ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β’

Στίχ. 1-4. Θερμή παράκλησις διά την ενότητα των Χριστιανών.

Ει τις ουν παράκλησις εν Χριστώ, ει τι παραμύθιον αγάπης, ει τις κοινωνία Πνεύματος, ει τις σπλάγχνα και οικτιρμοί,

2 πληρώσατέ μου την χαράν, ίνα το αυτό φρονήτε, την αυτήν αγάπην έχοντες, σύμψυχοι, το εν φρονούντες,

3 μηδέν κατά εριθείαν ή κενοδοξίαν, αλλά τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντας εαυτών.

4 μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος.

Στίχ. 5-11. Ο Χριστός πρότυπον αυταπαρνήσεως και ταπεινώσεως.

5 τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού,

6 ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ,

7 αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπου γενόμενος,

8 και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου δε σταυρού.

9 διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα,

10 ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,

11 και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός.

Στίχ. 12-18. Πιστοί και θαρραλέοι.

12 Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπηκούσατε, μη ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά νυν πολλώ μάλλον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε

13 ο Θεός γαρ εστιν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας.

14 πάντα ποιείτε χωρίς γογγυσμών και διαλογισμών,

15 ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, εν οις φαίνεσθε ως φωστήρες εν κόσμω,

16 λόγον ζωής επέχοντες, εις καύχημα εμοί εις ημέραν Χριστού, ότι ουκ εις κενόν έδραμον ουδέ εις κενόν εκοπίασα.

17 Αλλ’ ει και σπένδομαι επί τη θυσία και λειτουργία της πίστεως υμών, χαίρω και συγχαίρω πάσιν υμίν

18 το δ’ αυτό και υμείς χαίρετε και συγχαίρετέ μοι.

Στίχ. 19-30. Εγκώμιον των συνεργών του Τιμοθέου και Επαφροδίτου.

19 Ελπίζω δε εν Κυρίω Ιησού Τιμόθεον ταχέως πέμψαι υμίν, ίνα καγώ ευψυχώ γνους τα περί υμών
20 ουδένα γαρ έχω ισόψυχον, όστις γνησίως τα περί υμών μεριμνήσει
21 οι πάντες γαρ τα εαυτών ζητούσιν, ου τα Χριστού Ιησού. 
22 την δε δοκιμήν αυτού γινώσκετε, ότι ως πατρί τέκνον συν εμοί εδούλευσεν εις το ευαγγέλιον. 
23 τούτον μεν ουν ελπίζω πέμψαι ως αν απίδω τα περί εμέ εξαυτής 
24 πέποιθα δε εν Κυρίω ότι και αυτός ταχέως ελεύσομαι. 
25 Αναγκαίον δε ηγησάμην Επαφρόδιτον τον αδελφόν και συνεργόν και συστρατιώτην μου, υμών δε απόστολον και λειτουργόν της χρείας μου, πέμψαι προς υμάς, 
26 επειδή επιποθών ην πάντας υμάς, και αδημονών διότι ηκούσατε ότι ησθένησε. 
27 και γαρ ησθένησε παραπλήσιον θανάτου αλλ' ο Θεός αυτόν ηλέησεν, ουκ αυτόν δε μόνον, αλλά και εμέ, ίνα μη λύπην επί λύπην σχώ. 
28 σπουδαιοτέρως ουν έπεμψα αυτόν, ίνα ιδόντες αυτόν πάλιν χαρήτε, καγώ αλυπότερος ω. 
29 προσδέχεσθε ουν αυτόν εν Κυρίω μετά πάσης χαράς, και τους τοιούτους εντίμους έχετε, 
30 ότι διά το έργον του Χριστού μέχρι θανάτου ήγγισε, παραβουλευσάμενος τη ψυχή ίνα αναπληρώση το υμών υστέρημα της προς με λειτουργίας.

Θεοτοκίον

Ύμνος σύντομος ή μακρύς, όμοιος με τα δοξαστικά. Ονομάστηκε έτσι γιατί είναι αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο. 
Το τελευταίο τροπάριο κάθε ωδής στους Κανόνες καθώς και σε άλλες ομάδες τροπαρίων είναι αφιερωμένο στην Θεοτόκο και λέγεται και αυτό Θεοτοκίο. Οι Θεομητορικές εορτές έχουν πάντα <<Δόξα... Και νυν...>> Θεοτοκίο. Το Δοξαστικό των στίχων του εσπερινού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, είναι οκτώηχο, δηλ. οι στίχοι του ψάλλονται εναλλάξ από τους δύο χορούς στους οκτώ ήχους. Τα Θεοτοκία διακρίνονται σε Δογματικά και Σταυρώσιμα.

ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
Στίχ. 1-11.  Ο Παύλος ευχαριστεί τον Θεόν διά τους Φιλιππησίους. 

Παύλος και Τιμόθεος, δούλοι Ιησού Χριστού, πάσι τοις αγίοις εν Χριστώ Ιησού τοις ούσιν εν Φιλίπποις συν επισκόποις και διακόνοις 
2 χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού. 
3 Ευχαριστώ τω Θεώ μου επί πάση τη μνεία υμών, 
4 πάντοτε εν πάση δεήσει μου υπέρ πάντων υμών μετά χαράς την δέησιν ποιούμενος 
5 επί τη κοινωνία υμών εις το ευαγγέλιον από πρώτης ημέρας άχρι του νυν, 
6 πεποιθώς αυτό τούτο, ότι ο εναρξάμενος εν υμίν έργον αγαθόν επιτελέσει άχρις ημέρας Ιησού Χριστού, 
7 καθώς εστι δίκαιον εμοί τούτο φρονείν υπέρ πάντων υμών διά το έχειν με εν τη καρδία υμάς, εν τε τοις δεσμοίς μου και εν τη απολογία και βεβαιώσει του ευαγγελίου συγκοινωνούς μου της χάριτος πάντας υμάς όντας. 
8 μάρτυς γαρ μού εστιν ο Θεός, ως επιποθώ πάντας υμάς εν σπλάγχνοις Ιησού Χριστού. 
9 και τούτο προσεύχομαι, ίνα η αγάπη υμών έτι μάλλον και μάλλον περισσεύη εν επιγνώσει και πάση αισθήσει, 
10 εις το δοκιμάζειν υμάς τα διαφέροντα, ίνα ήτε ειλικρινείς και απρόσκοποι εις ημέραν Χριστού, 
11 πεπληρωμένοι καρπών δικαιοσύνης των διά Ιησού Χριστού εις δόξαν και έπαινον Θεού. 

Στίχ. 12-18. Το Ευαγγέλιον διαδίδεται παρά τας δυσμενείς συνθήκας του Αποστόλου. 

12 Γινώσκειν δε υμάς βούλομαι, αδελφοί, ότι τα κατ' εμέ μάλλον εις προκοπήν του ευαγγελίου ελήλυθεν, 
13 ώστε τους δεσμούς μου φανερούς εν Χριστώ γενέσθαι εν όλω τω πραιτωρίω και τοις λοιποίς πάσι, 
14 και τους πλείονας των αδελφών εν Κυρίω πεποιθότας τοις δεσμοίς μου περισσοτέρως τολμάν αφόβως τον λόγον λαλείν. 
15 τινές μεν και διά φθόνον και έριν, τινές δε και δι' ευδοκίαν τον Χριστόν κηρύσσουσιν 
16 οι μεν εξ εριθείας τον Χριστόν καταγγέλλουσιν, ουχ αγνώς, οιόμενοι θλίψιν επιφέρειν τοις δεσμοίς μου 
17 οι δε εξ αγάπης, ειδότες ότι εις απολογίαν του ευαγγελίου κείμαι. 
18 τί γαρ; πλην παντί τρόπω, είτε προφάσει είτε αληθεία, Χριστός καταγγέλλεται. και εν τούτω χαίρω. αλλά και χαρήσομαι 

Στίχ. 19-26. Τα συναισθήματα του Παύλου ευρισκομένου εις την φυλακήν. 

19 οίδα γαρ ότι τούτο μοι αποβήσεται εις σωτηρίαν διά της υμών δεήσεως και επιχορηγίας του Πνεύματος Ιησού Χριστού, 
20 κατά την αποκαραδοκίαν και ελπίδα μου ότι εν ουδενί αισχυνθήσομαι, αλλ' εν πάση παρρησία, ως πάντοτε και νυν μεγαλυνθήσεται Χριστός εν τω σώματί μου είτε διά ζωής είτε διά θανάτου. 
21 Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος. 
22 ει δε το ζην εν σαρκί, τούτο μοι καρπός έργου, και τι αιρήσομαι ου γνωρίζω. 
23 συνέχομαι δε εκ των δύο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι πολλώ γαρ μάλλον κρείσσον 
24 το δε επιμένειν εν τη σαρκί αναγκαιότερον δι' υμάς. 
25 και τούτο πεποιθώς οίδα ότι μενώ και συμπαραμενώ πάσιν υμίν εις την υμών προκοπήν και χαράν της πίστεως, 
26 ίνα το καύχημα υμών περισσεύη εν Χριστώ Ιησού εν εμοί διά της εμής παρουσίας πάλιν προς υμάς. 

Στίχ. 27-30. Προτροπαί προς τους Φιλιππησίους. 

27 Μόνον αξίως του ευαγγελίου του Χριστού πολιτεύεσθε, ίνα είτε ελθών και ιδών υμάς είτε απών ακούσω τα περί υμών, ότι στήκετε εν ενί πνεύματι, μιά ψυχή συναθλούντες τη πίστει του ευαγγελίου, 
28 και μη πτυρόμενοι εν μηδενί υπό των αντικειμένων, ήτις αυτοίς μεν εστιν ένδειξις απωλείας, υμίν δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού 
29 ότι υμίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν, 
30 τον αυτόν αγώνα έχοντες, οίον είδετε εν εμοί και νυν ακούετε εν εμοί. 

ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ

Οι Καταβασίες  αποτελούνται από τους Ειρμούς των Κανόνων και ονομάστηκαν έτσι γιατί όταν τις έψαλλαν οι ιεροψάλτες και οι πιστοί κατέβαιναν από τα αναλόγια και τα στασίδια τους. 

Σε κάθε γιορτή υπάρχουν διαφορετικές Καταβασίες και το περιεχόμενό τους είναι ανάλογο με τα περιστατικά της γιορτής που γιορτάζουμε. 

Στις μεγάλες γιορτές, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πεντηκοστή, οι Καταβασίες είναι διπλές οι μεν απλές, οι δε Ιαμβικές, δηλ. είναι γραμμένες σε αρχαίο δωδεκασύλλαβο μέτρο. 

Αρχικά οι Καταβασίες εψάλλοντο χωριστά η κάθε μία στο τέλος, μετά από τα τροπάρια κάθε ωδής, όπως ψάλλονται σήμερα τη Μεγάλη Εβδομάδα καθώς και η Καταβασία της Θ΄ ωδής. Αργότερα επεκράτησε η συνήθεια να ψάλλονται όλες μαζί, κατά σειρά, στο τέλος του Κανόνα.

Όταν βλέπης πράγματα ωραία εις την όψιν, και έντιμα εις την γην, συλλογίσου, ότι όλα είναι ουτιδανά, και ωσάν μία κοπρία, κατά σύγκρισιν των ωραιοτήτων, και πλουσιοτήτων του ουρανού, τας οποίας μετά θάνατον έχεις να απολαύσης, ανίσως καταφρονήσης όλον τον Κόσμον στρέφωντας δε όλον το βλέμμα σου προς τον ήλιον, στοχάσου, ότι περισσότερον από αυτόν είναι λαμπρά και ωραία η ψυχή σου, ανίσως στέκης εις την χάριν του ποιητού σου ειδέ μη, είναι πλέον σκοτεινή και βδελυκτή, από το καταχθόνιον σκότος. Κυττάζωντας με τους οφθαλμούς σου εις τον ουρανόν, πέρασε με τα όμματα της ψυχής σου υψηλότερα εις τον εμπύρινον ουρανόν, και εκεί προσηλώσου με τον λογισμόν, ωσάν οπού, αυτός, σου είναι ετοιμασμένος διά παντοτεινόν ευτυχέστατον κατοικητήριον, ανίσως και ζήσης εδώ εις την γην με αθωότητα. Ακούωντας τα κελαδίσματα των πετεινών επάνω εις τα δένδρα, τον καιρόν της ανοίξεως, και άλλα μελωδικά άσματα, ύψωσε τον νουν εις εκείνα τα γλυκοκελαδίσματα του Παραδείσου, και στοχάσου πως εκεί αντηχεί ακαταπάυστος το, Αλληλούϊα, και η άλλαις Αγγελικαίς δοξολογίαις, και παρακάλεσε τον Θεόν να σε αξιώση να τον υμνής παντοτεινά, ομού με εκείνα τα ουράνια Πνεύματα << Και μετά ταύτα ήκουσα φωνήν όχλου πολλού μεγάλην εν τω ουρανώ, λέγοντος Αλληλούϊα >> (Αποκ. ιθ΄. 3).

Αγίου Νικοδήμου Αγιορειτου