Ωδαί

Ύμνοι - προσευχές - που περιέχονται στην Παλαιά Διαθήκη, εκτός από την ενάτη ωδή που περιέχεται στην Καινή Διαθήκη. Υπάρχουν εννέα ωδές και διαβάζονται την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. 
Οι εννέα Ωδές είναι: 
1η Ωδή Μωϋσέως ( Έξοδος ΙΕ' 1-19 ). 
2η Ωδή Μωϋσέως ( Δευτ. λβ' 1-43 ). 
3η Ωδή Άννης της μητρός Σαμουήλ του Προφήτου. ( Βασ. Α' καφ. Β' 1-10 ). 
4η Προσευχή Αββακούμ του Προφήτου ( Γ' 1-19 ). 
5η Προσευχή Ησαΐου του Προφήτου ( ΚΣΤ' 9-20 ). 
6η Προσευχή Ιωνά του Προφήτου ( Β' 3-10 ). 
7η Προσευχή των αγίων Τριών Παίδων ( Δαν. Γ' 2-33 ). 
8η Ύμνος των αγίων Τριών Παίδων ( Δαν. Γ' 34-66 ). 
9η Ωδή της Θεοτόκου ( Λουκ. Α' 46-55 ) και Προσευχή Ζαχαρίου του Πατρός του Προδρόμου ( Λουκ. Α' 68-79 ). 
Οι εννέα Ωδές των Κανόνων έχουν αντιστοιχία προς στις βιβλικ΄ς ωδές. ( μόνο οι Ειρμοί ).

Ωδή

Είναι θρησκευτικός ύμνος, θρησκευτικό άσμα. Παλαιότερα συνοδευόταν από μουσικό όργανο. Στη χριστιανική λατρεία ωδή είναι ομάδα τριών - τεσσάρων τροπαρίων που έχουν τον ίδιο ρυθμό και περιλαμβάνουν και τον Ειρμό. Η Ωδή είναι υποδιαίρεση του Κανόνος ο οποίος έχει εννέα ωδές, όσες είναι και οι βιβλικές ωδές και βρίσκονται σε απόλυτη αντιστοιχία. 

Ακροστιχίς

Στην εκκλησιαστική ορολογία Ακροστιχίς σημαίνει σειρά στίχων ή τροπαρίων, των οποίων τα αρχικά γράμματα αποτελούν μιά ορισμένη λέξη ή φράση. Ακροστιχίδα έχουν κυρίως οι Κανόνες, π.χ. ο κανών του Ακαθίστου ύμνου, που μελοποίησε ο Ιωσήφ ο υμνογράφος έχει ακροστιχίδα << Χαράς δοχείον, σοι πρέπει χαίρειν μόνη Ιωσήφ>>. Πολλοί κανόνες έχουν Ακροστιχίδα << κατ' αλφάβητον >> δηλ. κατ' απόλυτη σειρά γραμμάτων ( Α-Ω ) ή αντίστροφα ( Ω-Α ). Ακροστιχίδα έχουν και τα Κοντάκια π.χ. το Κοντάκιο του Ακαθίστου ύμνου έχει ακροστιχίδα << κατ' αλφάβητον >>. Επίσης σειρά τροπαρίων δύνανται να έχουν ακροστιχίδα, όπως τα Εγκώμια κ.ά.

Περί Οργής και Μνησικακίας

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

Μην οργίζεσαι ποτέ εναντίον κανενός και για καμμιά αιτία, εκτός κι αν κάποιος θελήση να σε χωρίση από τον Θεό και την αγάπη Του. Ποιός όμως έχει τη δύναμι να το κατορθώση αυτό, αν δεν το θέλης εσύ ο ίδιος; << Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; ... Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών>> (Ρωμ. 8. 35, 38-39 ). 

Γέννημα της οργής είναι η μνησικακία. Μνησικακία είναι η συντήρησις της οργής, μιά διαρκής κακία, σαράκι της ψυχής, ένα καρφί μπηγμένο μόνιμα στην ψυχή, φονευτής της αγάπης, της προσευχής, της μετανοίας και όλων των αρετών. Αν θέλης να νικήσης τη μνησικακία, πολέμησε το πάθος της οργής, που την γεννά. Αν θέλεις όμως να τη φονεύσης, τότε πρέπει πρώτα να παλαίψης γιά την απόξτησι της αγάπης και της ταπεινώσεως. Μέχρι τότε, χρησιμοποίησε σαν προσωρινό βάλσαμο γιά την κατασίγασι του πάθους την ανάμνησι των παθημάτων του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η ανάμνησις των φρικτών παθών και του σταυρικού Του θανάτου θα μαλακώση την ψυχή σου που μνησικακεί, γιατί θα αισθανθής υπερβολική ντροπή αναλογιζόμενος τη δική Του ανεξικακία. 

ΠΡΟΣ ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αι Κολασσαί ήσαν αξιόλογος πόλις της Φρυγίας, ουχί μακράν της Λαοδικείας και Ιεραπόλεως κείμεναι, ως συνάγεται και εκ του Κολας. Δ’ 13, όπου μνημονεύονται και αι τρείς αύται πόλεις ομού. Ήδη έχει ταφή εις ερείπια και μνημονεύεται χάρις εις την επιστολήν ταύτην, ήτις εστάλη εις την εν αυταίς ακμάζουσαν τότε Εκκλησίαν.

Ο απόστολος Παύλος φαίνεται, ότι δεν είχεν ιδρύσει αυτός την εν αυταίς Εκκλησίαν, αλλ’ ο εκ της πόλεως ταύτης καταγόμενος Επαφράς ( πρβλ. κεφ. α’ 7-9 και δ’ 12 ). Εν τούτοις επέδειξε μέγα ενδιαφέρον περί αυτής, όπως εμφαίνεται και εκ της επιστολής ταύτης, την οποίαν απέστειλεν εις τους εν Κολασσαίς Χριστιανούς, διά να προφυλάξη αυτούς από των ψευδοδιδασκάλων, οίτινες εζήτουν να παρασύρουν αυτούς εις είδός τι αγγελοθρησκείας και εις υπερασκητικάς υπερβολάς αποχής από ωρισμένων φαγητών και διακρίσεως ημερών.

Πληροφορίας περί τούτων έλαβεν ο Απόστολος υπ’ αυτού του Επαφρά, όστις ήλθεν εις συνάντησιν του Αποστόλου, ότε ούτος ήτο φυλακισμένος εις την Ρώμην κατά την πρώτην φυλάκισίν του. Συνεπώς και η επιστολή αύτη εγράφη από Ρώμης περί το 63 μ. Χ.