ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β'

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

Στίχ. 1-8. Εξορκίζει τον Τιμόθεον να κηρύττη και να κακοπαθή.

Το τέλος του Αποστόλου πλησιάζει.

Διαμαρτύρομαι ουν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, του μέλλοντος κρίνειν ζώντας και νεκρούς κατά την επιφάνειαν αυτού και την βασιλείαν αυτού,

2 κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή.

3 έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν,

4 και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται.

5 συ δε νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον.

6 εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε.

7 τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα

8 λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού.

Στίχ. 9-13.  Καλεί τον Τιμόθεον να έλθη προς αυτόν.

9 Σπούδασον ελθείν προς με ταχέως

10 Δημάς γαρ με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα, και επορεύθη εις Θεσσαλονίκην, Κρήσκης εις Γαλατίαν, Τίτος εις Δαλματίαν

11 Λουκάς εστι μόνος μετ’ εμού. Μάρκον αναλαβών άγε μετά σεαυτού έστι γαρ μοι εύχρηστος εις διακονίαν.

12 Τυχικόν δε απέστειλα εις Έφεσον.

13 τον φαιλόνην, ον απέλιπον εν Τρωάδι παρά Κάρπω, ερχόμενος φέρε, και τα βιβλία, μάλιστα τας μεμβράνας.

Στίχ. 14-22. Πληροφορίαι και χαιρετισμοί.

14 Αλέξανδρος ο χαλκεύς πολλά μοι κακά ενεδείξατο αποδώη αυτώ ο Κύριος κατά τα έργα αυτού

15 ον και συ φυλάσσου λίαν γαρ ανθέστηκε τοις ημετέροις λόγοις.

16 Εν τη πρώτη μου απολογία ουδείς μοι συμπαρεγένετο, αλλά πάντες με εγκατέλιπον μη αυτοίς λογισθείη

17 ο δε Κύριός μου παρέστη και ενεδυνάμωσέ με, ίνα δι’ εμού το κήρυγμα πληροφορηθή και ακούση πάντα τα έθνη και ερρύσθην εκ στόματος λέοντος.

18 και ρύσεταί με ο Κύριος από παντός έργου πονηρού και σώσει εις την βασιλείαν αυτού την επουράνιον ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

19 Άσπασαι Πρίσκαν και Ακύλαν και τον Ονησιφόρου οίκον.

20 Έραστος έμεινεν εν Κορίνθω, Τρόφιμον δε απέλιπον εν Μιλήτω ασθενούντα.

21 σπούδασον προ χειμώνος ελθείν. Ασπάζεταί σε Εύβουλος και Πούδης και Λίνος και Κλαυδία και οι αδελφοί πάντες.

22 Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μετά του πνεύματός σου. Η χάρις μεθ’ υμών αμήν. 

ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β'

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Στίχ. 1-9. Έρχονται καιροί δύσκολοι.

Τούτο δε γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί

2 έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι,

3 άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι,

4 προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι,

5 έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι. και τούτους αποτρέπου.

6 εκ τούτων γαρ εισιν οι ενδύνοντες εις τας οικίας και αιχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις,

7 πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν δυνάμενα.

8 ον τρόπον δε Ιαννής και Ιαμβρής αντέστησαν Μωϋσεί, ούτω και ούτοι ανθίστανται τη αληθεία, άνθρωποι κατεφθαρμένοι τον νουν, αδόκιμοι περί την πίστιν.

9 αλλ’ ου προκόψουσιν επί πλείον η γαρ άνοια αυτών έκδηλος έσται πάσιν, ως και η εκείνων εγένετο.

Στίχ, 10-17. Ο Τιμόθεος πρέπει να μείνη σταθερός.

10 Συ δε παρηκολούθηκάς μου τη διδασκαλία, τη αγωγή, τη προθέσει, τη πίστει, τη μακροθυμία, τη αγάπη, τη υπομονή,

11 τοις διωγμοίς, τοις παθήμασιν, οία μοι εγένοντο εν Αντιοχεία, εν Ικονίω, εν Λύστροις. οίους διωγμούς υπήνεγκα! Και εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος.

12 και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται

13 πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι.

14 συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες,

15 και ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.

16 πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη,

17 ίνα άρτος ή ο του Θεού άνθρωπος, προς παν έργον αγαθόν εξηρτισμένος. 

Μικρά Συναπτή

Είναι η συχνή προτροπή << Έτι και έτι εν Ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν >> του λειτουργού ιερέως ή διακόνου, που προσκαλεί τους πιστούς να προσευχηθούν στο Θεό εντονότερα και εκτενέστερα και να ζητήσουν την πρεσβεία των αγίων και της Θεοτόκου. Η Μικρά Συναπτή παρεμβάλλεται μεταξύ των Αντιφώνων στη θεία Λειτουργία. Στον Εσπερινό λέγεται μετά το Κάθισμα του ψαλτηρίου ( σήμερα παραλείπεται ), στον Όρθρο μετά τη συμπλήρωση της α' Στιχολογίας, μετά τα Αναστάσιμα Ευλογητάρια ( μόνο τις Κυριακές ), μετά την Γ' ωδή και μετά την ΣΤ' ωδή. Η Μικρά Συναπτή λέγεται και στις τρεις στάσεις των Εγκωμίων στον Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου. 

Ψαλμός - ψαλμοί

Οι ψαλμοί είναι τα ιερά άσματα που πήρε η Εκκλησία μας από την παλαιά Διαθήκη. Είναι οι ψαλμοί του Δαυΐδ που περιέχονται στο ψαλτήριο και ψάλλονται ή διαβάζονται σε όλες σχεδόν τις ακολουθίες. Οι ψαλμοί απετέλεσαν την πηγή της Υμνολογίας μας. Οι ψαλμοί είναι 151 και τους περισσότερους έχει γράψει ο προφητάναξ Δαυΐδ. Ο 151ος ψαλμός ευρίσκεται εκτός της σειράς αρίθμησης. 

Επιτάφιος Θρήνος

Είναι τα Εγκώμια που ψάλλονται σε τρεις στάσεις στον Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου. Είναι ο θρήνος της Θεοτόκου γιά την << Σφαγήν την άδικον >> του Ιησού Χριστού. Είναι το μοιρολόϊ της Παρθένου. Τα Εγκώμια εκδίδονται σε αυτοτελή τευχίδια με τον συναισθηματικά φορτισμένο τίτλο << Επιτάφιος Θρήνος >>.