Περί Μυστηρίου τής Εξομολογήσεως

Τοίς αμαρτάνουσιν ουκ ευθύς επέξεισιν ο Θεός, αλλά δίδωσιν χρόνον εις μετάνοιαν καί τήν τού σφάλματος ίασίν τε καί επανόρθωσιν.
Ουδείς ποτέ απώλετο τώ δραστικώ φαρμάκω τής μετανοίας καί εξομολογήσεως χρησάμενος.
Όπου άν προσέλθη τό πνεύμα τής μετανοίας, εκεί δήλον, ότι πάσης αμαρτίας γίνεται καταστροφή καί τών αλαστόρων Δαιμόνων κατάλυσις.
Αγίου Νείλου.
Μετάνοια καί εξομολόγησίς εστι πρόξενος Βασιλείας Ουρανών καί είσοδος παραδείσου καί τρυφής αιωνίου απόλαυσις.
Ουκ έστιν ουδέν έτερον φάρμακον τοιούτον πρός τήν τών αμαρτημάτων αναίερεσιν, ως εξομολόγησις αυτών, η συνεχής ανάμνησις καί η διηνεκής αυτών κατηγορία.
Αγίου Χρυσοστόμου.
Επειδή εν τώ σώματι ημάρτομεν, ότι παρεστήσαμεν τά μέλη ημών δούλα τή αμαρτία εις τήν ανομίαν, τώ στόματι εξομολογησώμεθα, τώ αυτώ κεχρημένοι οργάνω πρός τήν ανάλωσιν τής αμαρτίας. Ελοιδόρησας; ευλόγησον, επλεονέκτησας; απόδος, εμέθυσας; νήστευσον, ηλαζόνευσας; ταπεινώθητι, εφθόνησας; παρακάλεσον, εφόνευσας; μαρτύρησον, ή τά ισοδυναμούντα τώ μαρτυρίω, διά τής εξομολογήσεως, τό σώμα κάκωσον, καί τότε, μετά τήν εξομολόγησιν, άξιος εί εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω ψάλλειν τώ Θεώ.
Ως ούν τά πάθη τού σώματός ου πάσιν αποκαλύπτουσιν άνθρωποι, ούτε τοίς τυχαίοις, αλλά τοίς εμπείροις τής τούτων ιατρείας, ούτω καί η εξομολόγησις τών αμαρτημάτων γίνεσθαι οφείλει επί τών δυναμένων θεραπεύειν.
Κλαύσον πρό καιρού, ίνα μή κλαύσης εκεί, νύν μετανόει, νύν εξομολογήσου, ότε έξεστι μηδέ τότε τών αμαρτιών μετανόει, ότε ουκ έστι καιρός μετανοίας, εργασώμεθα τό αγαθόν ως έτι δυνάμεθα, χρήματα εάν απολέσωμεν, δυνάμεθα καί αύθις αυτά επιλαβέσθαι, καιρόν δέ εάν απολέσωμεν, αλλ' ευρείν ου δυνάμεθα, ουχ ούτως εραστής μανικός τής εαυτού ερωμένης ερά, ως ο Θεός τής μετανοούσης ψυχής. Τοιαύτη γάρ η τού Δεσπότου φιλανθρωπία, ουδένα τών προστρεχόντων αποστρεφομένη, αλλά χείρα ορέγει.
Μ. Βασιλείου.