ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Στίχ. 1-3. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας προαιώνιος Υιός του Θεού.

Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ’ εσχάτου των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ,

2 ον έθηκε κληρονόμον πάντων, δι’ ου και τους αιώνας εποίησεν

3 ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού, δι’ εαυτού καθαρισμόν ποιησάμενος των αμαρτιών ημών εκάθισεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς,

Στίχ. 4-14. Ο Χριστός είναι ασυγκρίτως ανώτερος των αγγέλων.

4 τοσούτω κρείττων γενόμενος των αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ’ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα.

5 τίνι γαρ είπε ποτε των αγγέλων υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε; Και πάλιν εγώ έσομαι αυτώ εις πατέρα, και αυτός έσται μοι εις υιόν;

6 όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού.

7 και προς μεν τους αγγέλους λέγει ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα, και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα

8 προς δε τον υιόν ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου.

9 ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν διά τούτο έχρισέ σε, ο Θεός, ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου

10 και συ κατ’ αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισιν οι ουρανοί

11 αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται,

12 και ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς, και αλλαγήσονται συ δε ο αυτός ει, και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι.

13 προς τίνα δε των αγγέλων είρηκέ ποτε κάθου εκ δεξιών μου έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου;

14 ουχί πάντες εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν; 

Η ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Είναι εν εκ των σοβαρωτάτων βιβλίων της Καινής Διαθήκης, μη υπολειπομένη εις σπουδαιότητα ουδεμιάς των λοιπών επιστολών του θείου Παύλου. Σύγγραμμα απολογητικού χαρακτήρος, αποδεικνύει συστηματικώς την ανυπέρβλητον υπεροχήν του Χριστιανισμού και της Νέας Διαθήκης έναντι της Ισραηλιτικής θρησκείας και της Παλαιάς Διαθήκης. Καθιστών δε δήλην την ανεπάρκειαν της λευϊτικής ιερωσύνης και των θυσιών των εν τω Ναώ των Ιεροσολύμων προσφερομένων, εξαίρει την αιωνίαν και αδιάδοχον ιερωσύνην του Χριστού, όστις ως μέγας και αιώνιος αρχιερεύς προσενεγκών άπαξ διά παντός το ίδιον αυτού αίμα υπέρ των αμαρτιών του λαού του εισήλθεν εις τα αληθινά Άγια, τον Ουρανόν, χρηματίσας πρόδρομος ημών και διανοίξας ελευθέραν την είσοδον αυτών και εις ημάς, ούτω δε γενόμενος πρόξενος σωτηρίας αιωνίου. Αναντιλέκτως η προς Εβραίους επιστολή κατά μεν τας ιδέας και τας αναπτυσσομένας εν αυτή διδασκαλίας παρουσιάζεται συγγενής προς τας άλλας επιστολάς του Παύλου και αισθανόμεθα να αναπηδά εκ των σελίδων αυτής το πνεύμα αυτών των κυρίων γραμμών της διδασκαλίας του Παύλου. Εμφανίζει όμως και διαφοράς προς τας λοιπάς επιστολάς, άλλας τε και μάλιστα περί το ύφος. Εντεύθεν , μολονότι δεν διημφεσβητήθη η αποστολικότης και η θεοπνευστία αυτής, από χρόνων παλαιών εκυκλοφόρησεν η γνώμη, καθ’ ην << τα μεν νοήματα του Αποστόλου εστίν, η δε φράσις και η σύνθεσις>> άλλου τινός των ακολούθων αυτού ( του Λουκά ή του Απολλώ ή του Κλήμεντος Ρώμης ), όστις απεμνημόνευσε τα αποστολικά διδάγματα και ελευθέρως, αλλά και πιστώς διετύπωσεν αυτά. Εντεύθεν εγένετο δεκτόν και υπό του Ωριγένους, ότι << ουχί εική οι αρχαίοι άνδρες ως Παύλου αυτήν παραδεδώκασι >>. Η επιστολή εγράφη προς Χριστιανούς εξ Ιουδαίων, εν δοκιμασία διατελούντας και κλονιζομένους, εκ Ρώμης πιθανώτατα και ολίγον προ της καταστροφής των Ιεροσολύμων, ήτοι περί το 70 μ. Χ. 

-Μπροστά στον Κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά τα έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, τον σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου όμως λουρί το κρατάει ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα πέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς….

-Στις έσχατες ημέρες η αγάπη, η ταπείνωση και η καλοσύνη είναι που θα σώσει τους ανθρώπους. Η καλοσύνη θα σου ανοίξει την πύλη του Παραδείσου, η ταπείνωση θα σε βάλει μέσα και η αγάπη θα σου φανερώσει το πρόσωπο του Θεού…

Αγίου Γαβριήλ

Ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής.

Εν Γεωργία 1929-1995

ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Στίχ. 1-7. Ο Παύλος ευχαριστεί τον Θεόν διά την αγάπην και την πίστην του Φιλήμονος.

Παύλος, δέσμιος Χριστού Ιησού, και Τιμόθεος ο αδελφός, Φιλήμονι τω αγαπητώ και συνεργώ ημών

2 και Απφία τη αγαπητή και Αρχίππω τω συστρατιώτη ημών και τη κατ’ οίκόν σου εκκλησία

3 χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού.

4 Ευχαριστώ τω Θεώ μου πάντοτε μνείαν σου ποιούμενος επί των προσευχών μου,

5 ακούων σου την αγάπην και την πίστιν ην έχεις προς τον Κύριον Ιησούν και εις πάντας τους αγίους,

6 όπως η κοινωνία της πίστεώς σου ενεργής γένηται εν επιγνώσει παντός αγαθού του εν ημίν εις Χριστόν Ιησούν.

7 χάριν γαρ έχομεν πολλήν και παράκλησιν επί τη αγάπη σου, ότι τα σπλάγχνα των αγίων αναπέπαυται διά σου, αδελφέ.

Στίχ. 8-25. Παρακαλεί διά τον Ονήσιμον.

8 Διό, πολλήν εν Χριστώ παρρησίαν έχων επιτάσσειν σοι το ανήκον,

9 διά την αγάπην μάλλον παρακαλώ τοιούτος ων, ως Παύλος πρεσβύτης, νυνί δε και δέσμιος Ιησού Χριστού,

10 παρακαλώ σε περί του εμού τέκνου, ον εγέννησα εν τοις δεσμοίς μου, Ονήσιμον,

11 τον ποτέ σοι άχρηστον, νυνί δε σοι και εμοί εύχρηστον, ον ανέπεμψα

12 συ δε αυτόν, τουτ’ έστιν τα εμά σπλάγχνα, προσλαβού

13 ον εγώ εβουλόμην προς εμαυτόν κατέχειν, ίνα υπέρ σου διακονή μοι εν τοις δεσμοίς του ευαγγελίου

14 χωρίς δε της σης γνώμης ουδέν ηθέλησα ποιήσαι, ίνα μη ως κατά ανάγκην το αγαθόν σου η, αλλά κατά εκούσιον.

15 τάχα γαρ διά τούτο εχωρίσθη προς ώραν, ίνα αιώνιον αυτόν απέχης,

16 ουκέτι ως δούλον, αλλ’ υπέρ δούλον, αδελφόν αγαπητόν, μάλιστα εμοί, πόσω δε μάλλον σοι και εν σαρκί και εν Κυρίω!

17 ει ουν με έχεις κοινωνόν, προσλαβού αυτόν ως εμέ.

18 ει δε τι ηδίκησέ σε ή οφείλει, τούτο εμοί ελλόγει

19 εγώ Παύλος έγραψα τη εμή χειρί, εγώ αποτίσω ίνα μη λέγω σοι ότι και σεαυτόν μοι προσοφείλεις.

20 ναι, αδελφέ, εγώ σου οναίμην εν Κυρίω ανάπαυσόν μου τα σπλάγχνα εν Κυρίω.

21 Πεποιθώς τη υπακοή σου έγραψά σοι, ειδώς ότι και υπέρ ο λέγω ποιήσεις.

22 άμα δε και ετοίμαζέ μοι ξενίαν ελπίζω γαρ ότι διά των προσευχών υμών χαρισθήσομαι υμίν.

23 Ασπάζεταί σε Επαφράς ο συναιχμάλωτός μου εν Χριστώ Ιησού,

24 Μάρκος, Αρίσταρχος, Δημάς, Λουκάς, οι συνεργοί μου.

25 Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά του πνεύματος υμών αμήν. 

Η ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ο Φιλήμων υπήρξε Χριστιανός εύπορος εν Κολασσαίς, ελκυσθείς εις την χριστιανικήν  πίστιν υπό του Παύλου, ως εμφαίνεται εκ του στίχ. 19 της επιστολής, ήτις απευθύνεται και προς την Απφίαν, σύζυγον φαίνεται του Φιλήμονος, και προς τον Άρχιππον τον συστρατιώτην, υιόν πιθανώς του Φιλήμονος, έχοντα αξίωμα εκκλησιαστικόν εν τη Εκκλησία των Κολασσαέων. Μετά το Μηναίον τη 22 Νοεμβρίου εορτάζεται << η μνήμη των αγίων Αποστόλων Φιλήμονος, Αρχίππου, Απφίας και Ονησίμου, μαθητών γεγονότων Παύλου του Αποστόλου >>. Ο δε εν τη επιστολή αναφερόμενος Ονήσιμος υπήρξε δούλος του Φιλήμονος, δραπετεύσας εκ του οίκου αυτού και καταφυγών εις Ρώμην, όπου συνήντησε τον Παύλον και ειλκύσθη υπ’ αυτού εις την πίστιν. Και επεθύμει μεν ο Απόστολος, ίνα κρατήση παρ’ εαυτώ τον Ονήσιμον διά να υπηρετήται υπ’ αυτού, δεν επεθύμει όμως να πράξη τούτο άνευ της συγκαταθέσεως του κυρίου του. Εξ άλλου ο Ονήσιμος διά της φυγής του, αν μη και διά κλοπής τινος, είχεν αδικήσει τον κύριόν του και ως Χριστιανός ώφειλε να σπεύση εις επανόρθωσιν της προσγενομένης αδικίας. Επ’ ευκαιρία λοιπόν της εκ Ρώμης αναχωρήσεως του Τυχικού διά τας Κολασσάς και Λαοδίκειαν, συναπέστειλεν ο Παύλος και τον Ονήσιμον προς τον κύριον αυτού γράψας και την συστατικήν ταύτην επιστολήν κατά τον αυτόν χρόνον, κατά τον οποίον και την προς Κολασσαείς επιστολήν, και παρακαλεί εν αυτή τον Φιλήμονο, ίνα δεχθή ευμενώς τον αδικήσαντα τούτον Ονήσιμον.