Στίχ. 32-44. Η σταύρωσις τού Κυρίου.

32 Εξερχόμενοι δέ εύρον άνθρωπον Κυρηναίον ονόματι Σίμωνα τούτον ηγγάρευσαν ίνα άρη τόν σταυρόν αυτού.
33 Καί ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Γολγοθά, ό εστι λεγόμενος κρανίου τόπος,
34 έδωκαν αυτώ πιείν όξος μετά χολής μεμιγμένον καί γευσάμενος ουκ ήθελε πιείν.
35 σταυρώσαντες δέ αυτόν διεμερίσαντο τά ιμάτια αυτού βαλόντες κλήρον,
36 καί καθήμενοι ετήρουν αυτόν εκεί.
27 καί επέθηκαν επάνω τής κεφαλής αυτού τήν αιτίαν αυτού γεγραμμένην ούτός εστιν Ιησούς ο βασιλεύς τών Ιουδαίων.
38 Τότε σταυρούνται σύν αυτώ δύο λησταί, είς εκ δεξιών καί είς εξ ευωνύμων.
39 Οι δέ παραπορευόμενοι εβλασφήμουν αυτόν κινούντες τάς κεφαλάς αυτών
40 καί λέγοντες ο καταλύων τόν ναόν καί εν τρισίν ημέραις οικοδομών! σώσον σεαυτόν ει υιός εί τού Θεού, κατάβηθι από τού σταυρού
41 ομοίως δέ καί οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά τών γραμματέων καί πρεσβυτέρων καί Φαρισαίων έλεγον
42 άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι ει βασιλεύς Ισραήλ εστι, καταβάτω νύν από τού σταυρού καί πιστεύσωμεν επ' αυτώ
43 πέποιθεν επί τόν Θεόν, ρυσάσθω νύν αυτόν, ει θέλει αυτόν είπε γάρ ότι Θεού ειμι υιός.
44 τό δ' αυτό καί οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν.