Στίχ. 16-24. Η θεάρεστος νηστεία. Επίγειοι καί ουράνιοι θησαυροί.

Ο οφθαλμός τής ψυχής. Οι δύο κύριοι.

16 Όταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε ώσπερ οι υποκριταί σκυθρωποί αφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αυτών όπως φανώσι τοίς ανθρώποις νηστεύοντες αμήν λέγω υμίν ότι απέχουσι τόν μισθόν αυτών.
17 σύ δέ νηστεύων άλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόμ σου νίψαι,
18 όπως μή φανής τοίς ανθρώποις νηστεύων, αλλά τώ πατρί σου τώ εν τώ κρυπτώ, καί ο πατήρ σου ο βλέπων εν τώ κρυπτώ αποδώσει σοι εν τώ φανερώ.
19 Μή θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί τής γής, όπου σής καί βρώσις αφανίζει, καί όπου κλέπται διορύσσουσι καί κλέπτουσι
20 θησαυρίζετε δέ υμίν θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σής ούτε βρώσις αφανίζει, καί όπου κλέπται ου διορύσσουσι ουδέ κλέπτουσιν
21 όπου γάρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται καί η καρδία υμών.
22 ο λύχνος τού σώματός εστιν ο οφθαλμός εάν ούν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον τό σώμα σου φωτεινόν έσται
23 εάν δέ ο οφθαλμός σου πονηρός ή, όλον τό σώμα σου σκοτεινόν έσται. ει ούν τό φώς τό εν σοί σκότος εστί, τό σκότος πόσον;
24 Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν ή γάρ τόν ένα μισήσει καί τόν έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί τού ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν καί μαμωνά.