Отче наш (Ρωσικά Πάτερ ημών)

Отче наш (Ρωσικά)

Отче наш, Иже еси́ на небесе́х!
Да святи́тся имя Твое́,
да прии́дет Ца́рствие Твое,
да будет воля Твоя,
я́ко на небеси́ и на земли́.
Хлеб наш насу́щный даждь нам днесь;
и оста́ви нам до́лги наша,
я́коже и мы оставля́ем должнико́м нашим;
и не введи́ нас во искушение,
но изба́ви нас от лука́ваго

Μαρτυρία Ιωσήπου

Μαρτυρία Ιωσήπου Ιουδαίου τού Φλαβίου περί τού Ιησού Χριστού.

Γίνεται δέ κατά τούτον τόν χρόνον, Ιησούς σοφός ανήρ είγε άνδρα αυτόν λέγειν χρή. << ήν γάρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων, τών ηδονή ταληθή δεχομένων. Καί πολλούς μέν Ιουδαίους, πολλούς δέ καί τού Ελληνικού επηγάγετο. Ο Χριστός ούτος ήν. Καί αυτόν ενδείζει τών πρώτων ανδρών παρ' ημίν, σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσαντο οίγε πρώτον αυτών αγαπήσαντες, εφάνη γάρ αυτοίς, τρίτην έχων ημέραν, πάλιν ζών. Τών θείων προφητών ταύτα, καί άλλα μυρία θαυμάσια περί αυτού ειρηκότων. Εις έτι νύν τών από τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιπε τό φύλον >>.
( Ιωσήπ. Λόγ. ιή. κεφ. γ'. )

Επιστολή Πουπλίου

Επιστολή Πουπλίου, αξιωματικού ανδρός, τού Λεντούλου, απεσταλμένου εκ τής Ιερουσαλήμ πρός τήν Γερουσίαν τής Ρώμης, μεταφρασθείσα εκ τού Λατινικού.


Εφάνη, κατά τούς ημετέρους χρόνους, άνθρωπός τις, μεγάλης αρετής ( ός τις, ζή κατά τό παρόν ), καλούμενος Ιησούς Χριστός. Ο λαός, τόν ονομάζει προφήτην τής αληθείας. Οι δέ Απόστολοι αυτού, υιόν Θεού λέγουσιν. Ανασταίνει νεκρούς, ιατρεύει αρρώστους, είναι μέτριος κατά τό μέγεθος, καί καταπολλά ωραίος τή όψει, καί Γλυκύς λίαν. Καί τόσον είναι μεγαλοπρεπής εις τό είδος, οπού, οι βλέποντες αυτόν, αναγκάζονται νά τόν αγαπώσι, καί φοβούνται ενταυτώ, έχει τάς τρίχας τής Κεφαλής, παρομοίας μέ τόν χρωματισμόν τού παμπεπείρου λεπτοκαρίου, αίτινες καταβαίνουσιν έως εις τά ώτα, από δέ τά ώτα έως τούς ώμους, έχουσι τό χρώμα τής ερυθράς γής, αλλά λαμπρότερον έχει εις τό μέσον τού μετώπου τάς τρίχας, κατά τήν συνήθειαν τών Ναζηραίων, τό μέτωπον έχει μεγάλον, αλλά καταπολλά ίλεον, τό πρόσωπόν του είναι, χωρίς ρυτίδα, η στίγμα, συντροφιασμένον από κάποιον χρώμα μέτριον, τήν ρίναν καί τό στόμα έχει, χωρίς ψέγους τινός, τόν πώγωνα πυκνόν, καί κατά τό χρώμα τών τριχών τής κεφαλής, όχι μακρόν, αλλά εσχισμένον κατά τό μέσον, τό βλέμμα του είναι σοβαρόν, καί χαριέστατον, οι οφθαλμοί, χαριτωμένοι, καθαροί, καί Γλυκύτατοι. Καί όταν ελέγχη καταλήπτει, όταν διδάσκει αρέσκει, καί αγαπάται από όλους, είναι χαρούμενος, μέ σοβαρόν. Δέν τόν είδε ποτέ τινας νά γελάση, τόν είδον όμως, καί έκλαυσεν. Έχει τούς βραχίονας καί τάς χείρας, καταπολλά ωραίας. Κατά τάς συναναστροφάς, ικανοποιεί πολλά, αλλά σπανίως βλέπεται. Καί όταν συναναστρέφεται, είναι σωφρονέστατος εις τήν όψιν, καί εις τό φαινόμενον είναι, ο ευμορφώτερος άνθρωπος, οπού νά εφάνη εις τήν γήν.

Περί Μυστηρίου τής Εξομολογήσεως

Τοίς αμαρτάνουσιν ουκ ευθύς επέξεισιν ο Θεός, αλλά δίδωσιν χρόνον εις μετάνοιαν καί τήν τού σφάλματος ίασίν τε καί επανόρθωσιν.
Ουδείς ποτέ απώλετο τώ δραστικώ φαρμάκω τής μετανοίας καί εξομολογήσεως χρησάμενος.
Όπου άν προσέλθη τό πνεύμα τής μετανοίας, εκεί δήλον, ότι πάσης αμαρτίας γίνεται καταστροφή καί τών αλαστόρων Δαιμόνων κατάλυσις.
Αγίου Νείλου.
Μετάνοια καί εξομολόγησίς εστι πρόξενος Βασιλείας Ουρανών καί είσοδος παραδείσου καί τρυφής αιωνίου απόλαυσις.
Ουκ έστιν ουδέν έτερον φάρμακον τοιούτον πρός τήν τών αμαρτημάτων αναίερεσιν, ως εξομολόγησις αυτών, η συνεχής ανάμνησις καί η διηνεκής αυτών κατηγορία.
Αγίου Χρυσοστόμου.
Επειδή εν τώ σώματι ημάρτομεν, ότι παρεστήσαμεν τά μέλη ημών δούλα τή αμαρτία εις τήν ανομίαν, τώ στόματι εξομολογησώμεθα, τώ αυτώ κεχρημένοι οργάνω πρός τήν ανάλωσιν τής αμαρτίας. Ελοιδόρησας; ευλόγησον, επλεονέκτησας; απόδος, εμέθυσας; νήστευσον, ηλαζόνευσας; ταπεινώθητι, εφθόνησας; παρακάλεσον, εφόνευσας; μαρτύρησον, ή τά ισοδυναμούντα τώ μαρτυρίω, διά τής εξομολογήσεως, τό σώμα κάκωσον, καί τότε, μετά τήν εξομολόγησιν, άξιος εί εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω ψάλλειν τώ Θεώ.
Ως ούν τά πάθη τού σώματός ου πάσιν αποκαλύπτουσιν άνθρωποι, ούτε τοίς τυχαίοις, αλλά τοίς εμπείροις τής τούτων ιατρείας, ούτω καί η εξομολόγησις τών αμαρτημάτων γίνεσθαι οφείλει επί τών δυναμένων θεραπεύειν.
Κλαύσον πρό καιρού, ίνα μή κλαύσης εκεί, νύν μετανόει, νύν εξομολογήσου, ότε έξεστι μηδέ τότε τών αμαρτιών μετανόει, ότε ουκ έστι καιρός μετανοίας, εργασώμεθα τό αγαθόν ως έτι δυνάμεθα, χρήματα εάν απολέσωμεν, δυνάμεθα καί αύθις αυτά επιλαβέσθαι, καιρόν δέ εάν απολέσωμεν, αλλ' ευρείν ου δυνάμεθα, ουχ ούτως εραστής μανικός τής εαυτού ερωμένης ερά, ως ο Θεός τής μετανοούσης ψυχής. Τοιαύτη γάρ η τού Δεσπότου φιλανθρωπία, ουδένα τών προστρεχόντων αποστρεφομένη, αλλά χείρα ορέγει.
Μ. Βασιλείου.

Αγίου Γέροντος Σιλουανού τού Αθωνίτου (11-9-1938)

Περί Ψυχικής Ειρήνης καί Αγάπης

Είναι αδύνατον νά διατηρήσωμεν τήν ψυχικήν ειρήνην, εάν δέν φυλάττωμεν τόν νούν. Εάν θέλη τις νά έχη ψυχικήν ειρήνην, πρέπει νά είναι εγκρατής, διότι η ειρήνη φυγαδεύεται καί εξ αιτίας τού σώματος ημών. Δέν πρέπει νά είσαι περίεργος απόφευγε νά αναγινώσκης εφημερίδας ή κοσμικά βιβλία, άτινα ερημούν τήν ψυχήν καί φέρουν ακηδίαν καί σύγχυσιν. Μή κατακρίνης τούς άλλους, διότι πολλάκις συμβαίνει οι άνθρωποι, μή γνωρίζοντές τινα, νά κατηγορούν αυτόν, ενώ ούτος κατά τόν νούν είναι όμοιος     πρός Αγγέλους. Μή θελήσης νά γνωρίζης τάς ξένας υποθέσεις, αλλά μόνον τάς σεαυτού. Φρόντιζε μόνον νά εμπιστεύησαι εις τούς γέροντας, καί τότε, ένεκα τής υπακοής, ο Κύριος θά σέ βοηθήση διά τής χάριτος Αυτού. Η χάρις τού Θεού εν τώ κοινοβίω απομακρύνετα κυρίως, διότι δέν εμάθομεν νά αγαπώμεν τόν αδελφόν κατά τήν εντολήν τού Κυρίου. Εάν αδελφός τις σέ προσβάλη καί σύ εκείνην τήν στιγμήν δεχθής εναντίον αυτού λογισμόν οργής ή μισήσης αυτόν, τότε θά αισθανθής ότι η χάρις σέ εγκατέλειψε καί η ειρήνη απωλέσθη. Διά τήν ψυχικήν ειρήνην οφείλει νά μάθη η ψυχή νά αγαπά εκείνον, όστις προσέβαλεν αυτήν,καί ευθύς νά προσεύχηται υπέρ αυτού. Δέν δύναται η ψυχή νά έχη ειρήνην, εάν δέν ζητή παρά τού Κυρίου εξ όλης τής δυνάμεως τό χάρισμα νά αγαπά πάντας τούς ανθρώπους. Ο Κύριος είπεν: << Αγαπάτε τούς εχθρούς υμών >>, καί ημείς, εάν δέν αγαπώμεν τούς εχθρούς, δέν θά έχωμεν ειρήνην εν τή ψυχή. Απαραίτητον είναι νά αποκτήσωμεν υπακοήν, ταπείνωσιν καί αγάπην, άλλως πάσαι αι μεγάλαι ασκήσεις καί αγρυπνίαι ημών αποβαίνουν μάταιαι. Γέρων τις είδε τοιαύτην όρασιν: Άνθρωπός τις έχεεν ύδωρ εις σκάφην τινά, ήτις ήτο διάτρητος εις τόν πυθμένα. Προσεπάθει επί πολύ ο άνθρωπος, αλλά τό ύδωρ συνεχώς διέρρεε καί η σκάφη παρέμενε κενή. Ομοίως καί ημείς ζώμεν ασκητικώς, αλλά παραλείπομεν αρετήν τινα καί εξ αιτίας αυτής η ψυχή μένει κενή.