην ων, ηναγκάσθη περιτμηθήναι,
4 διά δε τους παρεισάκτους ψευδαδέλφους, οίτινες παρεισήλθον κατασκοπήσαι την ελευθερίαν ημών ην έχομεν εν Χριστώ Ιησού, ίνα ημάς καταδουλώσωνται
5 οις ουδέ προς ώραν είξαμεν τη υποταγή, ίνα η αλήθεια του ευαγγελίου διαμείνη προς υμάς.
6 από δε των δοκούντων είναί τι, οποίοι ποτε ήσαν ουδέν μοι διαφέρει πρόσωπον Θεός ανθρώπου ου λαμβάνει εμοί γαρ οι δοκούντες ουδέν προσανέθεντο,
7 αλλά τουναντίον ιδόντες ότι πεπίστευμαι το ευαγγέλιον της ακροβυστίας καθώς Πέτρος της περιτομής
8 ο γαρ ενεργήσας Πέτρω εις αποστολήν της περιτομής ενήργησε και εμοί εις τα έθνη
9 και γνόντες την χάριν την δοθείσάν μοι, Ιάκωβος και Κηφάς και Ιωάννης, οι δοκούντες στύλοι είναι, δεξιάς έδωκαν εμοί και Βαρνάβα κοινωνίας, ίνα ημείς εις τα έθνη, αυτοί δε εις την περιτομήν
10 μόνον των πτωχων ίνα μνημονεύωμεν, ο και εσπούδασα αυτό τούτο ποιήσαι.

Στίχ. 11-21. Ο Παύλος αντιλέγει εις τον Πέτρον
και δεικνύει την ανεξαρτησίαν του αποστολικού του κύρους.

11 Ότε δε ήλθεν Πέτρος εις Αντιόχειαν, κατά πρόσωπον αυτώ αντέστην, ότι κατεγνωσμένος ην.
12 προ του γαρ ελθείν τινας από Ιακώβου μετά των εθνών συνήσθιεν ότε δε ήλθον, υπέστελλε και αφώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής.
13 και συνυπεκρίθησαν αυτώ και οι λοιποί Ιουδαίοι, ώστε και Βαρνάβας συναπήχθη αυτών τη υποκρίσει.
14 αλλ’ ότε είδον ότι ουκ ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον τω Πέτρω έμπροσθεν πάντων ει συ Ιουδαίος υπαρχων εθνικώς ζης και ουκ Ιουδαϊκώς, τι τα έθνη αναγκάζεις ιουδαΐζειν;
15 Ημείς φύσει Ιουδαίοι και ουκ εξ εθνών αμαρτωλοί,
16 ειδότες δε ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη διά πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουκ εξ έργων νόμου, διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σάρξ.
17 ει δε ζητούντες δικαιωθήναι εν Χριστώ ευρέθημεν και αυτοί αμαρτωλοί, άρα Χριστός αμαρτίας διάκονος; Μη γένοιτο.
18 ει γαρ α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι.
19 εγώ γαρ διά νόμου νόμω απέθανον, ίνα Θεώ ζήσω.
20 Χριστώ συνεσταύρωμαι ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού.
21 Ουκ αθετώ την χάριν του Θεού ει γαρ διά νόμου δικαιοσύνη, άρα Χριστός δωρεάν απέθανεν.