Ένας νέος πόθησε ν' αφιερώση τή ζωή του στό Θεό, ακολουθώντας τόν ερημικό βίο. Η μητέρα του όμως δέν τόν άφηνε κι' έκανε ότι μπορούσε νά τόν εμποδίση. - Αμαρτάνεις στόν Θεό, τής έλεγε συχνά εκείνος, βάζοντας στό δρόμο του τόσα προσκόμματα. Θέλω νά φύγω, νά σώσω τήν ψυχή μου. Τέλος, μέ τά πολλά κατάφερε νά τήν πείση. Έφυγε ευθύς στήν έρημο, βρήκε μιά καλύβα κι' έμεινε εκεί ν' ασκητεύη μόνος. Ύστερα από λίγο καιρό πέθανε κι' η μητέρα του πού δέν ήταν καθόλου καλή χριστιανή. Στήν αρχή ο νέος ερημίτης πήγαινε καλά, αγωνιζόταν. Μέ τόν καιρό όμως άρχισε νά χάνη τόν ζήλο του. Βαρέθηκε τή μοναξιά, παραμέλησε τά καθήκοντά του πού είχε σάν μοναχός καί στό τέλος κατάντησε νά μή δίνη σημασία γιά τή σωτηρία του. Κάποτε αρρώστησε βαρειά καί λίγο έλειψε νά πεθάνη. Ένας αδελφός, πού από αγάπη τόν φρόντιζε, τόν είδε νά πέφτη εξαντλημένος σέ βαθειά λιποθυμία. Ο ίδιος, όπως διηγείτο αργότερα, ένοιωσε νά χωρίζεται βίαια η ψυχή από τό σώμα του καί νά βυθίζεται στή σκοτεινή άβυσσο τής Κολάσεως. Εκεί, ανάμεσα στούς άλλους κολασμένους, βρήκε τή μητέρα του. Τόν είδε κι' εκείνη η δυστυχισμένη καί σάστισε. - Κι' εσύ, γυιέ μου, τού είπε θρηνώντας, σέ τούτο τόν καταραμένο τόπο τής απελπισίας καταδικάστηκες; Πού είναι λοιπόν τά λόγια πού μού έλεγες, πώς θέλεις νά σώσης τήν ψυχή σου; Έγινες καλόγηρος, μά δέν τήν έσωσες. Τόσο ντροπιάστηκε ο Μοναχός από τή δίκαιη εκείνη παρατήρησι, πού δέν έβρισκε λόγια νά δικαιολογηθή. Ευχόταν τή στιγμή εκείνη ν' άνοιγε πιό βαθειά ο Άδης νά τόν κρύψη, παρά ν' ακούη τόν έλεγχο τής μάνας του. Στή δύσκολη θέσι πού βρισκόταν, τού φάνηκε πώς άκουσε τήν προσταγή: - Πάρτε τον πίσω. Τού χαρίζεται λίγη προθεσμία νά διορθωθή. Ύστερα απ' αυτό ήρθε στίς αισθήσεις του. Τρομαγμένος διηγήθηκε στόν αδελφό του όσα είχε ιδεί κι' ακούσει. Σέ λίγες μέρες έγινε καλά από τήν αρρώστια του, αλλά καί ψυχικά αναγεννήθηκε. Κλείστηκε στήν καλύβα του καί φρόντιζε μέ φόβο καί τρόμο γιά τήν σωτηρία τής ψυχής του. Κάθε μέρα έκλαιγε μέ δάκρυα πικρά, βαθειά μετανοημένος γιά τήν περασμένη του αμέλεια. - Μήν κάνης έτσι, αδελφέ, τού έλεγαν οι γέροντες, θ' αρρωστήσης πάλι από τήν υπερβολική σου θλίψι. - Άν δέν υπέφερα, πατέρες μου, τούς έλεγε εκείνος, τό ντρόπιασμα τής μητέρας μου, πώς θά υπομείνω τάχα τήν καταισχύνη πού θά μού κάνη ο Κριτής μπροστά στούς Αγγέλους, στούς Δικαίους καί σ' όλους τούς συνανθρώπους μου τή φοβερή στιγμή πού θά μέ κρίνη;

Μέ τήν μελέτη αυτή ο πρώην αμελής Ερημίτης έφτασε σέ αγιότητα.

Κατέβηκε μιά μέρα στήν πόλι νά πουλήση τά πανέρια του ένας γέρος Αββάς. Κατάκοπος από τήν οδοιπορία πήγε καί κάθησε στό σκαλοπάτι ενός μεγάλου σπιτιού πού βρέθηκε στό δρόμο του. Τή στιγμή εκείνη ψυχορραγούσε ο πλούσιος νοικοκύρης τού σπιτιού. Ενώ ο Αββάς ξεκουραζόταν, ανίδεος γιά ότι γινόταν μέσα, είδε ξαφνικά νά έρχωνται καλπάζοντας πλήθος μαύροι καβαλλάρηδες, άγριοι στήν όψι. Στήν εξώθυρα κατέβηκαν από τά κατάμαυρα επίσης άλογά τους κι' ώρμησαν στό σπίτι. Ο γέροντας κατάλαβε καί τούς ακολούθησε ώς επάνω στό δωμάτιο τού ετοιμοθανάτου. Σάν τούς αντίκρυσε εκείνος, έβγαλε σπαρακτικές κραυγές:

- Θεέ μου, σώσε με.

Εκείνοι τόν ειρωνεύτηκαν σκληρά:

- Τώρα στή δύσι τής ζωής σου θυμάσαι τάχα τό Θεό;

Πολύ αργά τό σκέφτηκες. Γιατί δέν τόν φώναζες από τήν αυγή; Τώρα μάς ανήκεις.

Καθώς έλεγαν αυτά εκείνοι οι απάνθρωποι απόσπασαν μέ βία τήν ψυχή του καί μέ θριαμβευτικό αλαλαγμό απομακρύνθηκαν.

Ο Αββάς έμεινε σάν πεθαμένος από τή θλίψι καί τήν τρομάρα του. Όταν ύστερα από πολλή ώρα συνήλθε, διηγήθηκε γιά ωφέλεια τών άλλων, τί τού είχε φανερώσει ο Θεός.

Στα Ρωσικά το Πιστεύω

Верую во единаго Бога Отца, Вседержителя, Творца небу и земли, видимым же всем и невидимым.

И во единаго Господа Иисуса Христа, Сына Божия, Единороднаго, Иже от Отца рожденнаго прежде всех век; Света от Света, Бога истинна от Бога истинна, рожденна, несотворенна, единосущна Отцу, Имже вся быша. Нас ради человек и нашего ради спасения сшедшаго с небес и воплотившагося от Духа Свята и Марии Девы, и вочеловечшася. Распятаго же за ны при Понтийстем Пилате, и страдавша, и погребенна. И воскресшаго в третий день по Писанием. И возшедшаго на небеса, и седяща одесную Отца. И паки грядущаго со славою судити живым и мертвым, Егоже Царствию не будет конца.

И в Духа Святаго, Господа животворящаго, Иже от Отца исходящаго, Иже со Отцем и Сыном спокланяема и сславима, глаголавшаго пророки. Во едину Святую, Соборную и Апостольскую Церковь. Исповедую едино крещение во оставление грехов. Чаю воскресения мертвых, и жизни будущаго века. Аминь.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ'.

Εις τό κεφάλαιον τούτο εξιστορείται τό άνοιγμα τών έξ σφραγίδων τού βιβλίου, αίτινες εκπροσωπούν ουχί ωρισμένα ιστορικά γεγονότα, αλλά ομάδας τιμωριών, διά τών οποίων ο Θεός ενισχύει εις πάσαν γενεάν καί εποχήν μέχρι τής συντελείας τό κήρυγμα τού Ευαγγελίου. Η πρώτη λοιπόν σφραγίς σημαίνει πάντα τά μέχρι τής συντελείας τού κόσμου κηρύγματα τού ευαγγελίου, η δευτέρα πάντας τούς πολέμους, η τρίτη πάντας τούς λιμούς, η τετάρτη πάσας τάς λοιμώδεις νόσους, η πέμπτη πάντας τούς διωγμούς κατά τών πιστών καί η έκτη πάσας τάς μεγάλας θεομηνίας καί καταστροφάς τής φύσεως, τάς εγγεννώσας τό προαίσθημα τού τέλους τού κόσμου, αίτινες διαδεχόμεναι διά μέσου τών γενεών αλλήλας θά επισφραγισθούν εν τέλει από τάς δι' αυτών εξεικονιζομένας τελειωτικάς θλίψεις καί καταστροφάς, πού θά σημάνουν τήν κατάρρευσιν τού κράτους τού αντιχρίστου.

Καί είδον ότε ήνοιξε τό αρνίον μίαν εκ τών επτά σφραγίδων καί ήκουσα ενός εκ τών τεσσάρων ζώων λέγοντος, ως φωνή βροντής έρχου.
2 καί είδον, καί ιδού ίππος λευκός, καί ο καθήμενος επ' αυτόν έχων τόξον καί εδόθη αυτώ στέφανος, καί εξήλθε νικών καί ίνα νικήση.
3 Καί ότε ήνοιξε τήν σφραγίδα τήν δευτέραν, ήκουσα τού δευτέρου ζώου λέγοντος έρχου.
4 καί εξήλθεν άλλος ίππος πυρρός, καί τώ καθημένω επ' αυτόν εδόθη αυτώ λαβείν τήν ειρήνην εκ τής γής καί ίνα αλλήλους σφάξωσιν, καί εδόθη αυτώ μάχαιρα μεγάλη.
5 Καί ότε ήνοιξε τήν σφραγίδα τήν τρίτην, ήκουσα τού τρίτου ζώου λέγοντος, έρχου. καί είδον, καί ιδού ίππος μέλας, καί ο καθήμενος επ' αυτόν έχων ζυγόν εν τή χειρί αυτού
6 καί ήκουσα ως φωνήν εν μέσω τών τεσσάρων ζώων λέγουσαν χοίνιξ σίτου δηναρίου, καί τρείς χοίνικες κριθής δηναρίου καί τό έλαιον καί τόν οίνον μή αδικήσης.
7 Καί ότε ήνοιξε τήν σφραγίδα τήν τετάρτην, ήκουσα φωνήν τού τετάρτου ζώου λέγοντος έρχου.
8 καί είδον, καί ιδού ίππος χλωρός, καί ο καθήμενος επάνω αυτού, όνομα αυτώ ο θάνατος, καί ο άδης ηκολούθει μετ' αυτού καί εδόθη αυτώ εξουσία επί τό τέταρτον τής γής, αποκτείναι εν ρομφαία καί εν λιμώ καί εν θανάτω καί υπό τών θηρίων τής γής.
9 Καί ότε ήνοιξε τήν πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω τού θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τών εσφαγμένων διά τόν λόγον τιύ Θεού καί διά τήν μαρτυρίαν τού αρνίου ήν είχον
10 καί έκραξαν φωνή μεγάλη λέγοντες έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος καί ο αληθινός, ου κρίνεις καί εκδικείς τό αίμα ημών εκ τών κατοικούντων επί τής γής;
11 καί εδόθη αυτοίς εκάστω στολή λευκή, καί ερρέθη αυτοίς ίνα αναπαύσωνται έτι χρόνον μικρόν, έως πληρώσωσι καί οι σύνδουλοι αυτών καί οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες αποκτέννεσθαι ως καί αυτοί.
12 καί είδον ότε ήνοιξε τήν σφραγίδα τήν έκτην, καί σεισμός μέγας εγένετο, καί ο ήλιος μέλας εγένετο ως σάκκος τρίχινος, καί η σελήνη όλη εγένετο ως αίμα,
13 καί οι αστέρες τού ουρανού έπεσαν εις τήν γήν, ως συκή βάλλουσα τούς ολύνθους αυτής, υπό ανέμου μεγάλου σειομένη,
14 καί ο ουρανός απεχωρίσθη ως βιβλίον ελισσόμενον, καί πάν όρος καί νήσος εκ τών τόπων εκινήθησαν
15 καί οι βασιλείς τής γής καί οι μεγιστάνες καί οι χιλίαρχοι καί οι πλούσιοι καί οι ισχυροί καί πάς δούλος καί ελεύθερος έκρυψαν εαυτούς εις τά σπήλαια καί εις τάς πέτρας τών ορέων,
16 καί λέγουσι τοίς όρεσι καί ταίς πέτραις πέσατε εφ' ημάς καί κρύψατε ημάς από προσώπου τού καθημένου επί τού θρόνου καί από τής οργής τού αρνίου,
17 ότι ήλθεν η ημέρα η μεγάλη τής οργής αυτού, καί τίς δύναται σταθήναι;