ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' 

Στίχ. 1-7. Τα καθήκοντα τού Χριστιανού πρός τό Κράτος.

Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ου γάρ έστιν εξουσία ει μή υπό Θεού αι δέ ούσαι εξουσίαι υπό τού Θεού τεταγμέναι εισίν. 
2 ώστε ο αντιτασσόμενος τή εξουσία τή τού Θεού διαταγή ανθέστηκεν οι δέ ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται. 
3 οι γάρ άρχοντες ουκ εισί φόβος τών αγαθών έργων, αλλά τών κακών. θέλεις δέ μή φοβείσθαι τήν εξουσίαν; τό αγαθόν ποίει, καί έξεις έπαινον εξ αυτής 
4 Θεού γάρ διάκονός εστί σοι εις τό αγαθόν. εάν δέ τό κακόν ποιής, φοβού ου γάρ εική τήν μάχαιραν φορεί Θεού γάρ διάκονός εστιν εις οργήν, έκδικος τώ τό κακόν πράσσοντι. 
5 διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον διά τήν οργήν, αλλά καί διά τήν συνείδησιν. 
6 διά τούτο γάρ καί φόρους τελείτε λειτουργοί γάρ Θεού εισιν εις αυτό τούτο προσκαρτερούντες. 
7 απόδοτε ούν πάσι τάς οφειλάς, τώ τόν φόρον τόν φόρον, τώ τό τέλος τό τέλος, τώ τόν φόβον τόν φόβον, τώ τήν τιμήν τήν τιμήν. 

Στίχ. 8-10. Η πρός τόν πλησίον αγάπη ως κοινωνικόν καθήκον.

8 μηδενί μηδέν οφείλετε ει μή τό αγαπάν αλλήλους. ο γάρ αγαπών τόν έτερον νόμον πεπλήρωκε 
9 τό γάρ ου μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις, καί εί τις ετέρα εντολή, εν τούτω τώ λόγω ανακεφαλαιούται, εν τώ αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν. 
10 η αγάπη τώ πλησίον κακόν ουκ εργάζεται πλήρωμα ούν νόμου η αγάπη. 

Στίχ. 11-14. Διά τήν χριστιανικήν τελειότητα έξοχον κίνητρον η τελική σωτηρία.

11 Καί τούτο, ειδότες τόν καιρόν, ότι ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι νύν γάρ εγγύτερον ημών η σωτηρία ή ότε επιστεύσαμεν. 
12 η νύξ προέκοψεν, η δέ ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ούν τά έργα τού σκότους καί ενδυσώμεθα τά όπλα τού φωτός. 
13 ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μή κώμοις καί μέθαις, μή κοίταις καί ασελγείαις, μή έριδι καί ζήλω, 
14 αλλ' ενδύσασθε τόν Κύριον Ιησούν Χριστόν, καί τής σαρκός πρόνοιαν μή ποιείσθε εις επιθυμίας. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'

Στίχ. 1-2. Θυσία ζώσα καί λογική.

Παρακαλώ ούν υμάς, αδελφοί, διά τών οικτιρμών τού Θεού, παραστήσαι τά σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τώ Θεώ, τήν λογικήν λατρείαν υμών, 
2 καί μή συσχηματίζεσθαι τώ αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθαι τή ανακαινώσει τού νοός υμών, εις τό δοκιμάζειν υμάς τί τό θέλημα τού Θεού, τό αγαθόν καί ευάρεστον καί τέλειον. 

Στίχ. 3-21. Πώς πρέπει νά ζή ο πιστός ανά μέσον τών άλλων Χριστιανών.

3 Λέγω γάρ διά τής χάριτος τής δοθείσης μοι παντί τώ όντι εν υμίν, μή υπερφρονείν παρ' ό δεί φρονείν, αλλά φρονείν εις τό σωφρονείν, εκάστω ως ο Θεός εμέρισε μέτρον πίστεως. 
4 καθάπερ γάρ εν ενί σώματι μέλη πολλά έχομεν, τά δέ μέλη πάντα ου τήν αυτήν έχει πράξιν, 
5 ούτως οι πολλοί έν σώμα εσμεν εν Χριστώ, ο δέ καθ' είς αλλήλων μέλη. 
6 έχοντες δέ χαρίσματα κατά τήν χάριν τήν δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά τήν αναλογίαν τής πίστεως, 
7 είτε διακονίαν, εν τή διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τή διδασκαλία, 
8 είτε ο παρακαλών, εν τή παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι. 
9 Η αγάπη ανυπόκριτος. αποστυγούντες τό πονηρόν, κολλώμενοι τώ αγαθώ, 
10 τή φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τή τιμή αλλήλους προηγούμενοι, 
11 τή σπουδή μή οκνηροί, τώ πνεύματι ζέοντες, τώ Κυρίω δουλεύοντες, 
12 τή ελπίδι χαίροντες, τή θλίψει υπομένοντες, τή προσευχή προσκαρτερούντες, 
13 ταίς χρείαις τών αγίων κοινωνούντες, τήν φιλοξενίαν διώκοντες. 
14 ευλογείτε τούς διώκοντας υμάς, ευλογείτε καί μή καταράσθε. 
15 χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιόντων. 
16 τό αυτό εις αλλήλους φρονούντες. μή τά υψηλά φρονούντες, αλλά τοίς ταπεινοίς συναπαγόμενοι. μή γίνεσθε φρόνιμοι παρ' εαυτοίς. 
17 μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων 
18 ει δυνατόν, τό εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. 
19 μή εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τή οργή γέγραπται γάρ εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος. 
20 εάν ούν πεινά ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν τούτο γάρ ποιών άνθρακας πυρός σωρεύσεις επί τήν κεφαλήν αυτού. 
21 μή νικώ υπό τού κακού, αλλά νίκα εν τώ αγαθώ τό κακόν. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' 

Στίχ. 1-10. Συνέπειαι τής απιστίας τών Ιουδαίων. 

Λέγω ούν, μή απώσατο ο Θεός τόν λαόν αυτού; μή γένοιτο καί γάρ εγώ Ισραηλίτης ειμί, εκ σπέρματος Αβραάμ, φυλής Βενιαμίν. 
2 ουκ απώσατο ο Θεός τόν λαόν αυτού όν προέγνω. ή ουκ οίδατε εν Ηλία τί λέγει η γραφή, ως εντυγχάνει τώ Θεώ κατά τού Ισραήλ λέγων; 
3 Κύριε, τούς προφήτας σου απέκτειναν καί τά θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, καγώ υπελείφθην μόνος, καί ζητούσι τήν ψυχήν μου. 
4 αλλά τί λέγει αυτώ ο χρηματισμός; κατέλιπον εμαυτώ επτακισχιλίους άνδρας, οίτινες ουκ έκαμψαν γόνυ τή Βάαλ. 
5 ούτως ούν καί εν τώ νύν καιρώ λείμμα κατ' εκλογήν χάριτος γέγονεν. 
6 ει δέ χάριτι, ουκέτι εξ έργων επεί η χάρις ουκέτι γίνεται χάρις. ει δέ εξ έργων, ουκέτι εστί χάρις επεί τό έργον ουκέτι εστίν έργον. 
7 Τί ούν; ό επιζητεί Ισραήλ, τούτο ουκ επέτυχεν, η δέ εκλογή επέτυχεν οι δέ λοιποί επωρώθησαν, 
8 καθώς γέγραπται έδωκεν αυτοίς ο Θεός πνεύμα κατανύξεως, οφθαλμούς τού μή βλέπειν καί ώτα τού μή ακούειν, έως τής σήμερον ημέρας. 
9 καί Δαυΐδ λέγει γενηθήτω η τράπεζα αυτών εις παγίδα καί εις θήραν καί εις σκάνδαλον καί εις ανταπόδομα αυτοίς 
10 σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών τού μή βλέπειν, καί τόν νώτον αυτών διά παντός σύγκαμψον.

Στίχ. 11-24. Η Θεία Πρόνοι καί η πτώσις τού Ισραήλ.

11 Λέγω ούν, μή έπταισαν ίνα πέσωσι; μή γένοιτο αλλά τώ αυτών παραπτώματι η σωτηρία τοίς έθνεσιν, εις τό παραζηλώσαι αυτούς. 
12 ει δέ τό παράπτωμα αυτών πλούτος κόσμου καί τό ήττημα αυτών πλούτος εθνών, πόσω μάλλον τό πλήρωμα αυτών; 
13 Υμίν γάρ λέγω τοίς έθνεσιν. εφ' όσον μέν ειμι εγώ εθνών απόστολος, τήν διακονίαν μου δοξάζω, 
14 εί πως παραζηλώσω μου τήν σάρκα καί σώσω τινάς εξ αυτών. 
15 ει γάρ η αποβολή αυτών καταλλαγή κόσμου, τίς η πρόσληψις ει μή ζωή εκ νεκρών; 
16 ει δέ η απαρχή αγία, καί τό φύραμα καί ει η ρίζα αγία, καί οι κλάδοι. 
17 Ει δέ τινες τών κλάδων εξεκλάσθησαν, σύ δέ αγριέλαιος ών ενεκεντρίσθης εν αυτοίς καί συγκοινωνός τής ρίζης καί τής πιότητος τής ελαίας εγένου, 
18 μή κατακαυχώ τών κλάδων ει δέ κατακαυχάσαι, ου σύ τήν ρίζαν βαστάζεις, αλλ' η ρίζα σέ. 
19 ερείς ούν εξεκλάσθησαν οι κλάδοι, ίνα εγώ εγκεντρισθώ. 
20 καλώς τή απιστία εξεκλάσθησαν, σύ δέ τή πίστει έστηκας. μή υψηλοφρόνει, αλλά φοβού 
21 ει γάρ ο Θεός τών κατά φύσιν κλάδων ουκ εφείσατο, μή πως ουδέ σού φείσεται. 
22 ίδε ούν χρηστότητα καί αποτομίαν Θεού, επί μέν τούς πεσόντας αποτομίαν, επί δέ σέ χρηστότητα, εάν επιμείνης τή χρηστότητι επεί καί σύ εκκοπήση. 
23 καί εκείνοι δέ, εάν μή επιμείνωσι τή απιστία, εγκεντρισθήσονται δυνατός γάρ ο Θεός εστι πάλιν εγκεντρίσαι αυτούς. 
24 ει γάρ σύ εκ τής κατά φύσιν εξεκόπης αγριελαίου καί παρά φύσιν ενεκεντρίσθης εις καλλιέλαιον, πόσω μάλλον ούτοι οι κατά φύσιν εγκεντρισθήσονται τή ιδία ελαία; 

Στίχ. 25-36. Ο Ισραήλ θά επιστρέψη χάρις εις τό έλεος τού Θεού.

25 Ου γάρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, τό μυστήριον τούτο, ίνα μή ήτε παρ' εαυτοίς φρόνιμοι, ότι πώρωσις από μέρους τώ Ισραήλ γέγονεν άχρις ού τό πλήρωμα τών εθνών εισέλθη, 
26 καί ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται, καθώς γέγραπται ήξει εκ Σιών ο ρυόμενος καί αποστρέψει ασεβείας από Ιακώβ 
27 καί αύτη αυτοίς η παρ' εμού διαθήκη, όταν αφέλωμαι τάς αμαρτίας αυτών. 
28 κατά μέν τό ευαγγέλιον εχθροί δι' υμάς, κατά δέ τήν εκλογήν αγαπητοί διά τούς πατέρας 
29 αμεταμέλητα γάρ τά χαρίσματα καί η κλήσις τού Θεού. 
30 ώσπερ γάρ καί υμείς ποτε ηπειθήσατε τώ Θεώ, νύν δέ ηλεήθητε τή τούτων απειθεία, 
31 ούτω καί ούτοι νύν ηπείθησαν, τώ υμετέρω ελέει ίνα καί αυτοί ελεηθώσι 
32 συνέκλεισε γάρ ο Θεός τούς πάντας εις απείθειαν, ίνα τούς πάντας ελεήση. 
33 Ώ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεού! ως ανεξερεύνητα τά κρίματα αυτού καί ενεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού! 
34 τίς γάρ έγνω νούν Κυρίου; ή τίς σύμβουλος αυτού εγένετο; 
35 ή τίς προέδωκεν αυτώ, καί ανταποδοθήσεται αυτώ; 
36 ότι εξ αυτού καί δι' αυτού καί εις αυτόν τά πάντα. αυτώ η δόξα εις τούς αιώνας αμήν. 

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'

Στίχ. 1-13. Οι Ιουδαίοι δέν υπετάγησαν εις τήν δικαιοσύνην τού Θεού. 

Αδελφοί, η μέν ευδοκία τής εμής καρδίας καί η δέησις η πρός τόν Θεόν υπέρ τού Ισραήλ εστιν εις σωτηρίαν 
2 μαρτυρώ γάρ αυτοίς ότι ζήλον Θεού έχουσιν, αλλ' ου κατ' επίγνωσιν. 
3 αγνοούντες γάρ τήν τού Θεού δικαιοσύνην, καί τήν ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες στήσαι, τή δικαιοσύνη τού Θεού ουχ υπετάγησαν. 
4 τέλος γάρ νόμου Χριστός εις δικαιοσύνην παντί τώ πιστεύοντι. 
5 Μωϋσής γάρ γράφει τήν δικαιοσύνην τήν εκ τού νόμου, ότι ο ποιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς 
6 η δέ εκ πίστεως δικαιοσύνη ούτω λέγει μή είπης εν τή καρδία σου, τίς αναβήσεται εις τόν ουρανόν; τούτ' έστι Χριστόν καταγαγείν 
7 ή τίς καταβήσεται εις τήν άβυσσον; τούτ' έστι Χριστόν εκ νεκρών αναγαγείν. 
8 αλλά τί λέγει; εγγύς σου τό ρήμά εστιν, εν τώ στόματί σου καί εν τή καρδία σου τούτ' έστι τό ρήμα τής πίστεως ό κηρύσσομεν. 
9 ότι εάν ομολογήσης εν τώ στόματί σου Κύριον Ιησούν, καί πιστεύσης εν τή καρδία σου ότι ο Θεός αυτόν ήγειρεν εκ νεκρών, σωθήση 
10 καρδία γάρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δέ ομολογείται εις σωτηρίαν. 
11 λέγει γάρ η γραφή πάς ο πιστεύων επ' αυτώ ου καταισχυνθήσεται. 
12 ου γάρ έστι διαστολή Ιουδαίου τε καί Έλληνος ο γάρ αυτός Κύριος πάντων, πλουτών εις πάντας τούς επικαλουμένους αυτόν 
13 πάς γάρ ός άν επικαλέσηται τό όνομα Κυρίου σωθήσεται. 

Στίχ. 14-21. Οι Ιουδαίοι δέν επίστευσαν εις τό Ευαγγέλιον.

14 πώς ούν επικαλέσονται εις όν ουκ επίστευσαν; πώς δέ πιστεύσουσιν ού ουκ ήκουσαν; πώς δέ ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; 
15 πώς δέ κηρύξουσιν εάν μή αποσταλώσι; καθώς γέγραπται ως ωραίοι οι πόδες τών ευαγγελιζομένων ειρήνην, τών ευαγγελιζομένων τά αγαθά! 
16 Αλλ' ου πάντες υπήκουσαν τώ ευαγγελίω Ησαΐας γάρ λέγει Κύριε, τίς επίστευσε τή ακοή ημών; 
17 άρα η πίστις εξ ακοής, η δέ ακοή διά ρήματος Θεού. 
18 αλλά λέγω, μή ουκ ήκουσαν; μενούνγε εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών. 
19 αλλά λέγω, μή ουκ έγνω Ισραήλ; πρώτος Μωϋσής λέγει εγώ παραζηλώσω υμάς επ' ουκ έθνει, επί έθνει ασυνέτω παροργιώ υμάς. 
20 Ησαΐας δέ αποτολμά καί λέγει ευρέθην τοίς εμέ μή ζητούσιν, εμφανής εγενόμην τοίς εμέ μή επερωτώσι. 
21 πρός δέ τόν Ισραήλ λέγει όλην τήν ημέραν εξεπέτασα τάς χείράς μου πρός λαόν απειθούντα καί αντιλέγοντα.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ


ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' 

Στίχ. 1-5. Ο Παύλος λυπείται διά τήν πώρωσιν τού Ισραήλ. 

Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, ου ψεύδομαι, συμμαρτυρούσης μοι τής συνειδήσεώς μου εν Πνεύματι Αγίω, 
2 ότι λύπη μοί εστι μεγάλη καί αδιάλειπτος οδύνη τή καρδία μου. 
3 ηυχόμην γάρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από τού Χριστού υπέρ τών αδελφών μου, τών συγγενών μου κατά σάρκα, 
4 οίτινές εισιν Ισραηλίται, ών η υιοθεσία καί η δόξα καί αι διαθήκαι καί η νομοθεσία καί η λατρεία καί αι επαγγελίαι, 
5 ών οι πατέρες, καί εξ ών ο Χριστός τό κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τούς αιώνας αμήν. 

Στίχ. 6-13. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί αι θείαι υποσχέσεις. 

6 Ουχ οίον δέ ότι εκπέπτωκεν ο λόγος τού Θεού. ου γάρ πάντες οι εξ Ισραήλ, ούτοι Ισραήλ, 
7 ουδ' ότι εισί σπέρμα Αβραάμ, πάντες τέκνα, αλλ' εν Ισαάκ κληθήσεταί σοι σπέρμα 
8 τούτ' έστιν ου τά τέκνα τής σαρκός ταύτα τέκνα τού Θεού, αλλά τά τέκνα τής επαγγελίας λογίζεται εις σπέρμα. 
9 επαγγελίας γάρ ο λόγος ούτος κατά τόν καιρόν τούτον ελεύσομαι καί έσται τή Σάρρα υιός. 
10 ου μόνον δέ, αλλά καί Ρεβέκκα εξ ενός κοίτην έχουσα, Ισαάκ τού πατρός ημών 
11 μήπω γάρ γεννηθέντων μηδέ πραξάντων τι αγαθόν ή κακόν, ίνα η κατ' εκλογήν τού Θεού πρόθεσις μένη, ουκ εξ έργων, αλλ' εκ τού καλούντος, 
12 ερρέθη αυτή ότι ο μείζων δουλεύσει τώ ελάσσονι, 
13 καθώς γέγραπται τόν Ιακώβ ηγάπησα, τόν δέ Ησαύ εμίσησα.

Στίχ. 14-33. Η αποδοκιμασία τού Ισραήλ καί η Θεία δικαιοσύνη. 

14 Τί ούν ερούμεν; μή αδικία παρά τώ Θεώ; μή γένοιτο. 
15 τώ γάρ Μωϋσή λέγει ελεήσω όν άν ελεώ, καί οικτειρήσω όν άν οικτείρω. 
16 άρα ούν ου τού θέλοντος ουδέ τού τρέχοντος, αλλά τού ελεούντος Θεού. 
17 λέγει γάρ η γραφή τώ Φαραώ ότι εις αυτό τούτο εξήγειρά σε, όπως ενδείξωμαι εν σοί τήν δύναμίν μου, καί όπως διαγγελή τό όνομά μου εν πάση τή γή. 
18 άρα ούν όν θέλει ελεεί, όν δέ θέλει σκληρύνει. 
19 Ερείς ούν μοι τί έτι μέμφεται; τώ γάρ βουλήματι αυτού τίς ανθέστηκε; 
20 μενούνγε, ώ άνθρωπε, σύ τίς εί ο ανταποκρινόμενος τώ Θεώ; μή ερεί τό πλάσμα τώ πλάσαντι, τί με εποίησας ούτως; 
21 ή ουκ έχει εξουσίαν ο κεραμεύς τού πηλού, εκ τού αυτού φυράματος ποιήσαι ό μέν εις τιμήν σκεύος, ο δέ εις ατιμίαν; 
22 ει δέ θέλων ο Θεός ενδείξασθαι τήν οργήν καί γνωρίσαι τό δυνατόν αυτού ήνεγκεν εν πολλή μακροθυμία σκεύη οργής κατηρτισμένα εις απώλειαν; 
23 καί ίνα γνωρίση τόν πλούτον τής δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, ά προητοίμασεν εις δόξαν; 
24 ούς καί εκάλεσεν ημάς ου μόνον εξ Ιουδαίων, αλλά καί εξ εθνών, 
25 ως καί εν τώ Ωσηέ λέγει καλέσω τόν ου λαόν μου λαόν μου, καί τήν ουκ ηγαπημένην ηγαπημένην 
26 καί έσται εν τώ τόπω ού ερρέθη αυτοίς, ου λαός μου υμείς, εκεί κληθήσονται υιοί Θεού ζώντος. 
27 Ησαΐας δέ κράζει υπέρ τού Ισραήλ εάν ή ο αριθμός τών υιών Ισραήλ ως η άμμος τής θαλάσσης, τό κατάλειμμα σωθήσεται 
28 λόγον γάρ συντελών καί συντέμνων εν δικαιοσύνη, ότι λόγον συντετμημένον ποιήσει Κύριος επί τής γής. 
29 και καθώς προείρηκεν Ησαΐας, ει μή Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα άν εγενήθημεν καί ως Γόμορρα άν ωμοιώθημεν. 
30 Τί ούν ερούμεν; ότι έθνη τά μή διώκοντα δικαιοσύνην κατέλαβε δικαιοσύνην, δικαιοσύνην δέ τήν εκ πίστεως, 
31 Ισραήλ δέ διώκων νόμον δικαιοσύνης εις νόμον δικαιοσύνης ουκ έφθασε. 
32 διατί; ότι ουκ εκ πίστεως, αλλ' ως εξ έργων νόμου προσέκοψαν γάρ τώ λίθω τού προσκόμματος, 
33 καθώς γέγραπται ιδού τίθημι εν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου, καί πάς ο πιστεύων επ' αυτώ ου καταισχυνθήσεται.